… ή ,there’s nothing happening, and it’s happening too fast.

Καθώς διάβαζα χθες το κείμενο με τον, αν μη τι άλλο ευρηματικό, τίτλο «Τα πρότυπα της συμφοράς…», αναρωτιόμουν τι διαβάζω πρωί-πρωί, και σε ποια δεκαετία ζούμε. Επιπόλαιη σκέψη, αφού εντέλει φάνηκε πως τα «έλεος» κονταροχτυπιόντουσαν με τα «τέλειο». Σε κάθε περίπτωση, καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει στο «σκέφτομαι και γράφω» του ή να τα λέει με τους φίλους του και να χαίρονται μεταξύ τους για την «ομαλότητά» τους. Αυτά, ωστόσο, δεν τα διάβαζα σ’ ένα προσωπικό προφίλ, αλλά σε ένα σάιτ, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος το είδε και το ενέκρινε για δημοσίευση. Το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε στη στήλη «Άποψη» δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Υπό μια άλλη έννοια λοιπόν, η σκέψη μου δεν ήταν τόσο επιπόλαιη.

Μιας και ο γράφων δηλώνει στην αρχή του κειμένου του ότι καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να καταλάβει τον κόσμο που ζει, θα προσπαθήσω να του δώσω μερικά hints (που λέει κι η νεολαία).

Λοιπόν, σ’ αυτόν τον θαυμαστό καινούριο κόσμο, έχουν πάψει να θεωρούνται «άποψη» όσα υποστηρίζει. Έχει πάψει να θεωρείται «άποψη» ο κακοποιητικός λόγος. Μας έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα (δικαίωμα που στην πραγματικότητα δεν είχαμε ποτέ) να εκφράζουμε τη γνώμη μας για το πώς θα ντυθούν οι άλλοι άνθρωποι, πώς θα βαφτούν, και ποιον ή ποια θα ερωτευτούν. Και, στον κόσμο αυτόν, δεν είναι ζήτημα ανοχής. Δεν κάνουμε χάρη σε κανέναν να «δεχτούμε [και μάλιστα «αίφνης»!] τις σεξουαλικές προτιμήσεις» του, εν είδει παραχώρησης. Απλώς δεν ασχολούμαστε, γιατί δεν μας αφορά. Αφήνουμε τον καθένα να εκφράζεται όπως θέλει στη ζωή του (όχι μόνο στο σπίτι του), και συνεχίζουμε ό,τι κάνουμε. Εκτός κι αν βλέπουμε μια συμπεριφορά που προσβάλει ή πληγώνει κάποιον άλλον, οπότε καλό είναι να αφήσουμε για λίγο τη δουλειά μας.

Αυτό το σημείωμα είναι μια τέτοια περίπτωση. Μάλιστα, εν προκειμένω δεν άφησα τη δουλειά μου, γιατί (όπως ο γράφων) ακριβώς αυτό κάνω: προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο. Υπάρχει, ωστόσο, μια δομική διαφορά, κι αυτή είναι το σημείο εκκίνησης: ξεκινώ απ’ τον ίδιο τον κόσμο κι όχι απ’ τις ιδέες-πρακτικές που έχουν τσιμεντωθεί στο κεφάλι μου. Ωστόσο, ας μην τα αποδίδουμε όλα στο «χάσμα γενεών», γιατί ξέρω ανθρώπους ίσως και μεγαλύτερους απ’ τον γράφοντα που δεν θα ανέχονταν τις «απόψεις» του ούτε ως πλάκα, και μικρότερους από εμένα που «πατάνε καρδούλες». Ούτε είναι ζήτημα φύλου, καθώς υπήρξαν γυναίκες που «ταυτίστηκαν» (αλλά αυτό ανοίγει μια άλλη συζήτηση, μεγάλη και πικρή).

Έτσι λοιπόν, σ’ αυτόν τον «πλανήτη», εμείς οι νέες (ανεξαρτήτως ηλικίας) αυτό που δεν ανεχόμαστε είναι οι εκφράσεις του ρατσισμού, του σεξισμού και της ομοφοβίας. Πείτε ό,τι θέλετε γιατις «λέξεις»και τις «ταμπέλες». Υπενθυμίζω απλώς ότι αυτοί οι όροι φτιάχτηκαν για να περιγράψουν «απόψεις» και συμπεριφορές σαν τις δικές σας. Φτιάχτηκαν για να δείξουν ότι οι «γνώμες» σας κάνουν τον κόσμο ασφυκτικό για πολλούς ανθρώπους.

Μπορείτε, λοιπόν, να σκέφτεστε και να λέτε ό,τι θέλετε. Αλλά σπίτι σας, μη μας προκαλείτε με τις συμπεριφορές σας σε δημόσιους χώρους.

Α, κι επειδή είχε και καλλιτεχνικές ανησυχίες η ανάρτηση, το παιδί τα λέει πιο ωραία από μένα!

Μαρία Καμπίτση,
Υπ. διδακτόρισσα, Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΥΓ: Το άρθρο “Έλα, πες…” που είχε δημοσιεύσει η Μαρία Καμπίτση στο kefaloniastatus.gr πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 12/6/21, μοιάζει τρομακτικά επίκαιρο… δείτε το κάνοντας κλικ ΕΔΩ