Εικόνα: Φωτεινή Μαραβέγια

Ποίηση… Μέγα δώρο. Εγώ, ο ανάξιος χοϊκός και πεζός άνθρωπος, πάντα είχα στο μυαλό μου την ποίηση σαν μια ολάνθιστη γλάστρα στο κέντρο ενός άδειου γκρίζου δωματίου. Και πάντα έτρεφα έναν θαυμασμό για όσους μπορούν να το κάνουν αλλά και για όσους μπορούν να καταλάβουν. Κι αισθάνομαι περήφανος όταν άνθρωποι που γνωρίζω προσωπικά, τολμούν να καταπιαστούν με αυτή την πανδαισία των λέξεων και των νοημάτων της πλούσιας γλώσσας μας.

Ένα μεγάλο εύγε για τους δικούς μας Κεφαλλονίτες ποιητές και ποιήτριες. Ο πρώτος ποιητής ήταν ο Θεός. Ο ποιητής των Όλων. Δια του λόγου εποίησε τα πάντα. Αύτη η δύναμης του λόγου. Δημιουργεί Σύμπαν. Και ο Θεός είναι ο μόνος Άναρχος. Έτσι ονομάζεται. Ο Αναρχος Θεός.

Κι εδώ η ωδή μου στον Αναρχισμό. Πρωτη φορά έγινε λόγος γι’ αυτόν στον Αισχύλο, όταν η Αντιγόνη αρνείται να αφήσει άταφο το σώμα του νεκρού της αδερφού, κατά παράβαση της εντολής του Τυράννου κι έπραξε κατά την συνείδησή της .

«Ακόμα και αν κανείς άλλος δεν επιθυμούσε να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον έθαβα και θα έπαιρνα το ρίσκο που θα σημαίνει η ταφή του αδερφού μου. Ούτε ντρέπομαι να δράσω ενάντια αψηφώντας τη βούληση των κρατούντων (ούδ’ αισχύνομαι έχουσ’ άπιστον την δ’ αναρχίαν πόλει)».

Ο Αναρχισμός υπήρξε Ιδεολογία με τον Ζήνωνα τον καλύτερο υπέρμαχο της κατά τον Κροπότκιν. Τι λέω τώρα… Κροπότκιν, Μπακούνιν Μαλατέστα… Όχι καλή μου. Ο Αναρχισμός ΔΕΝ είναι χουλιγκανισμός. Κι όποιος έχει μεγαλώσει στα στενά της πλάκας και στις γύρω περιοχές ( συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των Εξαρχείων ) ξέρει πολύ καλά…

Ξέρει έναν Άσιμο (που παρεμπιπτόντως στο τέλος είχε αποποιηθεί την ταμπέλα του Αναρχικού γιατί απλά δεν ήθελε ταμπέλες), ξέρει ότι στις Καταλήψεις σε Βαλτετσίου, σε Βίλα Αμαλία, Καραγιάννη, σε οδός Πάτμου οι Αναρχικοί είχαν πάντα στην τσαντούλα (σχολική πράσινη πάνινη καρακαταμπογιατισμένη) ή στο ταγάρι που είχαν μαζί τους, εκτός από τα βασικά, ό,τι πινόταν ή καπνιζόταν ή τρωγώταν, είχαν ΠΑΝΤΑ ένα βιβλίο. Και ΔΕΝ είχαν ούτε τούβλα, ούτε μολώτοφ, ούτε σουγιάδες ούτε καδρόνια και, φυσικά, ούτε κουκούλες. Είχαν όνειρα κι αυτά δεν θέλει ΚΑΝΕΝΑ σύστημα. Και είχαν και την μουσική. Μουσική παντού, αυτό ήταν το “όπλο” τους.

Τώρα, όπως όλα τα όνειρα που βασίζονται σε ιδέες για Ειρήνη, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, σε έναν κόσμο χωρίς να χρειάζεται ο «Ελεγχος» από κάποια Αρχή κι Εξουσία, ήταν και είναι Ουτοπικό. Κι αν κάποιος ονειρεύεται «λαοκρατία», ας δεί τη φάρμα των ζώων σε 1η εκτέλεση, αυτή με τα κινούμενα σχέδια, και θα καταλάβει ότι πάντα κάποιος θα πρέπει να άρχει. Να εξουσιάζει. Α, και στα παλιά τα χρόνια αυτός λεγόταν… Τύραννος… Αυτός και τα αναγκαία του Ντόπερμαν…

Αυτά είχα να πώ σαν ωδή στον ξεχασμένο Αναρχισμό που τώρα καπηλεύονται εντεταλμένοι και χουλιγκάνοι που ΠΟΤΕ δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Κι έχουν μαύρες κουκούλες κι αθλητικά παπούτσια και ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ τον κύκλο με το Άλφα και δεν διαφέρουν σε τίποτε από τα καλόπαιδα με τις μαύρες κουκούλες και τις σβάστικες… Ούτως ή άλλως, ενίοτε, μαζί ορμάνε εναντίον των οπαδών αντίπαλων ομάδων….