Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025
13 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Η φιλόλογος. Της Ειρήνης Τζαννάτου

Με αφορμή τον αγιασμό που γίνεται στα σχολεία τη Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη, ένα κειμενάκι για το σχολείο και το επάγγελμα του καθηγητή. Με προβληματισμούς για το ρόλο που παίζει στην εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, για τη θέση που έχει στο  δημόσιο σχολείο σήμερα, αλλά και για τη δυσκολία κάποιων εργαζόμενων να κάνουν το τελευταίο μεγάλο βήμα της επαγγελματικής τους ζωής. Να την τερματίσουν. Να πάρουν σύνταξη.

Η Φιλόλογος

Χαράματα, με τα μάτια να τσούζουν και με τον καφέ στο χέρι, βγήκε στην αυλή του σπιτιού. Το τσιγάρο κομμένο από χρόνια, αλλά η ανάγκη για νικοτίνη, φρέσκια φρέσκια χτύπησε και πάλι. Τι στο διάολο! Μάτι δεν έκλεισε τη νύχτα, παλεύοντας με μιαν απόφαση που είχε παρθεί εδώ και μήνες! Αφού το είχε αποφασίσει! «Σχολείο τέρμα! Πάμε γι’ άλλα! Τη γυρίσαμε τη σελίδα!»

Εντάξει, καλά όλα αυτά, αλλά ξημέρωνε 14 Σεπτέμβρη. Σε τρεις, τέσσερις το πολύ ώρες είχαν αγιασμό! Ε και; 36 αγιασμούς είχε ζήσει ως καθηγήτρια. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχασε ούτε μια φορά το ράντισμα με το βασιλικό και τις ευχές για καλή σχολική χρονιά! Δεν έλειψε ποτέ, παρόλο που της την έδινε η παρουσία των παπάδων στις σχολικές αυλές. Αυτή η κοινωνική παράκρουση, πως για να προκόψεις χρειάζεσαι τη θεία επιφοίτηση και το άγιο πνεύμα! Βάλε τώρα και άλλους 12 αγιασμούς μέσα στο μαθητικό πλήθος… Δεν τολμούσε να κάνει την πρόσθεση… Εξάλλου τι δουλειά είχε με πράξεις και αριθμούς… Αυτή φιλόλογος ήταν. Και μάλιστα μια ζωή!

Ήταν αναπληρώτρια, όταν μπήκε για πρώτη φορά σε τάξη. Άπειρη, ταραγμένη, γεμάτη ενδοιασμούς για τη δουλειά της. Πίστευε πως το σχολείο  στερούσε από τους μαθητές τη φαντασία, καλλιεργούσε την υπακοή και την έτοιμη σκέψη, για να εξασφαλίσει την κοινωνική ομοιομορφία. Και η ίδια τι ήταν; Ένας δημόσιος υπάλληλος, υποχρεωμένος να υπακούει στις εντολές του Υπουργείου και να εκτελεί τα αναλυτικά προγράμματα κατά γράμμα, μη χαθεί καμιά οξεία και αποτύχει το παιδαγωγικό-εκπαιδευτικό έργο!Βαρύ το φορτίο της υποταγής στο σύστημα…

Με τον καιρό, κάθε ζοφερή σκέψη για το επάγγελμα εξανεμίστηκε. Ο επαναστατικός οίστρος των πρώτων χρόνων δε στεκόταν πια εμπόδιο, και ο καινούργιος της εαυτός απολάμβανε τη δουλειά στο σχολείο. Στην τάξη, στις εξορμήσεις στη φύση για περιβαλλοντικά προγράμματα, στις πρόβες των σχολικών θεατρικών παραστάσεων, σε κάποιες σχολικές γιορτές, στις εκδρομές, πάντα ήταν ανάμεσα σε μαθητές και μέσα στη ζωή. Ναι, ήταν ωραία!

Τώρα όμως που πέρασαν όλα αυτά, μήπως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει κάτι ακραίο; Κάτι που θα αναστάτωνε, έστω για λίγο, τη σχολική ζωή; Να χαλάσει ας πούμε… τον αγιασμό, που της την έδινε έτσι κι αλλιώς! Να κάνει μια κλήση από τον τηλεφωνικό θάλαμο της πλατείας και να πει πως έχει τοποθετήσει βόμβα στο κτίριο! Εις ανάμνησιν της νιότης και της αναρχικής της διάθεσης! Ναι! θα την έκανε τη φάρσα…  Αλλά όχι μόνο για τα παλιά… Θα την έκανε και για το τώρα! Από ζήλεια, γιατί την πίκραινε το γεγονός πως φέτος, μετά από τόσα χρόνια, δε θα ήταν εκεί στο τόσο γνώριμο προαύλιο. Ναι, θα τηλεφωνούσε  για να τους τη σπάσει! Να εκδικηθεί, που πέρασαν τα χρόνια και βγήκε στη σύνταξη!

Να τα πάλι τα πισωγυρίσματα! Μήπως ξέχασε τις στιγμές που οι μαθητές την έφθαναν στα όριά της με τη φασαρία ή την αναίδεια; Μήπως ξέχασε εκείνες τις σκληρόκαρδες μαγκιές της νιότης; Ή τότε που της έδειχναν με κάθε τρόπο, πως δεν τους ενδιαφέρει καθόλου τι θα πει η ίδια στην τάξη, αφού το απόγευμα κάποιος άλλος στο ιδιαίτερο ή στο φροντιστήριο θα τους τα έλεγε καλύτερα, και πιο στοχευμένα για τις πανελλήνιες εξετάσεις; Πόσες φορές ένιωσε πως μιλάει στον τοίχο και πως την είχαν γραμμένη κανονικά; Δεν είχε φθάσει στο σημείο να βιάζεται να πάρει σύνταξη; Το ξέχασε κι αυτό;

Όχι, αμνησία δεν είχε πάθει, αλλά αυτή ήταν η δουλειά της, η κοινωνική της ταυτότητα! Με το μισθό της έζησε και έκανε αυτά που της άρεσαν, και ουκ ολίγες φορές πίστεψε πως πρόσφερε στη ζωή και στο μέλλον κάποιων μαθητών της… Άσε που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια να διδάσκει…

Κατά τις οκτώ, μπήκε στο αμάξι και με τις σκέψεις ένα κουβάρι έφθασε στην πλατεία. Κατευθύνθηκε στον τηλεφωνικό θάλαμο. Σήκωσε το ακουστικό κρατώντας ένα μαντήλι στο άλλο χέρι, για να σκεπάσει το στόμα της και να απειλήσει με τη βόμβα που «είχε τοποθετήσει στο κτίριο». Η ώρα της μεγάλης φάρσας έφθασε! Τώρα θα έπαιρνε το αίμα της πίσω για όλα αυτά που ένιωθε, που σκεφτόταν, που θυμόταν, αλλά και για πολλά άλλα που είχε πια ξεχάσει. Μια αντρική φωνή ακούστηκε:

-Ναι;

– …

-Ποιος είναι;

-…

-Παρακαλώ;

 -… Ε… Καλημέρα Αργύρη, η Χλόη είμαι… Ναι… Πήρα να σας ευχηθώ καλή σχολική χρονιά με υγεία… Σ’ ευχαριστώ… Μπα, που νά ‘ρχομαι τώρα… Εξάλλου φέτος δεν ανήκω στο σύλλογο… Δώσε τις ευχές μου και στους συναδέλφους. Φιλιά…

Ειρήνη Τζαννάτου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ