Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

“το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο” *

Όταν ήμουν μικρή “το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου” με έκανε να γελάω. Βλακείες, σκεφτόμουν, γράφουν αυτοί οι ποιητές, τίποτα δεν βγάζει νόημα. Τώρα, όλα βγάζουν νόημα. Το γυμνασμένο μάτι μας “μετράει” σε κάθε μας κίνηση, και ο τραμπούκος είναι πάντα κάπου κοντά. Μπορεί δίπλα μας, μπορεί μέσα μας. Μόνο που δεν γελάω πια. Μία απέραντη ηθικολογία δεν θα βοηθήσει, ο ποιητής προειδοποίησε.

Από που ξεκινάει και που τελειώνει η βία; Κανείς δεν ξέρει. Δεν θυμάται κανείς ποτέ να ξεκίνησε, ούτε και να σταμάτησε, όπως και η ζωή. Δειλή, φοβάσαι το βράδυ να περπατήσεις μόνη.

Προσπαθούμε να τα βάλουμε όλα σε μία τάξη, οι καλοί από εδώ, οι κακοί από εκεί. Μα καλοί και κακοί μοιάζουν, πιο πολύ από όσο θα έπρεπε, ίσως πιο πολύ από όσο αντέχουμε. Οι πιλότοι είναι καλοί, πετάνε, οι πρόσφυγες είναι κακοί, πνίγονται. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πρόσφυγες πιλότοι. Ελπίζω πως όχι. Θα ήταν τόσο δύσκολο ν΄ αποφασίσουμε που πρέπει να τοποθετηθούν!

• Εγγονόπουλος Νίκος, Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο