Κάποτε στην Ελλάδα του 1960 τότε που το γαϊδούρι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής οικογένεια για την μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων φορτίου σε μακρινές και δύσβατες διαδρομές υπήρχε ένα νεαρό γαϊδούρι που διέφερε από τα υπόλοιπα ο Τζανής.

Συχνά έπεφτε θύμα χλευασμού από τους ομοίους του όχι γιατί ήταν πιο μικρόσωμος απ’ τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως γιατί είχε μία ιδιαιτερότητα… του άρεσε να δημιουργεί και να απαγγέλει ποίηση. 

Αγαπούσε την ποίηση για την ακρίβεια την λάτρευε!!

Ναι καλά ακούσατε.

Όσο οι άλλοι γάϊδαροι επιδείκνυαν την δύναμη τους για να γίνουν αρεστοί και σεβαστοί στις παρέες τους ο Τζανής έψαχνε όμορφα φυσικά τοπία για έμπνευση. 

Οι άνθρωποι τον φόρτωναν με σανό ξύλα, αλεύρι, στάμνες με νερό κ.α. και απαιτούσαν από τον κακόμοιρο να τα κουβαλήσει για χιλιόμετρα κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. 

Ήταν της άποψης ‘αν θες να κάνεις κάτι κάντο μόνος σου’, δεν ήθελε να εκμεταλλεύονται την πλάτη του για να πραγματοποιούν τις δουλειές τους και στο τέλος να μην ακούει ούτε ένα “ευχαριστώ “. 

Η ποίηση του στα αυτιά των ανθρώπων ήταν ένα ακόμα γκάρισμα μα για τον ίδιο ήταν ο σκοπός της ύπαρξης του. 

Λόγω της καθυστέρησης του να μεταφέρει τα φορτία σε σύντομο χρονικό διάστημα άλλαζε πολλούς κατόχους-αφεντικά.

 Μα πως γίνεται να περνάς απο ένα μονοπάτι με θέα την θάλασσα και να μην κοντοσταθείς να απολαύσεις την μαγική εικόνα και να εμπνευστείς;

” Τα χρόνια σου αμέτρητα όσα τα κύματα σου , που ταξιδεύουν της στεριάς τα όνειρα μέσα στην αγκαλιά σου.” 

Το μόνο σταθερό στην ζωή του ήταν η κολλητή του φίλη η Μαρίκα το αηδόνι. Οι δυο τους έκαναν πολύ παρέα , τους ένωσε κοινή καλιτεχνική φλέβα. 

Η καλή του φίλη τον έπεισε να φύγουν μακριά απ’ τους ανθρώπους και να προσπαθήσουν μαζί να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους.

Ποιο ήταν αυτό; 

Να ανέβουν σε μία σκηνή και να μοιραστούν με το κοινό τους την αγάπη της δημιουργίας…

Έτσι μαζί ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι φορτωμένοι όχι πράγματα στην πλάτη αλλά όνειρα γεμάτα ελπίδα και αγάπη. 

Στο διάβα τους γνώρισαν πολλά όμορφα ζώα που αγαπούσαν την τέχνη του “δημιουργώ”.

 Γνώρισαν την πανέμορφη Μπέλα την κατσικούλα που της άρεσε να ζωγραφίζει, τον Μένιο τον σκαντζόχοιρο που του άρεσε να χορεύει, τον Αστέρη το γουρουνάκι που του άρεσε η γλυπτική στην λάσπη ζώα που ήταν κάτι παραπάνω απο τις ταμπέλες που τους έβαζαν οι άνθρωποι για την ύπαρξη τους. 

Μετά από αρκετό καιρό περιπλάνησης έφτασαν σε ένα πανέμορφο δάσος που ο άνθρωπος δεν είχε ανακαλύψει, γεμάτο από ζώα διαφόρων ειδών. Το τέλειο μέρος για να μείνουν και να χτίσουν το όνειρο τους. 

Μη χάνοντας ευκαιρία έφτιαξαν μία μικρή σκηνή και προσκάλεσαν όλα τα υπόλοιπα ζώα να έρθουν να τους δουν. 

Όλα ήταν έτοιμα…

Πρώτος στην σκηνή ανέβηκε ο Τζανής αφήνοντας το άγχος στην άκρη , άνοιξε την ψυχή του και οι λέξεις που βγήκαν απ’ τα χείλη του ντύθηκαν απο το φως του φεγγαριού αφήνοντας το νόημα τους σε κάθε χειροκρότημα που ακολουθούσε.

Ένα λυπημένο ποίημα για την δύσκολη πορεία ζωής από αφέντες.

Στην συνέχεια μία μαγική φωνή νεράιδας σαν χάδι σκόρπισε διασκέδαση αηδονιού η χάρη. 

Η Μαρίκα έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας…

Μιλώντας για αυτούς που σκοτώνουν στον αέρα αλλά πουλιά σαν αυτήν.

Το όνειρο ξεκίνησε να ανθίζει σε ένα δάσος μιλώντας το κάθε ζώο μικρό η μεγάλο για την δική του επιβίωση… δίδαξαν σε όλους πως τι κι αν πέταλο φοράς, τα βάσανα δεν σταματούν…και η ποίηση τα παρηγορεί.

Με χειροκροτήματα χαρούμενα αλλά και ελπίδες τελειώνει του Τζανή… Ελπίζω να σας έμαθε τι έχει σημασία…

Εσάς ανθρώπινες ψυχές…. ποιοι έχουν αξία.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος