Μέρος από το εξώφυλλο της Liberation, Παρασκευή 24/06/2022.
Γαλλία, 1963.
Παρακολουθούμε δώδεκα εβδομάδες από τη ζωή της Αν, φοιτήτριας φιλολογίας.
Δώδεκα ασφυκτικές εβδομάδες, κατά τις οποίες βλέπει το μέλλον της να διαλύεται, καθώς «το έμβρυο δυναμώνει».
Κι αυτό γιατί, στη Γαλλία του ’63, η άμβλωση τιμωρείται με φυλάκιση.
Παρακολουθούμε λοιπόν την Αν, όσο προσπαθεί να βρει μια λύση.
Με γιατρό που της λέει πως είναι παράνομο, με φίλες που δεν θέλουν να μπλέξουν, με γκόμενο που δεν θέλει να ξέρει.
Μόνη της.
Με βελόνες πλεξίματος, αναπτήρα και καθρέφτη.
Στη Γαλλία του ’63, η άμβλωση τιμωρείται με φυλάκιση.
Ωστόσο γίνεται κρυφά, χωρίς κανείς να έχει την ευθύνη για την έκβαση, η οποία είναι όλο και πιο αμφίβολη όσο περνούν οι εβδομάδες.
Έτσι, η άμβλωση στη Γαλλία του ’63 γίνεται σε σπίτια, όπου δεν πρέπει να βγάλεις κιχ, δεν πρέπει να φωνάξεις απ’ τον πόνο, γιατί αλλιώς η διαδικασία σταματά: μην ακούσουν οι γείτονες. Σε σπίτι, για 400 φράγκα τα οποία βρίσκει πουλώντας τα βιβλία της, μπορεί κάποια να απαλλαχθεί από «την ασθένεια που προσβάλει μόνο τις γυναίκες και τις μετατρέπει σε νοικοκυρές».
Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Ανί Ερνό, η ταινία είναι μια συγκλονιστική απεικόνιση του τι σημαίνει να μη σου πέφτει λόγος για το πώς θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου. Είναι μια πολύ καλή αφορμή να σκεφτεί κανείς στα σοβαρά το πώς, στη ρητορική περί «αγέννητου παιδιού», περί «δολοφονίας» κλπ., αντηχεί το ότι εσύ, που υπάρχεις τώρα, σπουδάζεις, ονειρεύεσαι, δεν έχεις καμία αξία πια. Πρέπει να αρνηθείς τη ζωή σου ή, αν δεν θες, μπορείς να ρισκάρεις να πεθάνεις από αιμορραγία στο πεζοδρόμιο. Σου άξιζε.
Το χθεσινό εξώφυλλο της Libération απεικονίζει την επιστροφή σ’ όλα αυτά: μια πραγματική «Μαύρη Παρασκευή». Τη θέση των αστεριών στη σημαία της Αμερικής έχουν πάρει κρεμάστρες, και οι κόκκινες λωρίδες της είναι πια λωρίδες αίματος. Ναι, οι κρεμάστρες υπήρξαν «ιατρικό» εργαλείο, και συχνό αποτέλεσμα αυτού ήταν γυναίκες που αιμορραγούν μέχρι θανάτου.
Και, για να έρθουμε και στα πρόσφατα δικά μας, θυμάστε το «Συνέδριο γονιμότητας»;
Δεν έχει λυθεί τίποτα, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Μαρία Καμπίτση,
Υπ. διδακτόρισσα, Πάντειο Πανεπιστήμιο
*L’Événement, σκηνοθεσία Οντρέ Ντιγουάν, 2021
