Πριν από λίγες μέρες είχαμε πάει στην Άβυθο για κολύμπι. Ενώ καθόμουν κάτω απ’ την ομπρέλα και χάζευα τον ορίζοντα που διέκοπτε ο όγκος της Ζακύνθου με προπύργιο το νησάκι του Δία, κάποια στιγμή κοιτάζω στα αριστερά μου, στην παραλία, και παρατηρώ μία “θλιβερή συμφωνία”. Όλες, μα όλες, οι συντροφιές και οι οικογένειες που καθόντουσαν στην αμμουδιά, παρακολουθούσαν τα κινητά τους τηλέφωνα! Μία 5μελης οικογένεια δίπλα μας ήταν το άκρον άωτον. Το κάθε μέλος είχε από μία συσκευή και σκρολάριζε περιφρονώντας προκλητικά την άπειρη ομορφιά που εκτεινόταν μπροστά στα πόδια του…
Δεν είμαστε ειδικοί, ασφαλώς, αλλά δε χρειάζεται να είμαστε για να αντιληφθούμε, μέσω της κοινής λογικής, ότι εδώ υπάρχει η περίπτωση της κατάχρησης μιας εφεύρεσης που αν χρησιμοποιηθεί σωστά μπορεί να δώσει πολύ χρήσιμα αποτελέσματα.
Ζούμε, το δίχως άλλο, σε μία εποχή που η οθόνη κυριαρχεί. Σχεδόν τα πάντα πλέον στην καθημερινότητά μας περνούν μέσα απ’ τις οθόνες. Ξαφνικά, στο ξεκίνημα της φετινής σχολικής χρονιάς, έγινε πανευρωπαϊκό θέμα η απαγόρευση των κινητών από τα σχολεία! Εκεί κατάλαβα ότι βρίσκομαι λίγο εκτός πραγματικότητας όταν έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται “γιατί τις προηγούμενες χρονιές επιτρεπόταν;”…
Οι μαθητές σε διάφορα κράτη κατηγόρησαν τους καθηγητές τους ότι θέλουν να τους γυρίσουν στην εποχή των σπηλαίων!
Επειδή δε θέλουμε τα αγαπημένα μας παιδιά, σε καμία περίπτωση, να μένουν πίσω, αλλά ούτε και να πολεμούν την ψυχική και οργανική τους υγεία, αναζητούμε το μέτρο, τη χρυσή τομή, την καλλιχρησία (δική μου λέξη είναι αυτή τώρα; υπάρχει άραγε;)…
Ήδη από το 2015, πριν γίνω πατέρας, με είχε απασχολήσει το ζήτημα και διαβάζοντας είχα πέσει πάνω σε έναν κανόνα του πολύ γνωστού Γάλλου Serge Tisseron. Αυτόν του 3-6-9-12 που σημαίνει το εξής:
-Καθόλου οθόνη πριν από τα 3 έτη.
-Όχι βίντεο παιχνίδια πριν από τα 6 έτη.
-Όχι διαδίκτυο πριν από τα 9 έτη και
-Όχι μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν από τα 12 έτη.
Ο κανόνας αυτός υιοθετήθηκε από τη Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων το 2011.
Πρόκειται για κάποια όρια που στην οπτική μας έχουν βάση και λογική. Οι ειδικοί μας ενημερώνουν περισσότερο για τις συνέπειες της μη τήρησής τους (βλέπε 1ο σχόλιο). Το σημαντικό, όμως, είναι να μην εφαρμοστούν στις οικογένειες ως απαγορεύσεις, αλλά να εισηχθούν ως τρόπος ζωής. Για παράδειγμα, δεν μπορείς εσύ ως γονιός να είσαι συνέχεια με το κινητό μπροστά σου και παράλληλα να λες στο παιδί σου ότι απαγορεύεται η οθόνη… Ούτε φυσικά να παίζεις video games και να του λες ότι είναι για μεγάλους ή να βλέπεις τηλεόραση με τις ώρες και να το διώχνεις απ’ το δωμάτιο. Οφείλουν οι γονείς αφενός να δίνουν ένα καλό παράδειγμα -διαβάζοντας ένα βιβλίο λχ- κι αφετέρου να προσαρμόζουν την καθημερινότητά τους με καλές για την ανάπτυξη των παιδιών τους συνήθειες. Διότι αυτά που μπορούν να διδαχθούν διά του παραδείγματος, δεν μπορεί να τα διδάξει κανένας κανόνας και καμία απαγόρευση…
Γιάννης Βαρούχας
Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχει ένα ενδεικτικό δημοσίευμα για τον κανόνα 3-6-9-12 που αξίζει να το διαβάσετε:
