Καλοκαίρι στο νησί βραδάκι την ώρα, που ο ήλιος αποτέλειωνε τον περίπατό του και βουτούσε νωχελικά πίσω από το απέναντι βουνό να πέσει για ύπνο..
Καθόταν στην πεζούλα έξω από το σπίτι της, ένα πέτρινο σπιτάκι με μια μικρή πλακόστρωτη αυλή, πηγμένη στις γλάστρες με βασιλικό και γεράνια… Καθόταν με βλέμμα βουρκωμένο, στυλωμένο στη θάλασσα που έσταζε πόνο και αρμύρα… Όταν την καλησπέρισα, ούτε καλησπέρα ούτε καλό βράδυ παιδί μου, αν δεν σκάσω από την πίεση θα φουντάρω στο νερό και θα μολέψω τη θάλασσα με το κρίμα μου, γριά γυναίκα … Κάθισα δίπλα της αμίλητη …
“Το βλέπεις αυτό”; μου απευθύνθηκε.. μία πατησιά σπίτι, αλλά το σπίτι μου… Εδώ τα έζησα όλα…. Εδώ χαρές, εδώ λύπες, εδώ καλές και άσχημες μέρες …
Δεκαοκτώ χρονών νύφη ήρθα εδώ, και μόλις είδα τη θάλασσα τρελάθηκα!!!! Και ο άντρας μου, ένας λεβεντονιός, ο μοναδικός στη ζωή μου, με πείραζε…
“Με τέτοιο έρωτα για τη θάλασσα έρχομαι δεύτερος και έχω αρχίσει να ζηλεύω”
Μια φωλιά ήταν τούτο το σπίτι, φωλιά του έρωτα, της οικογένειας, της ζωής μου … Εδώ ανάστησα τρία παιδιά, εδώ τραπέζωσα κόσμο και κοσμάκη τις γιορτές, εδώ κοίμησα μουσαφίρηδες. Ηταν και η αυλίτσα. Τις πιο πολλές ώρες τη βγάζαμε εκεί, και η θάλασσα απέναντι με την απλωσιά της, το έκανε ανοιχτόκαρδο και το μεγάλωνε .
Μετά το θάνατο του άντρα μου ο κύρ Βαγγέλης, ο φούρναρης, από την πάνω γειτονιά, πολλές φορές με γυρόφερνε να του το πουλήσω…
-Τί το θες μωρή Μαριέτα τούτο το σπίτι που το χτυπούν οι ανέμοι και σου νοτίζει η αρμύρα τα κόκκαλα στην ηλικία σου; Τα παιδιά σου έστησαν τις φαμελιές τους στην ξενιτιά και ούτε πρόκειται να γυρίσουν..
Αλλά και πάλι, οικογενειάρχες άνθρωποι, τί να την κάνουν τούτη την τρύπα;
Πούλησέ το και μείνε σ’ ένα σύγχρονο σπίτι στη χώρα να ευχαριστηθείς γεράματα… “
Οταν του δήλωσα να μη χάνει τα λόγια του , γιατί σε αυτό το σπίτι είχε ριζώσει η καρδιά μου, φάνηκε να το ξέχασε και παραιτήθηκε από την προσπάθεια..
Καλός άνθρωπος ο κυρ Βαγγέλης χαμογελαστός και φιλικός με όλους… Πάντα είχε ένα χαμόγελο κρεμασμένο στο πρόσωπο και μία προσφιλή χαιρετούρα για όλους.. Οταν έπεσα και ράγισα το σπόνδυλο, έτρεξε από τους πρώτους …
“Δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις τα παιδιά, εγώ θα σε φροντίσω..” Εκείνος κάλεσε το ασθενοφόρο, εκείνος κάλυψε και τα έξοδα, και εγώ έβαλα μόνο την υπογραφή για επιβεβαίωση του ποσού.
Γύρω στις 3.000 κόστισε τούτη η υπόθεση, αλλα τέλος καλό,όλα καλά και να είναι καλά ο κύρ Βαγγέλης ο γείτονας, ο συγχωριανός, που τα κανόνισε όλα, για να μην ανησυχήσουν άδικα τα παιδιά και για να μην αφήσουν τις δουλειές τους και τρέχουν από την άκρη του κόσμου….
Ένα χρόνο μετά έσκασε μύτη το κατασχετήριο για ανεξοφλήτα χρέη. Το σπιτάκι φάτσα φόρα στη θάλασσα, με το αγαπησιάρικο τζάκι για τις νοτερές νύχτες του χειμώνα, με τα χαμόγελα της οικογένειας σε παράταξη στις φωτό πάνω στην εταζέρα, με τη στεφανοθήκη στη μία γωνιά και την Παναγιά τη βρεφοκρατούσα στην άλλη, βγήκε στον πλειστηριασμό για ανεξόφλητα χρέη, σε πλήρη εξάρτηση με τις απλές χαρές και τις καθημερινές μας έγνοιες, με ριζωμένες μέσα του τις ανάσες των παρόντων και των απόντων, μνήμες και ζωές, ζωές και μνήμες… Είναι τα στέφανα, οι εικόνες, εκείνα τα σκόρπια χαμόγελα των παιδιών, εκείνα τα σαραβαλιασμένα παιχνίδια…. Είναι οι κρύες νύχτες γύρω από τη στιά, και κείνα τα αγαπησιάρικα καλοκαίρια με το φεγγάρι να σεριανά στην αυλίτσα μας, και να γίνονται όλα ολόχρυσα γύρω μας…..Ενώ τώρα, πώς να το αντέξω παιδί μου,το τώρα…
Το σπιτάκι στην παραλία με τα λειψά τετραγωνικά και την περίσσια απλωσιά της καρδιάς του , βγήκε σε πλειστηριασμό για αδιανόητα χρέη, και έπεσε στα νύχια μιας διαδικασίας, που με σκότωνε… και με σκοτώνει κάθε μέρα… και εγώ ανυποψίαστη , έτρεχα μες στον πανικό, να προλάβω το κακό που με βρήκε….
Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι κωφές και άκαρδες και η υπογραφή μεγάλη υπόθεση.. μόνο κάτι άνθρωποι, που βρέθηκαν στο δρόμο μου , άκουσαν τον πόνο μου , αλλά και αυτοί τί να σου κάνουν……. Πάντως να το θυμάσαι , εγώ από εδώ ζωντανή δεν φεύγω, μαζί του , θα πεθάνω, μαζί του θα με αφανίσει ο Βαγγέλης ο σκούληκας….
Εγώ τους υποκριτές κορίτσι μου , μόνο από το Ευαγγέλιο τους είχα ακουστά … ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί,, και ούτε το φανταζόμουν, ότι ζουν ακόμα…. Άφιλοι και άκαρδοι, με γλυκερό χαμόγελο της απάτης….
Ένα χρόνο μετά σεριανώντας στην παραλία, βρέθηκα μπροστά στο σπιτάκι της ακροθαλασσιάς…
Τα πορτοπαράθυρα ανοιχτά τα λουλούδια φρεσκοποτισμένα η αυλίτσα πρόσχαρη με τη χαριτωμένη φορεσιά της.. Κάτω από το κουρτινάκι , που ανέμιζε στο πέλαγος ακουμπισμένη στο περβάζι μία κοπελιά μια πανέμορφη γοργόνα…..
Και τότε ξεπρόβαλε αθόρυβα από τη γωνία η Μαριέτα κατάφορτη με τις προμήθειες της μέρας.
Με χαιρέτησε καλόκαρδα, ακούμπησε τα ψώνια στο περβάζι και βιάστηκε να με ενημερώσει…
“Το γλίτωσα την τελευταία στιγμή , άνθρωποι και άνθρωποι !!! Ενα παλικάρι δικηγόρος, το πολέμησε χωρίς πληρωμή …. βοήθησαν και οι γείτονες και ο δήμος, όλοι προσφέρθηκαν …Το γλίτωσα και ξαναβρήκα τη ζωή μου και ακούμπησα στις ρίζες μου, και μάζεψα τους ανθρώπους μου, ζωντανούς και νεκρούς, στη σκιά του… Τη βλέπεις τούτη την κοπελιά;
Μαριέττα τη λένε, έχει το όνομά μου, εγγονή μου … Εδώ θα μείνει , λέει, θέλει να ζήσει στο νησί , στις ρίζες της…..”
Χριστός Ανέστη!
Λιάνα Πουρνάρα
