Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος*

Οι περισσότεροι από εμάς ονειρεύονται από νεανική ηλικία φτερά για να πετάξουν, να νιώσουν την “ελευθερία” να κυλά στις φλέβες τους. Σε μεγαλύτερη ηλικία  ευελπιστούν αυτά τα φτερά να τα αγγίξει ο έρωτας. Εγώ από μικρός δεν επιθυμούσα αυτό, αχρείαστα μου ήταν, αφού ο αέρας δεν έχει κάτι να κατακτήσεις. 

Πάντα μου άρεσε η φράση “το μεγαλύτερο ψάρι τρώει το μικρότερο”. Αυτή την άποψη  θέλησα να υιοθετήσω και μπορώ να ομολογήσω πάλεψα πολύ για να τα καταφέρω. 

Φτωχική οικογένεια αντίκρισα όταν άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά, και φτωχικά θέλησαν οι καταστάσεις να με μεγαλώσουν.  

Μα εγώ είχα μεγάλες βλέψεις για το μέλλον μου που στο μικρό σπιτάκι μας δεν χωρούσαν έτσι έπρεπε να κάνω υπομονή να ενηλικιωθώ.

Έβλεπα παιδιά που φορούσαν τις καλύτερες μάρκες στο σχολείο, πάντα είχαν γεμάτο το μπολάκι του φαγητού τους και πάντα μαζί τους χρήματα να αγοράσουν ότι λιχουδιά επιθυμούσαν από το κυλικείο κάτι άγνωστο για μένα. Όσο για τα παιχνίδια που διαφήμιζε η τηλεόραση πλημμύριζαν το σπιτικό τους πριν καταλήξουν στον κάδο των αχρήστων. 

Ζήλια λοιπόν το πρώτο μου συναίσθήμα και μαζί με τον υπερόπτη χαρακτήρα μου κάναμε καλή παρέα. Αφού δεν μπορούσα να έχω σχεδόν τίποτα από αυτά που ήθελα ανακάλυψα πόσο εύκολο ήταν να ξεγελάσω τα υπόλοιπα παιδιά για το συμφέρον μου ακόμα και το κολατσιό τους να μου δίνουν.

Ίσως είχα ταλέντο ή ίσως δεν ήταν τόσο έξυπνα όσο εγώ, το αποτέλεσμα μετράει πάντα.

 Θυμάμαι όταν πηγαίναμε βόλτα με τους γονείς μου παρατηρούσα στον μώλο του λιμανιού, στην σειρά τους ψαράδες ο ένας δίπλα στον άλλον να ψαρεύουν μέσα στο κρύο και την υγρασία με τις ώρες. 

Άλλος με καλάμι, άλλος με καρούλι, ελπίζοντας να πιάσουν κανένα ψάρι για το σπίτι κι αν έβγαζαν και κάποιο μεγαλύτερο του κιλού εκεί να δεις περηφάνια…

Να παρακαλάς έχοντας διαθέσει τον χρόνο σου και με τόσο κόπο την θάλασσα για λίγα ψάρια και πολλές φορές να μην σου δίνει τίποτα ενώ αν σκεφτείς λύσεις να την ξεγελάσεις κάτι θα καταφέρεις. 

Πάντα μου άρεσε η θάλασσα. Μεγαλώνοντας ξεκίνησα να καλλιεργώ το ταλέντο μου να ξεγελάω τους ανθρώπους για να καταφέρω τους στόχους μου. Πουλούσα αέρα με τον τρόπο μου για να ανασαίνουν. Δεν ήμουν αγαπητός στον περίγυρο μου, λίγο με ενδιέφερε ούτε δημιουργούσα εύκολα παρέες, εξάλλου δεν είχαμε πολλά κοινά στοιχεία κουτσομπόληδες και μικρόμυαλοι οι περισσότεροι. Μετά τις σπουδές μου στην λογιστική κατάφερα από υπάλληλος μέσα σε λίγα χρόνια να ανοίξω δικό μου γραφείο και με τον ζήλο μου κατάφερα να έχω αρκετούς υπαλλήλους στην δούλεψη μου .

Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος στην ζωή μου να μην ανταλλάξω έναν κουβά ιδρώτα για λίγα ψίχουλα.  

Αργότερα ήρθαν κι άλλες επιχειρήσεις ή μία γεννούσε την άλλη με το πανούργο μυαλό μου.   

Αρκετούς ξεγελούσα μάλιστα δεν ήταν και λίγοι  οι οποίοι έχασαν αρκετά χρήματα για να κερδίσω εγώ.

Ούτε το δάκρυ τους δεν μπορούσε να με σταματήσει. 

Ας είχαν μυαλό! Δεν ήταν δικιά μου η ευθύνη, οι πράξεις μας καθορίζουν οπως είπαμε πριν.

 Εγώ ένα σπιρτόκουτο τους έδινα και οι ίδιοι έβαζαν φωτιά στο σπίτι τους ας πρόσεχαν… όσο για τις συντροφικές μου σχέσεις περιστασιακό το χάδι τους, την αγάπη μου δεν την μοίραζα απλόχερα. 

Γιατί να έχω μία και στο τέλος να με πονέσει χάνοντας μαζί με αυτήν και τους κόπους μου ενώ μπορούσα να παίζω γύρω-γύρω  σκορπώντας υποσχέσεις που τόσο πολύ αρέσκονταν να ακούνε; 

Όσο  μεγάλωνα εγώ παράλληλα μεγάλωναν και οι αριθμοί των καταθέσεων μου, μα χωρίς  να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος πάντα ένιωθα πως κάτι μου έλειπε χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω.

 Στην ξηρά κατάφερα να επιβληθώ και έτσι μία μέρα ένα παιδικό μου όνειρο κατάφερε να επιτευχθεί. 

Οι ικανότητές μου έφτασαν σε τέτοιο βαθμό  που κατάφερα να ξεγελάσω ακόμα και την ίδια την φύση δίνοντας μου αυτό που  λαχταρούσα από μικρό παιδί, βράγχια. 

Ναι σωστά διαβάσατε βράγχια! 

Έγινα ένας καρχαρίας!

 Ετσι μου δόθηκε η ευκαιρία να κυριάρχησω και στην θάλασσα που τόσο πολύ αγαπούσα. 

Καρχαρίες στην ξηρά με κουστούμι ανθρώπου υπάρχουν τόσοι πολλοί ενώ στην θάλασσα καρχαρίας με μυαλό ανθρώπου μόνο εγώ…

Σπουδαίο επίτευμα, το μεγαλύτερο ψάρι τρώει το μικρότερο και το καλύτερο ήταν πως όλα τους ήταν πιο μικρά απο μένα. Έβρισκα εύκολα ότι ψάρι είχα όρεξη να φάω, η επιβλητική μου εμφάνιση έμπνευε σεβασμό ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. 

Οι πάντες υποκλινόντουσαν μπροστά στα σαγόνια μου.

Τόσα ναυάγια γεμάτα αμέτρητους θησαυρούς… όλα υπό την κατοχή μου, ο κυρίαρχος όλων των θαλασσών έτσι ένιωθα , όμως ακόμη και τότε ένιωθα το κενό  μέσα μου… 

Μέχρι που ένα βράδυ άλλαξε όλη μου η ζωή, ψαράδες είχαν ρίξει τα δίχτυα τους και έτσι αμέριμνος όπως κολυμπούσα πιάστηκα για τα καλά μέσα τους. 

Για ώρες πάλευα να ξεφύγω μα όσο προσπαθούσα  τόσο  μπλεκόμουν περισσότερο μέχρι που το πήρα απόφαση ότι η ζωή μου πλησιάζει στο τέλος της την αυγή που θα σηκωθούν τα δίχτυα. 

Είχα πολύ χρόνο να μείνω μόνος με τον εαυτό μου και τα αποτελέσματα μόνο ενθαρρυντικά δεν ήταν.

 Θα έφευγα από αυτόν τον κόσμο και κανείς δεν θα νοιαζόταν για μένα! Ισα-ίσα χαρά θα σκορπούσα όπως τα ψάρια που γελούσαν γύρω μου γεμάτα περιφρονητικά βλέμματα. 

Τι είχα καταφέρει στην ζωή μου πέρα απ το να καταστρέφω ότι όμορφο με περιέβαλε;

 Τι αξίες είχα σαν άνθρωπος για να έχω και σαν καρχαρίας;

  Τι συμπόνια και στοργή έδωσα; Τελικά μάλλον τα είχα καταφέρει να καταντήσω ένας μοναχικός παλιοεγωίσταρος χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. 

Αυτά αναρωτιόμουν… έστω και στο τέλος μου συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που μου έλειπε πάντα, ήταν η αγάπη να δώσω και να πάρω κάτι που δεν εξαγοράζεται.

 Ήρθε η στιγμή που τα δίχτυα θα σηκωνόντουσαν ζήτησα ένα μεγάλο “συγγνώμη ” στην θαλασσινή ζωή που μαύρισα με την παρουσία μου έκλεισα τα μάτια  και περίμενα το τέλος μου όταν ξαφνικά… ένιωσα μία πίεση, τότε τα άνοιξα και αντίκρισα έναν τεράστιο αριθμό διαφόρων ψαριών να δαγκώνουν το δίχτυ και να μάχονται να μην ανέβει στην επιφάνεια . 

Δεν μπορούσα να καταλάβω το “γιατί ” ίσως τελικά είχα πολλά να μάθω ακόμα.  

Απ’ το πολύ το βάρος έσπασε το μηχάνημα ανύψωσης και μαζί με το δίχτυ έπεσα στο βυθό έτσι και σώθηκα χάρη στα μικρά ψαράκια. 

Από εκείνη τη στιγμή άλλαξε ολόκληρος ο χαρακτήρας μου έγινα φίλος με κάθε μορφή  ζωής, έγινα αυτό που δεν ήμουν πάντα, άνθρωπος στην ψυχή.

Τελικά το μικρότερο ψάρι τρώει το μεγαλύτερο σε χαρακτήρα.

Το μικρότερο ψάρι πάντα θα νικάει σε αρχές.

*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefaloniastatus.gr και σε site της ομογένειας.