Εικόνα άρθρου: Κοργιαλένειο Γυμνάσιο προσεισμικά.

Μνήμη καί Ιστορία….

“Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε…..”

Η επίκληση πού διαβάζεται σήμερα τού Αγίου Πνεύματος καί άποδίδεται στόν Κοσμά τόν Μελωδό ήταν ή πρωινή μας Προσευχή στό Κοργιαλένειο Γυμνάσιο.

Τό όποίον Γυμνάσιο, η σειρά μου δέν χάρηκε, παρά μόνον δύο χρόνια, πρίν τήν καταστροφή του από τόν σεισμό.

Κοιτώντας τήν φωτογραφία.

Απέναντι άκριβώς άπό τήν είσοδο ήταν ή μεγάλη σκάλα πού μέ δύο άνόδους δεξιά καί άριστερά οδηγούσε στίς αίθουσες διδασκαλίας.

Στόν ίδιο χώρο ήταν τά γραφεία τών Καθηγητών καί μεγάλη αίθουσα Τελετών μέ θεατρική σκηνή.

Καί έκεί δεξιά καί άριστερά εμείς , συντεταγμένες κατά τάξεις.

Μπροστά λοιπόν στήν μεγάλη σκάλα στεκόταν ή Χορωδία , πού μετά τήν άπαγγελία τής Προσευχής, τραγουδούσε ένα σχετικό θρησκευτικό άσμα ,χωρίς τήν διεύθυνση τού καθηγητή τής μουσικής. Τό πιο σύνηθες ήταν τό

Συ που κόσμους κυβερνάς
και ζωή παντού σκορπάς,
άκου τούτη τη στιγμή,
των παιδιών σου τη φωνή.

Φώτιζε μας την ψυχή,
στο καλό, την αρετή.
Δίνε μας από ψηλά,
θάρρος, δύναμη, χαρά.

Για να ζούμε εδώ στη γη
με γαλήνη, με τιμή
και να υμνούμ’ αιώνια Σέ
Πάνσοφε, δημιουργέ.

Γυμνασιάρχης ό άείμνηστος Ευθυμιάτος ( Γάτος)

Πολύ αυστηρός.

Ο φόβος καί ό τρόμος τών ζωηρών κορασίδων…

Αν άκουγε τήν παραμικρή παραφωνία στήν χορωδία ,τήν σταματούσε άμέσως..

Τήν προσευχή συνήθως άπήγγειλε μαθήτρια τής τελευταίας τάξης.

Ενα πρωί ή μαθήτρια πού βγήκε γιά τήν προσευχή έπαθε τράκ.

Αντί νά ξεκινήσει μέ τό Άγιος ό Θεός ,ξεκίνησε μέ τό <Δι εύχών>

Αστραψε καί βρόντησε ό Γυμνασιάρχης..

<Πήγαινε> τής είπε.

Αλλά γιά νά καταλάβει κανείς τώρα, πώς ειπώθηκε αύτό , πρέπει νά τόν είχε γνωρίσει.

Καί ξαφνικά.. έκεί στήν σειρά.. βλέπω ένα χέρι νά μέ δείχνει…

<Ελα εσύ>,< πώς σέ λένε>; ..άκούω …..έγώ ή πρωτοετής… καί βγαίνω άπό τήν σειρά ,ψελλίζοντας τό όνομά μου…..

<Πές μας τήν προσευχή>

Ακολούθησα τήν μοίρα μου βεβαίως καί εκτέλεσα άψόγως τό καθήκον πού μού έπεβλήθη …..

Αλλωστε αύτά καί άλλα πολλά ,έγώ τά ήξερα άπό τά γεννοφάσκια μου .

Ας είναι αναπαυμένη, η αγαπημένη θεία πού είχε αναλάβει χρέη νηπιαγωγού έν καιρώ πολέμου.

Από τότε ή σχέση μας, μέ τόν σεβαστό Γυμνασιάρχη ήταν, πώς λέμε ;;

<Τσάι καί Συμπάθεια>!!

Οσο γιά τό κορίτσι πού έπαθε τό τράκ καί που κατά τήν γνώμη μου τήν συγκεκριμμένη στιγμή , αδικήθηκε μέ σκληρό τρόπο, υπήρξε καί ίσως ύπάρχει άκόμη , μιά αξιοσέβαστη κυρία στό πλάι ένός πολύ αξιόλογου άνθρώπου..

Μέ τήν Ευχή τό Αγιο Πνεύμα νά ένοικεί καί νά φωτίζει απαντες,

Ημάς καί Υμάς άλλά καί Ηγεμόνες καί Λαούς!

Μαρία Αμπατιέλου