Όλοι συμφώνησαν. Δεν είχε προηγούμενο η κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου στο Αργοστόλι. Τόσο κόσμο στην πλατεία Βαλλιάνου δεν κατάφερε να φέρει ποτέ καμία συγκέντρωση, είτε πολιτιστική είτε πολιτική. Αρχικά δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε ευφορία και να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία μπροστά σε αυτό το κύμα ενότητας και ομοψυχίας.
Γράφει ο Γιάννης Βαρούχας
Είχε προηγηθεί ένα τσουνάμι ανακοινώσεων και δημοσιεύσεων με τις οποίες οι φορείς, ο ένας μετά τον άλλο, καλούσαν τον κόσμο να συμμετέχει στην απεργία με αφορμή τη συμπλήρωση των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών.
Η λέξη “έγκλημα” αρχικά δεν υιοθετήθηκε απ’ όλα τα μέρη. Πλέον διαπιστώνουμε ότι ακόμη και επίσημοι θεσμοί της Πολιτείας, όπως για παράδειγμα η αυτοδιοίκηση, χρησιμοποιούν τη λέξη έγκλημα για να περιγράψουν αυτό που έγινε πριν από δύο χρόνια στον σιδηρόδρομο των Τεμπών χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αυτό δεν μπορεί να σημαίνει άλλο απ’ το ότι έχει πια γίνει κτήμα του κοινού νου ότι αυτή η τραγωδία δεν ήταν κάποιο ατύχημα αλλά ένα έγκλημα.
Ακόμη και οι συμπολίτες μας που δεν κατάφεραν να βρεθούν στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου λόγω του ότι ήταν προσωπικό ασφαλείας ή για άλλους αντικειμενικούς λόγους, είχαν το μυαλό και τη σκέψη τους στη μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση.
Αυτό το τελευταίο οφείλει να είναι ξεκάθαρο. Η κινητοποίηση μπορεί να μην ήταν σε καμία περίπτωση κομματική, αλλά ήταν σίγουρα αντικυβερνητική. Η εικόνα ενός Πρωθυπουργού που προσπαθούσε να την οικειοποιηθεί και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα υπέρ της διατήρησης της καθεστηκυίας τάξης είναι τουλάχιστον τραγική…
Η επικεφαλής του συλλόγου των θυμάτων των Τεμπών, κ. Μαρία Καρυστιανού, ανέφερε σε συνέντευξή της σε ευρωπαϊκό μέσο ότι στην Ελλάδα δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ κανένα κρατικό έγκλημα. Επικρατεί μία αίσθηση ατιμωρησίας λοιπόν… Επικρατεί η άποψη πως ό,τι και να γίνει εκ μέρους της Πολιτείας, είναι διαχειρίσιμο και ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης δεν πρόκεται να το κόψει… Επικρατεί η αντίληψη ότι τα μεγάλα ψάρια πάντα τη γλιτώνουν ενώ τα μικρά τα τρώει το μαύρο σκοτάδι για μία μικρή οφειλή ή για μία ασήμαντη παρατυπία…
Τι άλλο θα μπορούσε να συνιστά όλο αυτό πέρα από μία βαθύτατη και δύσκολα αναστρέψιμη κρίση των θεσμών;
Η κ. Καρυστιανού αξίζει και έχει τον σεβασμό όλων μας γι’ αυτή τη δύσκολη και άνιση μάχη που δίνει μαζί με τους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων. Συνήθως οι συγγενείς των θυμάτων περνούν διάφορα ψυχολογικά στάδια και τελικά καταλήγουν στην εσωστρέφεια που δεν ωφελεί. Δείχνει μεγάλη δύναμη το γεγονός ότι δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα για την υπεράσπιση ενός κράτους δικαίου που όφειλε να προστατεύει τα παιδιά του.
Το κράτος δικαίου βρίσκεται με τη μεριά της κοινωνίας και όχι με τη μεριά της κυβέρνησης που το επικαλείται σε μία ύστατη προσπάθεια διαχείρισης των τρομακτικών ζημιών που έχει υποστεί επικοινωνιακά και ουσιαστικά.
Στη Σερβία είδαμε, πριν από περίπου ένα μήνα, την παραίτηση του Πρωθυπουργού Βούτσεβιτς, μετά από επίμονες κινητοποιήσεις του λαού που ζητούσαν να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο 15 ανθρώπων από την κατάρρευση μιας ανακαινισμένης στέγης στον σιδηροδρομικό σταθμό στο Νόβι Σαντ. Αυτό σημαίνει ότι είναι στο χέρι του κόσμου η έξωση ή μη του κ. Μητσοτάκη από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ωστόσο, ακόμη κι αν εξαναγκαστεί ο κ. Μητσοτάκης στην έξοδο από τη διακυβέρνηση της χώρας θα είμαστε πλέον ασφαλείς στις δημόσιες μετακινήσεις; Θα έχουμε απεμπολήσει τις μίζες; Θα έχουμε εκδιώξει την πετσομπουκωμένη ενημέρωση; Θα έχουμε ξεφορτωθεί μερικές ζάμπλουτες οικογένειες που ενεργούν στην χώρα μας προς όφελος των κερδών τους και εις βάρος του μέσου πολίτη;
Τα παραπάνω ερωτήματα δε σημαίνουν ότι δεν πρέπει να παραιτηθεί ο κ. Μητσοτάκης. Κάθε άλλο! Αν είχε ίχνος ευθιξίας πάνω του αυτό θα έπρεπε να το είχε ήδη κάνει πριν από δύο χρόνια…
Τα παραπάνω ερωτήματα σημαίνουν ότι έχουμε πολλή δουλειά ως λαός, ως κοινωνία, ως κράτος αν θέλουμε να περιορίσουμε τη σκοτεινή πλευρά του κρατισμού και να επεκτείνουμε τη φωτεινή. Μην ξεχνάμε, τα δεσμά του Προμηθέα του τα πέρασαν το κράτος και η βία!
Βρισκόμαστε όμως, αλίμονο, σε εποχές κακού κρατισμού…
Κακός κρατισμός πάει να πει ότι το κράτος οφείλει να πληρώνει τις ζημιές των μεγάλων εταιρειών, όταν αυτές δεν πάνε καλά, και συγχρόνως να μην τις φορολογεί, όταν πηγαίνουν καλά, ενώ καλός κρατισμός σημαίνει φορολόγηση των πλουσίων υπέρ των φτωχών για την προστασία των ευάλωτων, την εκπαίδευση και την περίθαλψη όλων. Απλά πράγματα.
Γίναμε όλοι μάρτυρες του πολιτικού κυνισμού που επικρατεί με την ο-Θεός-να-την-κάνει πολιτική συζήτηση μεταξύ Τραμπ και Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο. Ο πρόεδρος ήταν ξεκάθαρος. Δεν είσαι σε θέση να μιλάς… Δε θα λες τίποτα εσύ… Μόνο ευχαριστώ και ευγνωμοσύνη θέλουμε να εκπέμπεις… Με εμάς έχεις κάτι… Χωρίς εμάς είσαι ένα τίποτα… Τι είδους αμφίεση είναι αυτή με την οποία ήρθες στο αγαπημένο μας γραφείο;… Θα κάνεις ό,τι σου λέμε και όταν το λέμε, θα χαμογελάς και θα ευχαριστείς! Τελεία, παύλα και αλλαγή παραγράφου!
Αυτός που δέχθηκε ωστόσο την ταπείνωση και την προσυπέγραψε με ευχαριστήρια ανάρτησή του αργότερα, κάνοντας αυτό ακριβώς που του υπέδειξαν, δεν είναι κανένας άξιος συμπόνοιας ή αλληλεγγύης. Αν είχε πολιτικό περιεχόμενο θα μπορούσε εκείνη την ώρα να αδράξει την ευκαιρία και με δύο γραμμές να κερδίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Είναι o άνθρωπος που βρέθηκε για “να γίνει η δουλειά”. Είτε εις γνώση του είτε εν αγνοία του. Ποιά είναι η δουλειά; Η υποβάθμιση της Ουκρανίας σε μία χώρα όπου θα υπάρχουν φθηνά εργατικά χέρια για τα εργοστάσια των μεγάλων εταιρειών με ελάχιστες ή καθόλου περιβαλλοντικές δικλείδες που συνήθως… κοστίζουν!
Η πολιτική παρένθεση που ανοίξαμε δεν είναι άσχετη με τα Τέμπη. Το κακό πολιτικό παράδειγμα που κυβερνά τον πλανήτη κυβερνά και την πατρίδα μας. Οι κυβερνώντες μας που έσπευσαν να στηρίξουν τον πόλεμο στην Ουκρανία με αποστολές πολεμικού υλικού, εξαφανίστηκαν μόλις ο πρόεδρος των ΗΠΑ διέσυρε τον Ουκρανό ομόλογό του…
Τι σημαίνει αυτό; Δεν τους νοιάζει το δίκαιο. Δεν τους νοιάζει η λεγόμενη ως “σωστή πλευρά της ιστορίας”. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι συσχετισμοί. Συσχετισμοί πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων. Αυτά μετρούν στις ζυγαριές τους. Αυτά καθορίζουν τις πολιτικές επιλογές τους. Τα Τέμπη είναι μία συνέπεια αυτών των πολιτικών επιλογών…
Τον κόσμο που διαδηλώνει τον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Η απάντηση είναι μάλλον όχι, στην πλειοψηφία του. Ο κόσμος αισθάνεται το άδικο, τον πόνο και ενδεχομένως τον δόλο οπότε ξεσηκώνεται. Τις υπόλοιπες 364 μέρες παλεύει για το καρβέλι και για να αναστήσει τα παιδιά του. Δεν έχει χρόνο να κάνει υπολογισμούς συσχετισμών και να μαντεύει τα χαρτιά που κρατά ο καθένας στα χέρια του…
Ο κάθε ένας από εμάς είναι ένας τέλεια διαφορετικός κόσμος που ζει και συνυπάρχει στον ίδιο κόσμο με όλους τους άλλους. Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολη η ενότητα. Γι’ αυτό είναι ανέφικτη η ομοψυχία παρά μόνο σε καταστάσεις κρίσης.
Το μεγάλο ανθρώπινο ποτάμι όμως, με επικεφαλής τη νεολαία μας, που πλημμύρισε τους δρόμους του Αργοστολίου δεν μπορεί να κάνει λάθος! Ό,τι και αν σκέφτεται ο καθένας από τα πολλά μέρη που το αποτέλεσαν. Η κοινή συνισταμένη είναι μία ξεκάθαρη μομφή προς την κυβέρνηση που οφείλει να την αντιληφθεί και όχι να προσποιείται ότι δεν την είδε ή δεν την άκουσε
Ο κόσμος μπορεί να συγχωρήσει τα λάθη, τις αστοχίες ακόμη και την κακοδιαχείριση μερικές φορές. Αυτό όμως που δεν μπορεί να συγχωρήσει αλλά ούτε και να ξεχάσει, είναι η στέρηση του πολυτιμότερου αγαθού-της ζωής του.
Γιάννης Βαρούχας
