Έστω ότι δεχόμαστε πως το κράτος τα κάνει όλα λάθος για τη διαχείριση του Covid-19. Ότι κακώς (κάκιστα) δεν προσέλαβε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Ότι κακώς άνοιξε τα σύνορα ανέλεγκτα στον τουρισμό (που αν τα έκλεινε πάλι θα φωνάζαμε). Ότι κακώς βάζει πρόστιμα αντί να μοιράζει μάσκες. Ότι κακώς κλείνει τα μαγαζιά νωρίς. Ότι κακώς απαγορεύει τα πανηγύρια. Ότι γενικώς τα έχει κάνει όλα χάλια.
Αυτό, δεν καταλαβαίνω, πώς νομιμοποιεί εμάς τους πολίτες να είμαστε ΤΟΣΟ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ, αντί να μας κινητοποιεί να είμαστε πιο προσεκτικοί;
Και μη μου βάζετε το δίλημμα ατομική ευθύνη ή ευθύνη της πολιτείας, διότι δεν είναι δίλημμα. Επειδή ζω σε ένα κράτος που δεν λειτουργεί σωστά, αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσομαι από την ευθύνη να κάνω αυτό που μπορώ εγώ, και για μένα και για τους άλλους. Ίσα ίσα, έχω ένα λόγο παραπάνω να τηρώ τα μέτρα ασφαλείας, για μια απειλή που είναι ΥΠΑΡΚΤΗ. Διότι το (έστω ανύπαρκτο) κράτος δεν θα αρρωστήσει. Άρρωστο είναι εκ γενετής. Εσύ όμως κι εγώ και ο διπλανός; Αθάνατοι και άτρωτοι όπως η Ελλάς δεν είμεθα..
Αν εξαιρέσουμε τους παντογνώστες-αρνητές του ιού, στο μεγαλείο των οποίων ταπεινά υποκλίνομαι, όλοι εμείς οι άλλοι, οι αδαείς, οι ξεπουλημένοι, δουλικοί, πρόβατα, ανθρωπάκια και δεν ξέρω τί άλλο, πέστε μας όπως θέλετε, που πιστεύουμε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, βλέπουμε ότι κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να μην προσέχουν καθόλου, να μην τηρούν κανένα μέτρο (κάποιοι από “άποψη” κιόλας), έχοντας πλήρη γνώση των ρίσκων που παίρνουν για τους ίδιους και το περιβάλλον τους. Που δεν τους νοιάζει αν το δικό τους “YOLO” στείλει τον παππού, το γείτονα, τον φίλο, στα θυμαράκια. Που ναι, μπορεί να έχει και υποκείμενο νόσημα, ξέρετε πολλούς γέρους που δεν έχουν ;(διότι εγώ ξέρω και πολλούς νέους που έχουν), αλλά το καντηλάκι του να γράφει μερικά χρονάκια ακόμα.
Και, εδώ που τα λέμε, τί μας ζητάνε; Μια μάσκα σε κλειστούς χώρους, αντισηπτικό, πλύσιμο χεριών. Βασικά πράγματα. Ούτε κι αυτά μπορούμε να τα κάνουμε; [Διότι ορισμένοι έτοιμοι είναι, κατά τα άλλα, να ανεβούν στα πινκ φλαμίνγκο και να πάρουν το κατόπι το Ορούτς Ρέις ίσαμε την Αγιά-Σοφιά και την Κόκκινη Μηλιά, αλλά τη μάσκα με τίποτα δεν την αντέχουν. Σκέψου το κράνος που είναι και βαρύ και ατσούμπαλο, με την περικεφαλαία, δεν το συζητώ, χτυπάνε αναβόλα.]
Όλοι βέβαια, ό,τι και να πάθουμε, είτε κόβιντ είτε στραμπούληγμα από το χορό στο μπιτσόμπαρο, στους “πουλημένους” και “υπερβολικούς” γιατρούς θα τρέξουμε να μας κάνουν καλά. Είτε τηρούσαμε τα μέτρα είτε όχι.
Και θα έρθει και ο Σεπτέμβρης, που θα ανοίξουν τα σχολεία, κι εκεί θα δείτε χαρές και πανηγύρια. Διότι, το παιδί κολλάει στο σχολείο, αλλά όταν είναι ξαμολητό σε πλατείες, καφετέριες, μπαρ και κλαμπ χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, δεν παθαίνει τίποτα. Ίσως επειδή το σχολείο δεν σερβίρει αλκοόλ, δεν ξέρω. Προτείνω φέτος το Σεπτέμβρη να λειτουργήσουμε σε μπιτς-μπαρ.
Δηλαδή, στο τέλος πρέπει να ζητήσουμε και συγνώμη εμείς που τηρούμε τα μέτρα… Να τη ζητήσουμε κι αυτήν. Συγνώμη, συνάνθρωπε, που δεν είμαι τόσο παρτάκιας όσο εσύ. Συνέχισε να γιολάρεις εσύ και να το παίζεις και θιγμένος, και αδικημένος. Μη στο χαλάμε κιόλας. Live and let die…