StatusQuo

Editorial

«Πάνω στη γαλάζια θάλασσα ξεπετάχτηκε η Κεφαλονιά. Κάποτε θα την ξέρασε κάποιο ηφαίστειο και απάνω της ανθίσανε τα πετρωμένα βράχια κι απλώθηκε η φτώχεια και η ιστορία, κι ύστερα ήρθανε γειτονικοί γκοντοτιέροι να πατήσουνε τα μικρά κτήματα και να στολίσουνε με αρμούδες και με συνθήματα τον Γκατοπάρντι, τις βίλες της. Είναι κι ένας μοναχικός Άγιος, κάμποσα χιλιόμετρα έξω από το Αργοστόλι, κι όλοι οι Κεφαλονίτες πήρανε τις θάλασσες να βρούνε ψωμί, και φεύγοντας αφήσανε τις ελπίδες τους σε τούτον τον Άγιο, που τον πιστεύουν, τον σέβονται και πότε-πότε… τον ρίχνουνε. Πριν από τη σεισμική καταστροφή, ήτανε όμορφη η Κεφαλονιά, μύριζε αρχοντίστικη φτώχεια και οι μέλισσες κουβαλάγανε τη σπιρτάδα του μυαλού από το ‘να λουλούδι στο άλλο. Γιατί η Κεφαλονιά είναι ένα έξυπνο νησί. Έξυπνο και τρελό. Έτσι με κείνη τη χαριτωμένη την τρέλα που σε κάνει να χαμογελάς, να τη συμπαθείς και να την καμαρώνεις. Και μεταξύ μας και κομμάτι τεμπέλικο. Όσοι δεν πήρανε τις θάλασσες να γίνουνε εφοπλιστές και να χτίσουνε εκείνα τα θαυμαστικά Κουρκουμελάτα, αράζουνε την καρέκλα τους στους παραλιακούς καφενέδες και πειράζουνε ο ένας τον άλλον. Φτωχοί, ανέμελοι, ίσως λίγο ποιητές, ίσως λίγο Ανατολίτες και πάντα με καμάρι για τον Άγιο και την αφεντίστικη καταγωγή τους, οι Κεφαλονίτες είναι ένας λαός αλλιώτικος, δικός του, περήφανος και τρισχαριτωμένος. Δεν έχει σημασία αν μαλώνουνε, όλοι οι φτωχοί μαλώνουνε μεταξύ τους. Κι αν γκρινιάζουνε, δεν έχουνε να κάνουνε κι άλλη δουλειά. Η γκρίνια είναι μια μικρή επανάσταση για τους βράχους που ανθίζουνε στο νησί και δεν αφήνουνε λίγο χώμα να ριζώσει το γέννημα. Μέσα σε κάθε Κεφαλονίτη ζει ένα μόριο από τον ομηρικό Οδυσσέα, κι η θάλασσα πότε πράσινη, πότε γαλάζια, αγκαλιάζει όλους τους.» Νίκος Τσιφόρος «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» Εκδόσεις : Ερμής