Εικόνα: Jerry Apostolatos

«Ναρκωτικά: μία συγνώμη»

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

     «Είναι πρεζάκι, μην του μιλάς. Αλήτης είναι μην τον κοιτάς! Μπορεί να σε κολλήσει αυτή τη ρημάδα τη μολυσμένη ασθένεια».

     «Μα κολλάει;»

     «Ναι φυσικά».

     Σοκ στην κοινωνία, σοκ και δέος.

     “Γιος γνωστού επιχειρηματία βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών”. Για τον φτωχό μην περιμένετε να το διαβάσετε ποτέ. Άλλο να φεύγεις στο παγκάκι και άλλο στη πισίνα.

     «Κόρη μου μην κοιτάς είναι κατάντια! Μην πας να τους μοιάσεις, είναι αλήτες».

     «Δύο πράγματα μην κάνεις στη ζωή σου, γιε μου. Μη γίνεις ναρκομανής κι ομοφυλόφιλος».

Άλλη φορά θα μιλήσουμε και γι’ αυτό.

     Ναρκωτικά. Θάρρος ή αλήθεια, ψέμα, απογοήτευση, αδυναμία χαρακτήρα. Μην τους κρεμάσετε.

Καρτέλ, βιομηχανίες στημένες με το θάνατο, χώρες, πόλεις, βαποράκια, ουσίες, αυταπάτες. Θάνατος στους νέους που υπέπεσαν στο αμάρτημα ! Γονείς, παιδιά, οικογένειες, ένα σύμπλεγμα μιας κοινωνίας, καθαρή ή  σκάρτη. Αυτοί που δίνουν κι αυτοί που παίρνουν. Τοξικές ουσίες με διαδρομή ζωής και θανάτου.

Αποφασίζεις άραγε ή αποφασίζουν άλλοι για σένα;

Ψυχάκια,  προβληματικέ. Α, ναι, οι χρήστες έχουν ψυχολογικά προβλήματα, δεν το ξέρετε; Παίρνουν ουσίες  γιατί  «χάνουν λάδια».

       «Όχι βρε αλήτη, να φύγεις, που θα σ’ έχω μέσα στο σπίτι μου να γελάει η κοινωνία, ρεμάλι. Να πας στο τρελάδικο, για εκεί είσαι, εκεί να πας». 

     «Πατέρα αφέντη, θα φύγω από δω, θέλω να σας πω μόνο κάτι. Πονάω, τρέμω, κλαίω, φοβάμαι, νιώθω, υποφέρω, γιατί δεν με βοηθάτε;»

     «Γιατί δεν θέλω να σε βοηθήσω! Πάρε είκοσι ευρώ και φύγε από ‘δω. Ξεφορτώσου με».

     «Να πάρω 20 ευρώ…; Όχι δεν θέλω 20 ευρώ, θέλω υγεία, ζωή, αέρα, ανάσα, οξυγόνο».

     «Ας πρόσεχες χαϊβάνι. Ήπιες ότι σου έδωσαν και τώρα να τα αποτελέσματα, να ντρέπομαι να κυκλοφορήσω στην κοινωνία, να ντρέπομαι να βγω στη γειτονιά,  ο γιος του κυρ Θανάση, ο μπήξε και ο δείξε. Να τα, βλέπεις ρεμάλι  ότι με ρεζίλεψες».

     «Δε με ρώτησες ποτέ γιατί έγινα ότι βλέπεις, πατέρα. Δε με ρώτησες ποτέ γιατί ριγώ, δε με ρώτησες γιατί είμαι αδύναμο πνεύμα. Δεν συνάδω  με τον δικό σας κόσμο. Έχω όμως και εγώ συναισθήματα. Θέλω και εγώ χρώμα στη ζωή μου. Θέλω φως, όχι σκοτάδια. Βοήθησε με. Με απεχθάνεστε, δεν είμαι πάντα βρώμικος, δεν είμαι πάντα συμφορά . Πυροτεχνήματα σκάνε μέσα στο κεφάλι μου, γιατί βασανίζομαι έτσι; Κοιτιέμαι στον καθρέφτη, καταρρέω, σκιά του παλιού εαυτού μου…

Αν ζήσω, αν τα καταφέρω, ποιος θα μ’ αγαπήσει; Θα ξαναγεννηθώ; Σπαράζω, σας φωνάζω, ακούστε με ! Δεν έχω άλλες αντοχές ! Ήθελα μόνο να ξεχαστώ, μία ζάλη, να νιώσω ότι όλα τα μπορώ . Μου έγινε συνήθεια η δύναμη του βασιλιά. Ναι, εγώ να είμαι αυτός . Κυρίαρχος του κόσμου.

Σε όλα, μα για λίγο… Περνώντας ο καιρός, η  δύναμη έγινε αδυναμία. Πούλησα τα πάντα, μέχρι και το ρολόι του παππού, πατέρα, κειμήλιο για να κάνω χρήση δύο ημερών. Ναι, έφτασα στον πάτο, όπως λες.

Κάθε φορά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου για λίγο και έπειτα ξανά στο δρόμο για την κόλαση. Το ξέρω, δεν θα έχω επιστροφή, ο  καιρός περνάει και με φωνάζουν με διάφορα επίθετα. Ξεσπώ μέχρι να μ’ ακούσετε, μέχρι να βρω τη δύναμη να πω σε όλους ότι δεν είμαι ναρκομανής, δεν είμαι τρελός.

Είμαι άρρωστος, χρειάζομαι βοήθεια. Είμαι άρρωστος απ’ αυτό που η κοινωνία έφτιαξε, από αυτό που η κοινωνία δημιούργησε, με στόχο να πεθάνω εγώ, να πεθάνουν τ’ αδέρφια μου, να πεθάνουν οι φίλοι μου, να φύγουμε απ’ τη ζωή όσοι δεν είμαστε δυνατοί.

Η δύναμή μου είμαι εγώ. Θα τα καταφέρω, μα κράτησέ μου το χέρι, πατέρα και εσύ μάνα μην κλαις. Συγχωρέστε με που δεν έγινα ο γιος που θέλατε.

Γονείς μου, σας αγαπώ…»

     Ο ουρανός κλαίει.

     Η κοινωνία σιωπά.

     Ο θάνατος σου, η ζωή μου.

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Συγγραφέας-Ποιήτρια
Συντάκτρια anamniseis.net, ομογένειας Νέας Υόρκης
Συντάκτρια Λογοτεχνικού Περιοδικού Θρυαλλίδας
Συντάκτρια Kefaloniastatus.gr
Μέλος Φ.Ο.Ε.
Μέλος Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος
Μέλος Pen Greece