Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.
Βενιαμίν Φραγκλίνος, 1706-1790
Δεν μπορώ να κρυφτώ πια, το σκέφτομαι συνέχεια. Κάθε πρωί που πάω για δουλειά φορώντας την μάσκα μου και κρατώντας στο χέρι τα «χαρτιά μου». Κάθε φορά που κοιτάω τον άδειο δρόμο από το παράθυρο, αλλά δεν μπορώ να βγω γιατί είναι αργά. Αργά γιατί; Για ποιον; Ελευθερία ή ασφάλεια, ασφάλεια ή ελευθερία, μα είναι δυνατόν πρέπει όντως να διαλέξω;
Η πανδημία είναι η σκληρή πραγματικότητα, καταλαβαίνω γιατί πολλοί προσπαθούν να την αρνηθούν ενάντια στην επιστήμη και στη λογική, όπως κατανοώ απόλυτα τον λόγο που η μεταθανάτια ζωή συναντάται ως ιδέα σχεδόν σε όλες τις θρησκείες. Δεν ωφελεί ωστόσο να αρνούμαστε αυτό που υπάρχει, κυρίως γιατί σε μια προσπάθεια να «μαλακώσουμε» την πραγματικότητα χάνουμε την ευκαιρία να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Γινόμαστε επικίνδυνοι για τους εαυτούς μας πρώτα από όλα και ύστερα για τους υπόλοιπους.
Τι γίνεται, όμως, όταν εν μέσω πανδημίας δεχόμαστε επίθεση; Τι θα κάνουμε αν δούμε έναν άγνωστο χωρίς μάσκα να χτυπά κάποιον στην μέση του δρόμου; Τι θα κάνουμε αν μες την νύχτα ακούσουμε τον γείτονα μας (επιβεβαιωμένο κρούσμα) να εκλιπαρεί για βοήθεια; Τα παραπάνω θα μπορούσαν με λίγη φαντασία να ενταχθούν στα φιλοσοφικά ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, δυστυχώς βέβαια αντί να προβληματιζόμαστε θεωρητικά γύρω από αυτά και να ανταλλάσουμε ενδιαφέρουσες απόψεις, καλούμαστε να τα απαντήσουμε εδώ και τώρα.
Μπορεί ο γείτονας να μην είναι κρούσμα και να μην φωνάζει για βοήθεια μέσα στη νύχτα, αλλά η επίθεση που δεχόμαστε και η βία που μας ασκείται είναι τρομακτικών διαστάσεων. Η πανδημία δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης, η διαχείριση της πανδημίας από την άλλη είναι. Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, ναυάγιο εμβολιασμών κτλ κτλ είναι λίγο πολύ γνωστά. Ας δούμε κάτι άλλο. Από την αρχή της πανδημίας θεωρήσαμε (οι περισσότεροι) δεδομένο ότι έπρεπε να μείνουμε στο σπίτι. Εκτός όλων των άλλων δικαιωμάτων και ζωτικών αναγκών (κοινωνικοποίηση π.χ.) που δεχθήκαμε να μπουν στον πάγο για το κοινό καλό, βάλαμε μία άνω τελεία και στο δικαίωμα μας ν΄ αντιδρούμε σε όσα μας βρίσκουν αντίθετους.
Τι συνέβη λοιπόν και γέμισαν οι δρόμοι φοιτητές και εργαζόμενους ξανά; Τι ήταν αυτό που έκανε χιλιάδες κόσμο να αλλάξει την προηγούμενη απόφαση του; Η αθέτηση της συμφωνίας από την πλευρά της κυβέρνησης. Δεν αποφάσισε ο κόσμος να βγει στο δρόμο, η κυβέρνηση το αποφάσισε. Με τρόπο τυπικά νόμιμο μα καθόλα ανήθικο νομοθετεί οτιδήποτε η ακροδεξιά έβλεπε στον ύπνο της εδώ και δεκαετίες, ταυτόχρονα με οτιδήποτε έχει σκεφτεί το εγχώριο κεφάλαιο να ζητήσει από τον «Άι Βασίλη» ποτέ.
Ελευθερία και ασφάλεια, ασφάλεια και ελευθερία, καμία απάντηση δεν ήταν ποτέ εύκολη. Η κοινωνία συμπεριφέρθηκε ώριμα, η κυβέρνηση επιτέθηκε, δεν είναι καν επιλογή η αντίδραση, είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλίσουμε την ελευθερία μας και κατόπιν τούτου την ασφάλειά μας, χωρίς καμία από τις δύο να χάσει το νόημά της.
Εικόνα άρθρου : Jerry Apostolatos
