Ο Γιάννης Βαρούχας στην αίθουσα με τις σημαίες των μελών κρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες.

Δε βλέπω τηλεόραση, από το 2012, και έτσι δε γνωρίζω αν έχει επικοινωνηθεί αρκετά ένα τεράστιο θέμα που προκαλεί οργή και αγανάκτηση. Αν κρίνω από τη διακίνηση της είδησης στις ιστοσελίδες, που ήταν ελάχιστη, τότε ενδεχομένως να μην έφτασε καν στα κανάλια… Διαβάζουμε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα, μέσω σχετικής ψηφοφορίας την περασμένη Πέμπτη, με το οποίο:

-Επιθυμεί να χρηματοδοτήσει την Ουκρανία με Μηχανισμό Δανειακής Συνεργασίας ύψους έως 45 δις € και με δάνειο ύψους έως 35 δις €!

-Ζητάει την άρση των περιορισμών που εμποδίζουν την Ουκρανία να χρησιμοποιήσει δυτικά οπλικά συστήματα εναντίον «νόμιμων στρατιωτικών στόχων» στη Ρωσία.

Το εν λόγω ψήφισμα πέρασε με 425 ψήφους υπέρ, 131 κατά και 63 αποχές. Από ελληνικής πλευράς υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ! Εναντίον ψήφισε ο Κώστας Αρβανίτης, το ΚΚΕ κα σχηματισμοί. Δυστυχώς οι κ. Κουντουρά, Παππάς και Φαραντούρης επέλεξαν τον δρόμο της αποχής.

Μέχρι σήμερα, η ΕΕ και τα κράτη μέλη της έχουν προσφέρει στο Κίεβο περισσότερα από 100 δις €! Ωστόσο, το εν λόγω ψήφισμα «καλεί όλα τα κράτη μέλη να αυξήσουν τη χρηματοδότησή τους για την Ουκρανία και να μην μειώσουν τις συνεισφορές τους»… Παράλληλα «Καλεί τα κράτη μέλη να τηρήσουν τη δέσμευσή τους για την εγκατάσταση στρατιωτικής παραγωγής στο ουκρανικό έδαφος».

Το κερασάκι στην τούρτα: «καλεί την Επιτροπή να δρομολογήσει στρατηγική επικοινωνία στα κράτη μέλη για να εξηγήσει τη σημασία της υπεράσπισης της Ουκρανίας για τη συνολική σταθερότητα της Ευρώπης και να διασφαλίσει ότι οι πολίτες της ΕΕ είναι καλά ενημερωμένοι σχετικά με τη σημασία αυτής της υποστήριξης τόσο για την κυριαρχία της Ουκρανίας όσο και για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ΕΕ στο σύνολό της». Με λίγα λόγια φροντίζει για την απαραίτητη προπαγάνδα που πρέπει να συνοδεύει απαραίτητα κάθε πολεμική επιχείρηση από τον Πελοποννησιακό πόλεμο μέχρι σήμερα.

Ο πρόεδρος της Κρατικής Δούμας, Βιτσισλάβ Βολόντιν, ερμήνευσε το παραπάνω ψήφισμα ως μία οδηγία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που οδηγεί σε παγκόσμιο πόλεμο με τη χρήση πυρηνικών όπλων. Προειδοποίησε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο η Ρωσία θα δώσει απάντηση με τα πιο ισχυρά όπλα που διαθέτει. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορική αναδρομή του Ρώσου αξιωματούχου ο οποίος σημειώνει: «Πριν από τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης, θα έπρεπε να είχαμε θυμηθεί τα διδάγματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, 27 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά του φασισμού. Η χώρα μας ήταν αυτή που απελευθέρωσε εσάς και ολόκληρη την Ευρώπη. Να το θυμάστε αυτό. Μην ξεχνάτε. Κρίνοντας από τη δήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προφανώς το έχετε ξεχάσει. Οι πολίτες της χώρας μας γνωρίζουν τι είναι ο πόλεμος, πέρασε από κάθε οικογένεια. Η νίκη επί του ναζισμού είχε υψηλό τίμημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αγγλία, που σήμερα αυτοαποκαλούνται νικητές, έχασαν λιγότερους από 800.000 ανθρώπους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δικές μας απώλειες μόνο στη μάχη του Στάλινγκραντ ήταν 1.130.000 άνθρωποι».

Μετά από τη σταχυολόγηση των ενημερώσεων, πάμε στα επίμαχα ερωτήματα:

-Ρωτήθηκαν οι λαοί της Ευρώπης αν θέλουν ή αν μπορούν να χρηματοδοτούν έναν πόλεμο τον οποίο ούτε ξεκίνησαν, ούτε επιθυμούν αλλά ούτε θέλουν να συνεχιστεί με απρόσμενες συνέπειες;

-Ρωτήθηκαν οι λαοί της Ευρώπης αν επιθυμούν αυτός ο πόλεμος να φτάσει μέχρι τα σπίτια τους; Η Ρωσική πλευρά είπε με νόημα: «Προς ενημέρωσή σας: ο χρόνος πτήσης ενός πυραύλου Sarmat στο Στρασβούργο είναι 3 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα».

-Μας θυμίζει κάποια πράγματα από το 1821 το ευρωπαϊκό φαραωνικό δάνειο; Μήπως μας θυμίζει το δάνειο της Αγγλίας προς το νεοσύστατο ελληνικό κράτος που ακόμη πληρώνουμε και που φροντίζει να μας κρατά εκεί που οι δανειστές μας επιθυμούν;

-Ποιός θα αναλάβει την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας (για την οποία δίνεται το δάνειο και ο μηχανισμός); Ένα είναι το βέβαιο: οι δικές μας επιχειρήσεις δε θα απασχοληθούν με την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, αλλά οι μεγάλες δυτικές εταιρείες. Αυτές των οποίων οι πολιτικοί αποφάσισαν για τη δανειοδότηση! Εμείς, ο λαός, απλώς θα το πληρώσουμε… είναι αυτό που λένε “άλλος πίνει, άλλος κερνάει”!

-Τι θα σημαίνει αυτό πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά για τον ήδη εξαθλιωμένο από τον πόλεμο ουκρανικό λαό; Μνημόνια, ΔΝΤ, ΕΚΤ, τρόικες, παρατρόικες και δε συμμαζεύεται… αυτό θα σημαίνει. Δηλαδή υποδούλωση και εξαθλίωση στο διηνεκές!

Θεωρούμε ότι είναι πολύ κρίσιμη και συνάμα εξοργιστική αυτή η εξέλιξη. Δείχνει ότι αδίστακτα οι ισχυροί συνεχίζουν να κάνουν “μπίζνες ας γιούζουαλ” πάνω στις πλάτες του κοσμάκη. Αυτό που γίνεται σήμερα με την Ουκρανία είναι κατά τη γνώμη μας περίπου το εξής: Οι πανίσχυρες οικονομικές δυνάμεις της Δύσης συντηρούν και ενισχύουν έναν πόλεμο ο οποίος τους αποφέρει τεράστια κέρδη από τα οπλικά συστήματα που πουλάνε, αποδυναμώνει περαιτέρω τη Ρωσία που έτσι κι αλλιώς είχε υποχωρήσει από τη θέση του έτερου πόλου και που κρατούσε μία ισορροπία η οποία έχει πλέον, αλίμονο, χαθεί για τα καλά, ενώ παράλληλα ισοπεδώνει μία χώρα δημιουργώντας πεδίο δόξης λαμπρό για ακόμη μεγαλύτερο πλουτισμό. Πώς θα γίνει αυτό; Μέσω της ανοικοδόμησης, που, όπως είπαμε, θα αναλάβουν οι μεγάλοι και ισχυροί παίκτες του πλανήτη, μέσω της πολιτικής ποδηγέτησης της χώρας με τα δάνεια μαμούθ που σήμερα της χορηγούν με «την καλή τους την καρδιά» και μέσω της δημιουργίας μιας τριτοκοσμικής ως προς τα εργασιακά δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές δικλείδες χώρας.

Το τελευταίο έχει πολλή μεγάλη σημασία για τους δυτικούς μεγιστάνες. Τα εργοστάσια στη Γερμανία είναι πανάκριβα για να τα λειτουργούν οι βιομήχανοι αφού οι Γερμανοί εργάτες κοστίζουν πολύ ακριβά ενώ, παράλληλα, η νομοθεσία έχει πολλές δικλείδες ασφαλείας και τέλη υπέρ του περιβάλλοντος. Μέχρι και τα πυρηνικά εργοστάσια πήρε απόφαση να κλείσει η Γερμανία μετά τη Φουκοσίμα. Οπότε οι μεγάλες εταιρείες αναζητούν μέρος με φτηνά μεροκάματα και περιβαλλοντική ασυδοσία. Αυτό το ιδανικό για την εργοδοσία μέρος, δημιουργείται σήμερα στην Ουκρανία κι ας μην έχει κανένας ψευδαισθήσεις ότι συμβαίνει συγκυριακά. Οι μεγάλες επιχειρήσεις θα έχουν ωραίους και ξανθούς εργαζόμενους με μεροκάματα πείνας. Δε θα ανησυχούν για το αν θα απορρίπτουν τους ρύπους τους στο περιβάλλον και δε θα πληρώνουν σημαντικά τέλη που θα τους περιορίζουν το κέρδος. Διότι η απληστία του ανθρώπου έχει καταστεί ο παράγοντας που είναι πάνω και πέρα απ’ όλα σε αυτήν την καμπή της ανθρωπότητας και, δυστυχώς, πολύ το φοβόμαστε, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι η φύση ή κάποιος αναπάντεχος πόλεμος μας αναγκάσει να το αλλάξουμε… έστω για λίγο!

Γιάννης Βαρούχας