Αδερφοί μου. Όλοι γίναμε μάρτυρες ενός αποτρόπαιου εγκλήματος που έλαβε χώρα στο λιμάνι του Πειραιά. Στο χιλιοτραγουδισμένο αυτό λιμάνι που τα νερά του γίναν ο υγρός τάφος ενός “φτωχούλη του Θεού”. Ένα λιμάνι που, εκτός από χώρος μαρτυρίου, μετατράπηκε σε διαδικτυακή Αρένα που ο όχλος με τον αντίχειρα προς τα κάτω ουρλιάζει για μαζική εξόντωση των απάντων. Έχω χιλιάδες διαδικτυακών φίλων και τα σχόλια που έχω διαβάσει από κάθε λογής συνανθρώπων μου με έχουν αρρωστήσει. Κατάρες και βρισιές για το σπίτι του δολοφόνου , για άπαντες τους εργαζομένους του πλοίου , μια ευσεβής κυρία που υπογράφει με όνομα Αγίου πρότεινε να τους αφήσουν στην Σπιναλόγκα να πεθάνουν απ’ την πείνα…

Ο Αντώνης δεν ήταν άγνωστος στο προσωπικό του καραβιού. Τον ξέραν και δεν τον θέλαν. Ποιοι; Σε τι θα ενοχλούσε ένας φουκαράς, ακόμα και λαθρεπιβάτης, τον καμαρότο, την καθαρίστρια, τον μούτσο. Γερμένο σε μια γωνίτσα στο κατάστρωμα καπνίζοντας κάνα τράκα τσιγάρο. Καθόλου. Κανέναν δεν θα πείραζε. Τριανταέξι ευρώ εισιτήριο για έναν που με θελήματα έβγαζε ένα ξεροκόμματο είναι πάρα πολλά. Εγω θα προσπαθούσα να το έκανα, να αποφύγω το εισιτήριο και ευθαρσώς λέω ότι σαν φοιτητής, αιωνίως μπατίρης και πεινασμένος το έχω κάνει. Απλά ήμουν πιο τυχερός από τον Θανάση ( 19χρονος που στην προσπάθεια να αποφύγει έλεγχο εισιτηρίου σκοτώθηκε στο Περιστέρι), πιο τυχερός κι απ’ τον Αντώνη. Κι αν αμάρτησα που έκλεψα την τότε εταιρία και τον εφοπλιστή κι ολίσθησα στο “ου κλέψεις” πιστεύω ακράδαντα ότι ο Δίκαιος Κριτής θα το παραβλέψει. Ισως με χτυπήσει και φιλικά στην πλάτη κλείνοντάς μου το μάτι.

Τον Αντώνη δεν τον ήθελαν… Τον αναγνώρισαν όταν μπήκε τρέχοντας και γι’ αυτό του απαγόρεψαν την είσοδο. Ο Αντώνης μάλλον δεν είχε εισιτήριο. Είναι άραγε πιθανόν να διέρρευσαν ότι είχε; Ποιός ξέρει…

Μα δεν έγινε για το εισιτήριο , ήταν ατύχημα , θα πουν…

Και ο φονιάς; Μάθαμε για τον Αντώνη, γι’ αυτόν που τον έσπρωχνε δεν μάθαμε . Η όχι; Βάση των γραφόμενων στις σελίδες , μάλλον ήταν λυκάνθρωπος που έμενε σε σπηλιά και τρεφόταν με μωρά … Χωρίς οικογένεια , ή με οικογένεια που τους κρατούσε δεμένους με αλυσίδες στο κρεβάτι και τους έκαιγε με τσιγάρα. Τέτοιο κάθαρμα ήταν ….

Αδερφοί μου. Ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας , ο καλός σας γείτονας , η κορούλα του πάει στο ίδιο σχολείο με το παιδί σας , έχετε παίξει τάβλι μαζί στο καφενείο , ήταν με την παρέα κάποιου Γιώργη τότε στην ταβέρνα.

Ηταν ο καθένας μας , εγώ , εσύ , που ενδεχομένως άκουσε την εντολή του ανωτέρου του “μην μπει στο πλοίο, είσαι υπεύθυνος” κι αυτός , με την νοοτροπία του “εκτελώ εντολές” έγινε από την μια στιγμή στην άλλη ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ. Ο καπετάνιος ίσως την γλυτώσει , ελπίζω όχι γιατί αποτελεί ΑΥΤΟΣ την ντροπή των Ελλήνων καπεταναίων, ο Ύπαρχος που την κοπάνησε κι αυτός θα βγάλει την ουρά του απέξω και ίσως τιμωρηθεί ο δράστης. Ο αυτουργός χρήσιμος ηλίθιος. Ο στρατιώτης των Ναζί που είχε κρυφτεί τότε πίσω από το “εκτελούσα διαταγές”. ΟΧΙ . Αγώνες γίνανε για να μπορέσει ο Άνθρωπος να μην γίνει σκυλάνθρωπος και να μπορεί να πεί ΟΧΙ σε μια εντολή ανωτέρου. Πριν λίγα χρονια τα ΜΑΤ πήραν εντολή να χτυπήσουν τους Πυροσβέστες σε πορεία. ΟΧΙ τόλμησαν κι είπαν κάποιοι Αστυνομικοί. Κάποιοι την εκτέλεσαν την εντολή . ΟΧΙ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Ύβρις στον Θεό που μας έδωσε το “αυτεξούσιο” από το να πράττουμε το κακό εκτελώντας διαταγές. Αλλά υπάρχει κι άλλη Ύβρις . Να γίνει ο άνθρωπος όχλος. Μάζα σαρκοβόρων που κρύβουν το εγω πίσω απ το πολλοί. Τωρα με το διαδίκτυο ξεπήδησαν και οι Γύπες . Πτωματοφάγα που αρέσκονται να τρων σάρκες ετοιμοθάνατων .

Αδερφοί μου Προσοχή . Προσοχή στην στιγμή Η στιγμή ξεχωρίζει τον ήρωα από τον δειλό. Τον Νομοταγή απ’ τον φονιά, τον έξω απ τα κάγκελα κι απ’ τον μέσα σε αυτά . Αδερφοί μου. Προσοχή στην ηθική σας. Το Όχι είναι η πιο ευλογημένη λέξη. Προσοχή στην Οργή. Οσο δικαιολογημένη κι αν είναι. Το βήμα που έχουμε στο διαδίκτυο , το Αμφιθέατρο αυτό που έχουμε λόγο Απαντες . Ισότιμο αλλά όχι ισοβαρή , ο παπάς κι ο φυγόδικος η μαθήτρια κι πανεπιστημιακός , ο Λέκτορας κι ο Υδραυλικός , ο καπετάνιος κι ο μούτσος. Αυτό το ίδιο διαδίκτυο που αποκάλυψε το έγκλημα στον Πειραιά και δεν το άφησε να μείνει “ατύχημα”, αυτό μας μεταμορφώνει σε Γύπες… και δεν μας πρέπει.

Θα κλείσω με μια όμοια ιστορία που είχε όμως καλό τέλος.
Καλοκαίρι του 89 φανταράκι . Ακουμπισμένος στο σιδερένιο κιγκλίδωμα στην πρύμνη του βαποριού που θα με πήγαινε από τον αγαπημένο μου Πειραιά στο μαύρο λιμάνι της Χίου. Λοχίας Τ.Φ Χαλκειός 297 Τ.Π. Το βαπόρι είχε λύσει κάβους , η μπουκαπόρτα είχε αρχίσει να σηκώνεται όταν ξαφνικά….

Μια εντούρο κόκκινη μηχανή σταματάει σύριζα στην προβλήτα , ένας τύπος συνομήλικός μου την πετάει κάτω και πετάει ένα σάκο πάνω στο γείσο που υπήρχε κάτω από την μπουκαπόρτα που τώρα είχε σηκωθεί περίπου δυο μέτρα και πηδάει. Το καράβι είχε ήδη απομακρυνθεί δυό τρία μέτρα από την προβλήτα , το νερό άφριζε τρομακτικό , με ένα σάλτο αυτός σκάει σε εκείνη την πλατφόρμα. Δίπλα από την μπουκαπόρτα υπήρχε μια άλλη πόρτα μονή , από αυτές που έκλειναν από μέσα χειροκίνητα. Εκεί ενας ναύτης του ούρλιαζε “Τρελέ τι κάνεις” και μετα πιάνεται αλυσίδα με έναν άλλο , ίσως πλήρωμα ίσως επιβάτη , και αφού περνάει τον σάκο μετα γραπώνει το παληκάρι, με κίνδυνο να πέσουν κι οι δυο στο νερό, με κόπο τον βάζει μέσα και κλείνει η πόρτα.

Μια εποχή που δεν υπήρχαν κάμερες οπισθοπορείας, κινητά τηλέφωνα και φέησμπουκ αλλά υπήρχε περισσή ανθρωπιά. Ολη αυτή την ώρα έβλεπα εγώ κι άλλοι επιβάτες την παράλογη αυτή σκηνή και είχα εξαντλήσει κάθε προσευχή που ήξερα ενώ στο μυαλό μου ερχόταν το χειρότερο σενάριο…

Αυτό που βιώσαμε με τον Αντώνη Εγω κι άλλοι πήγαμε να δούμε τον τρελό. Ηταν πράγματι τρελός. Από αγάπη. Αφού μας καθησύχασε μετα από ωρες που ξεμπέρδεψε με τον καπετάνιο , βρεθήκαμε μαζί στο κατάστρωμα . Τον ρώτησα πρώτα για την μηχανή . Μια ωραία εντουρο Yamaha XT (όχι που δεν θα το πρόσεχα!) και μου είπε ότι δεν τον ένοιαζε , θα την εύρισκε κάπου ίσως όταν γύρναγε… Εποχές Θεέ μου, αλλα η παρέα του ήταν στην Χίο και θα τον περιμένανε να φτάσει με εκείνο το καράβι, και εκεί ήταν και η κοπέλα που του είχε κάνει αυτό , το κλίκ… Ένα κλικ που παρά λίγο να του στοιχήσει την ζωή…

Μετά, μου είπε, πώς θα τους έβρισκα; Και ποιος θα με προλάβαινε με το κορίτσι; Εποχές χωρίς κινητά, χωρίς διαδίκτυο… Εποχές που η ανθρωπιά ακόμα δεν αποτελούσε βρισιά…