Έλα και πες μου ότι είναι κουραστικό.

Έλα και πες μου ότι «σιγά, μωρέ, τα ‘χουμε λύσει αυτά».

Ακόμα περισσότερο, έλα και πες μου ότι είναι προκλητικό ή ότι ενοχλεί την αισθητική σου.

Τόλμα να μιλήσεις για αξίες όπως η οικογένεια, η πατρική φιγούρα, η αλληλεγγύη της κοινότητας. Πες: «Τι ωραία και ανθρώπινα τα μικρά μέρη!». Πόσο γλυκά γιατρεύουν τις ψυχές η αγάπη των ανθρώπων και το Δρομοκαΐτειο…

Το είπαν πολλοί, δεν είναι δα και δύσκολο να εντοπίσει κανείς την παραδοξότητα: Αναγνωρίστηκε, λέει, το νεκρό σώμα. Έβγαλε ανακοίνωση η οικογένεια για ένα σώμα που, ζωντανό, μάλλον δεν ήθελε ούτε να το ξέρει.

Κι αν στα 14 δεν είχε σταλεί σε ψυχιατρείο; Κι αν δεν έμπαιναν τα φάρμακα κρυφά στο φαγητό; Άλλες εποχές…

Κι αν τον περασμένο Δεκέμβρη δεν είχε τραμπουκιστεί από «παιδιά-είναι-παίζανε»; Ίδιες εποχές, ίδιες κι απαράλλαχτες…

Έλα, πες μου ότι τα ζητήματα φύλου είναι λυμένα. Έλα, πες μου ότι είναι απλώς μόδα να μιλάμε «για όλα αυτά». Έλα, πες μου ότι τα Pride είναι περιττές υπερβολές που γίνονται για να προκαλέσουν, γιατί «καθένας κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του». Αρκεί, βέβαια, να είσαι έτοιμος να σου επιτρέπεται να αναπνέεις μόνο στο κρεβάτι σου: πουθενά αλλού, σε κανέναν άλλο χώρο του σπιτιού σου, της αυλής σου, του χωριού ή της πόλης σου, της διασκέδασής σου, της δουλειάς σου.

Έλα, μίλα μου λίιιγο ακόμα για αισθητική. Πες…

Μια εξαφάνιση ανθρώπου δηλωμένη στην αστυνομία εδώ και δύο μήνες, ένα νεκρό σώμα στα αζήτητα του νεκροτομείου εδώ και δύο μήνες: «Μωρέ, λες;».

Στα αζήτητα, λοιπόν.

Έλα, μίλα μας για την αισθητική σου και τη φύση σου. Για την οικογένεια, για τον τόπο σου.

Μίλα μας, ρε, για το τι ευλόγησε ο Θεός και τι όχι.

Αν ευλόγησε κάτι ο Θεός, αυτό θα παραμένει στα αζήτητα, όσο εσύ μας μιλάς για τις αξίες σου.

Έλα, πες κάτι! Εγώ, πάντως, δεν μπορώ να πω τίποτα. Ντρέπομαι.
Μαρία Καμπίτση,
υπ. Διδακτόρισσα Παντείου Πανεπιστημίου