« Εκλογές με μαρκαδόρο »

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Πενήντα χρόνια στο νησί μου. Πενήντα χρόνια, με μικρές χρονικές αποκλίσεις και κάποιες στιγμές με την έλλειψη του θαλασσινού αέρα του τόπου μου, τις όμορφες αμμουδιές, τα κεφαλλονίτικα σοκάκια, τις δικές μας παραδόσεις, τη δική μας τοπική διάλεκτο. Όλη μου τη ζωή, ενθουσιασμένη και ερωτευμένη με τον τόπο μου. Λέξεις που μας κρατούν ζωντανούς, ενθουσιασμένους.

Σκέφτομαι αυτές τις μέρες τους κάθε λογής ανθρώπους. Μικροί μεγάλοι προβληματισμένοι, σε μικρά, μεγάλα χωριουδάκια,στην πόλη, στα περίχωρα,αυτή την εποχή οι συζητήσεις παντού ίδιες, ευχάριστες ή δυσάρεστες για μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση. 

Μα και στις συζητήσεις ακόμα χρειάζεται παιδεία. Διαφορετικά, ο διάλογος πηγαίνει χαμένος. Όταν δεν ακούσουμε βέβαια αυτό που θέλουμε, λέμε τη φράση “σκουριασμένα μυαλά”. Δεν την δέχομαι και δεν την επικροτώ. Μπορώ να εξηγώ ώρες στους μεγαλύτερους ανθρώπους, πως μία κοινωνία αλληλεγγύης, μία κοινωνία καλύτερης ζωής. δεν είναι υποχρεωμένη να αρκείται σε ψίχουλα.

Κανένας δεν πιστεύει στο αύριο. Γιατί κανένας δε θέλει να πιστέψει στο μέλλον. Αρκείται στο παρόν. Με θλίψη κοιτάζω το παρελθόν. Εχουν όμως ζωή, αυτοί που για γενιές η μοίρα τους έφερε αντιμέτωπους με την πείνα, τη φτώχεια, την καταστροφή της οικονομίας; Άνθρωποι εξαθλιωμένοι, που τον μισθό και τη σύνταξή τους την ένιωθαν βαρίδι στο λαιμό τους. Τα χρήματα που ξοδεύει μία μέση οικογένεια για τα φροντιστήρια ενός παιδιού είναι αυτά που αντιστοιχούν στον περίφημο μισθό ενός υπαλλήλου στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά σίγουρα δεν αποτελούν πρόοδο και στη φτωχική σύνταξη ενός ηλικιωμένου. Μου φαίνεται αστείο να αυτό-αποκαλούμαστε ευρωπαίοι, με την ανεργία να ταλανίζει επίσημα 530.000 Έλληνες. Αν λάβω υπόψη ότι αυτό όχι μόνο δεν είναι το απόλυτο μέγεθος, αλλά ούτε κατά προσέγγιση, η ημι-απασχόληση του 4ωρου των νέων, θεωρήθηκε ικανό εργαλείο(!) για να ξεφύγει κανείς από το φάσμα της ανεργίας και να ζήσει αξιοπρεπώς, ευημερώντας σε μία χώρα που λέγεται Ελλάδα.

Αγωνιώ. Ξέρω τι δε θα βρω μπροστά μου. Ότι αφήσω να φύγει από τα χέρια μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δε θα ήθελα να βρουν το χάος οι επόμενες γενιές. Προσδοκώ καλύτερη ζωή. Προσδοκώ θέσεις εργασίας για όλους. Προσδοκώ μεγαλύτερο σεβασμό στον άνθρωπο που θα μαζέψει τα σκουπίδια μας, όσο και στον επιστήμονα. Προσδοκώ αξιοπρεπή γεράματα για όλους. Προσδοκώ καλύτερη παιδεία. 

Θα επιμείνω για το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Δεν το έχουμε πάρει ακόμα στα σοβαρά. Καλούμαστε να βγούμε από το χθες, να γκρεμίσουμε τα τζάκια. Γιατί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι χωρίς αυτά. Χρωστάμε στους επιβάτες των τρένων. Τους το χρωστάμε. Όχι, δεν ήταν μια φυσική καταστροφή. Ήταν μια υποβόσκουσα κατάσταση. Χρωστάμε σ’ όποιον έχασε σπίτι σε πλειστηριασμό. Χρωστάω στον 80χρονο που για ελάχιστα χρήματα ενόψει προεκλογικής περιόδου βρέθηκε στη βεράντα του σπιτιού που δεν είναι πλέον δικό του, κρατώντας το προσθετικό μέλος του ποδιού δίπλα του αγκαλιά. Χρωστάμε στους γονείς που φέρνουν νεογέννητα στο κόσμο να τα κοιτούν περήφανοι στα μάτια. Δηλαδή μας χρωστάτε κύριοι.

Δεν έχουμε μόνο υποχρεώσεις έχουμε και δικαιώματα. Χωρίς σκάνδαλα κύριοι, χωρίς υποκλοπές, χωρίς ανταλλαγές. Με καθαρότητα ψυχής και άνευ εγωισμών, αν θέλετε πολιτισμό να εργαστείτε συλλογικά, να παλέψετε. Εσείς διαμορφώσατε την πολιτική του “ότι ψειρίζω, δε γυρίζω”. Εύχομαι οι άνθρωποι που παλεύουν να βγουν νικητές. Και να κατασταλάξει η πατρίδα, ν’ ακουμπήσει ήρεμα το κεφαλάκι της στο πλευρό όσων μοχθούν. Αν ανήκετε στην κατηγορία το” Τι με νοιάζει εμένα, από πίτα που δεν τρώω, δε με νοιάζει κι αν καεί” σας διαβεβαιώ ότι θα σας νοιάξει και αν δε σας ένοιαξε ήδη, θα έρθει η στιγμή να εξηγήσετε σταπαιδιά, στα εγγόνια σας. Αλλιώς ας παραμείνετε εκεί στον όλεθρο. Αν θέλετε να είστε περήφανοι, κάθε που θα σας κοιτούν στα μάτια, από τη Δευτέρα το πρωί, με καθαρό το βλέμμα, αλλάξτε μαρκαδόρο!

Βιογραφικό
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ποιήτρια
Συγγραφέας
Συντάκτρια ομογένειας
Anamniseis.net
Συντάκτρια Kefaloniastatus.gr
Συντάκτρια Λογοτεχνικό περιοδικό Θρυαλλίδας
Μέλος Ενωσης Λογοτεχνών Pen Greece