Εικόνα άρθρου: Φωτεινή Μαραβέγια
201 Χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Την επίσημη έναρξη, γιατί μέχρι τότε πάνω από 150 εξεγέρσεις είχαν πνιγεί στο αίμα, μαγιά στις καρδιές των Ελλήνων που διψάγαν για λευτεριά. Λόγω του σχήματος που φορώ, του τιμημένου ράσου, δεν μπορω να μην τελέσω μνημόσυνο σε αυτούς που η Ιστορία αδίκησε αλλά και που συνειδητά, κάποιοι πολιτικοί χώροι προσπάθησαν να υποβαθμίσουν. Δεν κρατάει κακία ο παπάς. Στο κάτω κάτω, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις, από παπάδες ξεκίνησαν…
Αλήθεια σύντροφοι, ξέρετε ότι η Ρωσική Επανάσταση ξεκίνησε όταν στις 22 Ιανουαρίου του 1905 ξεκίνησε η αρχή του τέλους της Τσαρικής Ρωσίας με τα γεγονότα της <<Ματωμένης Κυριακής>>. Ενας παπάς, ο Γκεόργκι Απολώνοβιτς Γκαπόν, ένας παπάς που δεν μπορούσε να βλέπει το ποίμνιο του να πεινάει και αυτός να του προτείνει το μόνο φάρμακο που είχε στην ιερατική του φαρέτρα, την προσευχή, οργάνωσε, συσπείρωσε χιλιάδες εργάτες που οι δύσμοιροι πήραν τις οικογένειές τους και ξεκινήσαν να πάνε στα ανάκτορα για την πρώτη μαζική ειρηνική διαμαρτυρία << πάνω από 100.000 πλήθος το 1905!!!!!!>> ζητώντας ανθρώπινο ωράριο και μισθό ικανό να ξεχάσουν την μόνιμη πείνα τους.
Εκεί απλά τους περίμενε ο θάνατος.
Η ιστορία είναι άδικη… Ποτέ δεν έγραψε οτι η πτώση του τσάρου ξεκίνησε απο μια συγκέντρωση που οργάνωσε ενας παπάς… Και ποτέ δεν έγραψε οτι αυτός ο παπάς λιντσαρίστηκε και απαγχονίστηκε άδικα ή μάλλον θυσία στο όραμα μιάς << ένοπλης πάλης >> για δικαιοσύνη ΕΔΩ στη γή και όχι στον Ουρανό. Ας κλείσω όμως την παρένθεση.
Κι άρχησε η Επανάσταση του 1821. Στην ελληνορθόδοξη παράδοση, εξ άλλου, η ελευθερία πραγματώνεται μέσα στο πλαίσιο του θελήματος του Θεού, όχι μόνον ως προσωπική, αλλά και ως κοινωνική και εθνική ελευθερία. Εδώ ακριβώς συναντώνται ιστορικά Ελληνισμός και Χριστιανισμός, στην θεολογική νοηματοδότηση της ελευθερίας.
Ο Ορθόδοξος Κλήρος και στην ειρήνη και στον πόλεμο επιτελεί έργο απελευθερωτικό: Στην περίοδο της ειρήνης, ελευθερώνοντας την καρδιά των πιστών από την δουλεία των παθών, και στον πόλεμο, ελευθερώνοντας την Πατρίδα από την απειλή της υποδουλώσεώς της. Η εκκλησιαστική λατρεία αναρριπίζει συνεχώς την συνείδηση και το ιδανικό της ελευθερίας, σε σημείο που ο αναστάσιμος χαιρετισμός «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» να συνοδεύεται, στην περίοδο της μακρόσυρτης δουλείας μας, με το: «ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ!»
«Πλησίον εις τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης- ήτο ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι»
Στρατηγός Μακρυγιάννης
«…και βρίζουν, οι πουλημένοι εις τους ξένους, και τους παπάδες μας, οπού τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τούς είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον διά να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λεοντάρια. Ντροπή, Έλληνες!».
Εμμανουήλ Ξάνθος
«Την επανάστασιν εκίνησαν και εμψύχωσαν οι κληρικοί … άνευ των οποίων ο λαός δεν ήθελε κινηθή…».
Ντομένικο Οριγκόνο, πρόξενος Ολλανδίας
«Οι Τούρκοι στην Αθήνα κάνουν τα πάντα για να συλλάβουν παπάδες, γιατί, όπως διαδίδεται, οι παπάδες είναι αρχηγοί των επαναστατών».
Προχωράμε στον περίφημο αφορισμό της Επανάστασης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Σε επιστολή του στον Θ. Κολοκοτρώνη τον Ιανουάριο του 1821, ο Αλ. Υψηλάντης αναφέρει: «Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας (Υψηλή Πύλη), σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου» («Ιστορία του Ελλ. Έθνους», τόμ. ΙΒ’, σ. 130β). Μόνο, λοιπόν, μετά τη γνώση αυτής της μαρτυρίας μπορεί να εκτιμηθεί σωστά και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε’. Ο πρώτος Πατριάρχης της Ρωμιοσύνης εκτελέσθηκε ως «προδότης» του σουλτάνου και όχι των Ρωμιών. Ενώ δε ο αφορισμός δεν είχε καμιά αρνητική επίδραση στον Εθνικό Αγώνα, αφού ήταν γνωστή η προέλευσή του, το «σχοινί του Πατριάρχη» ανέπτυξε μίαν ευεργετική δυναμική, διότι έγινε κινητήρια δύναμη για το αγωνιζόμενο Έθνος (π. Γεώργ. Μεταλληνός). Ο ίδιος ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός σε μια εκπαιδευτική ημεριδα στην Μητρόπολη μας υπο του Μακαριστού Σεβασμιωτάτου κ.κ. Σπυρίδωνος είχ αναφέρει χαρακτηριστικά :
<<Εάν δεν υπήρχε αυτή η πράξη , την επομένη κι όλας θα είχαν σφαγιασθεί 100.000 Χριστιανοί , 100.000 Ρωμιοί…>>
Σε ολόκληρη την περιοχή της σημερινής Ελλάδος αναφέρονται επώνυμα στις πηγές 73 Αρχιερείς, που έλαβαν ενεργό μέρος στον Αγώνα. 42 Αρχιερείς υπέστησαν ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, φυλακίσεις, διώξεις κάθε είδους, βασανιστήρια, εξορίες κ.λπ. Δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες (Γρηγόριος Ε’, Κύριλλος ΣΤ’) και 45 Αρχιερείς (Μητροπολίτες) εκτελέστηκαν ή έπεσαν σε μάχες. Κατά τον Γάλλο Πρόξενο Πουκεβίλ οι κληρικοί-θύματα του Αγώνα ανέρχονται συνολικά σε 6.000.
Σαν επίλογο στο παρών πόνημα με θλίψη θα αναφέρω ότι αυτός ο λαός λίγα γνωρίζει για τον αγώνα και τις θυσίες του ιερού ράσου. Ολοι γνωρίζουν τον Αθανάσιο Διάκο αλλά πόσοι γνωρίζουν ότι στο πλευρό του αγωνίστηκε με τον σταυρό και το σπαθί ο Επίσκοπός του ο Μακαριστός Σαλώνων Ησαϊας μυαλό και οργανωτής της επανάστασης στη Ρούμελη που είχε καταστήσει την Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά <<Αγιά Σοφιά της Ρούμελης>> και σκοτώθηκε μαζί με τον κατά σάρκα αδερφό του παπά Γιάννη , έγγαμο υπερπολύτεκνο ιερέα και οι τούρκοι αφού του απέκοψαν την κεφαλή την έστησαν απέναντι στον Αθανάσιο Διάκο για να βλέπει τον Δεσπότη του την ώρα του μαρτυρίου του.
Να έχουμε την ευχή όλων των υπερ της πίστεως και πατρίδας αγωνισαμένων πατέρων ημών.
παπα Ξενοφών Ζαρκάδας
