Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos
[Ανέβαινε την ανηφόρα με το σακούλι περασμένο στον ώμο της και στο άλλο χέρι κρατούσε ένα άδειο κουβά. Πήγαινε το μεσημεριανό στους άντρες της οικογένειας που μπήκε νύφη και στον κουβά θα μάζευε όσα γκόρτσα ήταν πεσμένα καταγής για να τα φάνε οι κότες. Έτσι της είχε πει η πεθερά της.
Μωρή αφού θα ανέβεις σιαπάνω να πας το φαγητό στους άνδρες, μην έρθεις με άδεια χέρια. Μάσε από καταής ότι γκόρτσα βρεις για τις κοτούλες. Ξέρεις πως τα τρώνε!
Ντάλα μεσημέρι και ο ήλιος τσουρούφλαγε τη πλάση. Η Βασίλω έριξε ένα άσπρο μαντήλι στο κεφάλι και τράβηξε τον ανήφορο κατά τον Αη Θανάση.
Ε! Βασίλω! Τήραξέ με σε παρακαλώ. Μη κάνεις πως δε με βλέπεις. Κάθε μέρα σε καρτεράω μα εσύ σημασία δε μου δίνεις.
Η Βασίλω έκανε που δεν τον άκουσε και συνέχισε το δρόμο της. Όμως αυτή τη φορά ο Λιας το παράκανε. Λίγο πιο πάνω έστεκε στη μέση του δρόμου και την καρτερούσε.
Άσε με ρε Λια, να χαρείς ό,τι αγαπάς. Παντρεμένη γυναίκα είμαι! Ακόμη δε το πήρες απόφαση;
Να χαρώ ό,τι αγαπώ! Μα εγώ αγαπώ εσένα. Να τήρα μάζεψα και κάτι λεφτά και της έδειξε το πουγκί του. Άστον που τον παντρεύτηκες με το ζόρι και πάμε να το σκάσουμε οι δυό μας. Αφού αγαπιόμαστε από τα μικράτα μας.
Δε μπορώ να το κάνω ……………
Δε μπόρεσε να αποσώσει την κουβέντα της και μ’ ένα τράβηγμα του Λια βρέθηκε στο πλάϊ του δρόμου κάτω από τη βελανιδιά, να δέχεται το γλυκό φιλί του. Όχι μόνο να το δέχεται, της άρεσε και το αποζητούσε.
Μα πως να το σκάσουμε; Και τί ζευγάρι θα γίνουμε; Δε βλέπεις τρία χρόνια παντρεμένη και είμαι στέρφα. Τί να με κάνεις αφού δε θα μπορέσω να σου κάνω παιδιά.
Εγώ Βασίλω μου, εσένα αγαπώ………..]
Ένα απότομο σκούντημα στην πλάτη της και το όνειρο τελείωσε. Στην πιο γλυκιά στιγμή!
Τι βογκάς μωρή σαν αγελάδα και κρένεις στον ύπνο σου; Άντε να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό. Κόλλησε ο ο στόμας μου από τη ζέστη.
Και έπρεπε να με ξυπνήσεις για να σου φέρω νερό; Δίπλα στο τραπέζι είναι ο μαστραπάς και το ποτήρι.
Γιατί θα κουραστείς να μου φέρεις φρέσκο; Γιατί σ’ έχω; Για να σε ταΐζω μόνο. Μου γέμισες το σπίτι παιδιά βλέπεις και έχεις και λόγο;
Μέσα στη φεγγαρόλουστη νύχτα με το άσπρο της νυχτικό και τα ξέπλεκα μαλλιά ή Βασίλω, σαν νεράιδα του παραμυθιού, πήγε μέχρι το πηγάδι της αυλής να φέρει φρέσκο νερό στον «αγά» της.
Έριξε τον κουβά και τον γέμισε με το δροσερό νερό. Έριξε φρέσκο νερό στο πρόσωπό της να συνέλθει, να διώξει τη φλόγωση του ονείρου. Αν μπορούσε θα έμπαινε ολόκληρη στο πηγάδι να σβήσει την κάψα του κορμιού της.
Μα τι όνειρο και τούτο! Μονολόγησε κοιτάζοντας το φεγγάρι που ήταν μισοκρυμμένο στις φυλλωσιές της κληματαριάς!
Πήγε μέχρι την κουζίνα γέμισε ένα ποτήρι νερό και το πήγε στον άνδρα της. Ξάπλωσε δίπλα του με τον φόβο μήπως της σηκώσει το νυχτικό και έτσι σαν ζώο πέσει επάνω της, όπως έκανε τρία χρόνια τώρα που ήταν παντρεμένη. Ευτυχώς που γύρισε την πλάτη του. Περίμενε μέχρι να ακούσει τη ρυθμική ανάσα του και το ροχαλητό του.
Σιγουρεύτηκε πως κοιμάται. Άρπαξε από την καρέκλα τα ρούχα της και πήγε στην κουζίνα. Ντύθηκε γρήγορα – γρήγορα, έφτιαξε τις κοτσίδες της και μαντηλοδέθηκε . Πήρε ένα σακούλι. έβαλε μέσα λίγο ψωμί με τυρί και δυο – τρεις ντομάτες. Στα νύχια των ποδιών πήγε μέχρι το δωμάτιο των πεθερικών της και πήρε το πουγγί με τα χρήματα από την κρυψώνα. Τρία χρόνια νύφη είχε μάθει την κρυψώνα του πεθερού της. Αυτός ήταν ο διαχειριστής. Αυτός έπρεπε να εγκρίνει κάθε αγορά που χρειαζόντουσαν για το σπίτι. Εκείνος έδινε την έγκριση ακόμη και εάν χρειαζόταν σα νέα γυναίκα ένα καινούργιο ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Άφησε μερικά χρήματα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας πήρε το πουγγί με τα υπόλοιπα και τα έκρυψε στον κόρφο της.
Βγήκε έξω στην αυλή, άνοιξε την αυλόθυρα και πήρε το μονοπάτι που θα την οδηγούσε σε μια άλλη ζωή, ίσως και στον Λια του ονείρου της. Δεν ήταν μόνη της και δε σκιαζόταν. Το ολόγιομο φεγγάρι της κρατούσε συντροφιά και η διεκδίκηση της ελευθερίας και της ευτυχίας, της έδινε φτερά στα πόδια!
Αρετή Γραμμόζη – Παπαδημάτου
