Εικόνα: Μινιατούρα Περουβιανής ορχήστρας… στον χώρο που εκτίθενται και προϊόντα του Περού, στο Ιστιοφόρο “UNION”. © Jerry Apostolatos
Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*
Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν υπήρχε μια μικρή χώρα με πρωτεύουσα την Χαρτούπολη.
Η ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας που ξεχώριζε απο τις υπόλοιπες ήταν πως όλα ήταν φτιαγμένα από χαρτί ακόμα και οι υπήκοοι της, μικρά χάρτινα ανθρωπάκια που ζούσαν αρμονικά.
Λευκή ενδυμασία με κόκκινα και μπλε μελάνια τα ρούχα τους.
Τα χρώματα συμφιλιώθηκαν μεταξύ τους ντύνοντας με τις αποχρώσεις τους κάθε περιοχή της χώρας που θα ζήλευε ακόμα και ο μεγαλύτερος ζωγράφος.
Στην πραγματικότητα αυτό που έκανε ξεχωριστή αυτήν τη χώρα δεν ήταν η ιδιαιτερότητα της αλλά ο χαρακτήρας των ανθρώπων της.
Χάρτινες καρδιές που κάθε πινέλο υποκλινόταν στη χάρη της.
Φθόνο, μίσος, κακία, ζήλια καθώς και τόσα χάρτινα “εγώ” λέξεις φιλοδοξίας.
Στην χώρα αυτή μόνο δύο εποχές υπήρχαν άνοιξη και καλοκαίρι, για το φθινόπωρο και τον χειμώνα μόνο μακρινές ιστορίες άκουγες απ’ τους γηραιότερους που και οι ίδιοι είχαν ακούσει απ’ τους παππούδες τους που και οι ίδιοι είχαν ακούσει απο προγενέστερους και πάει λέγοντας…
“Χαρτινοϊστορίες” που έλεγαν στα μικρά παιδιά περνώντας μηνύματα για την απληστία του ανθρώπου.
Ίσως ήταν αληθινές ίσως όχι, ποιός ξέρει!
Όλα κυλούσαν ήρεμα σαν χάρτινα φανάρια που υψώνονται φωτίζοντας τον κυανό ουρανό.
Μία μέρα εμφανίστηκε στην Χαρτούπολη κάτι ασυνήθιστο εντελώς… ένα μοναχικό αδύνατο σπίρτο!
Το πως βρέθηκε εκεί κανείς δεν γνώριζε.
Όλοι έμειναν έκπληκτοι, μόνο ιστορίες είχαν ακούσει για την καταστροφική φύση του.
Αμέσως επικράτησε το συναίσθημα που προκαλεί φόβο…
Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι προς κάθε κατεύθυνση.
Σύντομα ο ερχομός του διαδόθηκε σε όλη την Χαρτούπολη.
Το σπίρτο βλέποντας την αξία που πήρε μέσο του τρόμου που προκαλούσε το όνομά του βρήκε την ευκαιρία υπό την απειλή της φύσης του να χριστεί βασιλιάς της Χαρτούπολης και στην συνέχεια όλης της χώρας, έτσι και έγινε.
Μία μικρή σπίθα ήταν αρκετή για να μετατραπεί όλη η χώρα σε στάχτη!
Ακόμη και ο πιο θαρραλέος πολίτης δεν τολμούσε ούτε στην σκέψη να τα βάλει μαζί του, κανείς δεν μπορεί να αντέξει στην ιδέα το χέρι του να γίνει η αιτία να αφανιστούν τόσες ζωές και τόση μεγάλη ιστορία.
Η βασιλεία του σπίρτου μόνο ευχάριστη δεν ήταν.
Αυταρχικές συμπεριφορές, ατομικά συμφέροντα, εγωιστικές ενέργειες οδήγησαν την χώρα σε δυσμενείς συνθήκες.
Αυτό που δεν υπολόγιζε το σπίρτο ήταν όσο έφερνε την χώρα στο αδιέξοδο και την καταστροφή της τόσο ένωνε τον κόσμο της γιατί οι αξίες των πολιτών δεν ήταν γραμμένες σε κανένα χαρτί αλλά χαραγμένες στην καρδιά τους.
Δεν ήθελαν να καίγονται υπό την απειλή του σπίρτου. Έτσι ενώθηκαν όλοι μαζί και πιασμένοι απ’το χέρι τράβηξαν τον δρόμο της σωτηρίας ή της καταστροφής τους.
Κατάφεραν να εκθρονίσουν το σπίρτο που δεν είχε ποτέ την δύναμη να χάσει τη ζωή του ανάβοντας την φωτιά πρώτα στον εαυτό του για να καταστρέψει την χώρα.
Οι δυνάμεις των πολλών βοήθησαν να ζήσουν ήρεμοι χωρίς φόβο φυλάσσοντας την χάρτινη περιουσία τους και κρατώντας μακρυά την πύρινη λάβα του σπίρτου.
Τα χάρτινα όνειρα συνεχίζονται…
Μα τα ανθρωπάκια ενωμένα πάντα θα φροντίζουν το σπίρτο να μην καίγεται στο δικό τους ονειρεμένο κόσμο.
*Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος ασχολείται με την ποίηση την συγγραφή, και είναι συντάκτης στο kefaloniastatus.gr και σε site της ομογένειας.
