Υπάρχουν πολλές φορές μέσα στην ανθρώπινη ιστορία που η πραγματικότητα ξεπέρασε ακόμη και την πιο ζωηρή φαντασία… Υπάρχουν πολλές φορές που η Δύναμη Ζωής είναι τέτοια, που υπερπηδά όλα τα εμπόδια και νικά τις φυσικές δυνάμεις… Μία τέτοια περίπτωση-φαινόμενο είναι και η Αναστασία Γερολυμάτου Κιούνε, που με την ιστιοσανίδα της «οργώνει» το Ιόνιο και κάνει το αδύνατο να φαίνεται εφικτό!

Δε θα γράψω αντικειμενικά και ως τρίτος παρατηρητής για την Αναστασία καθώς η ζωή τα έφερε έτσι που οι δρόμοι μας συνδέθηκαν απ’ την παιδική μου ηλικία. Τη γνωρίζω ως συγγενής, ως φίλος και ως θαυμαστής όλων αυτών που έχει επιτύχει. Διότι η επιτυχία της Αναστασίας να μπει στο ρεκόρ Guiness, δεν εξαντλεί τα επιτεύγματά της! Η Αναστασία είχε το «μέταλλο» και τις ικανότητες να πετυχαίνει πράγματα στη ζωή, σχεδόν με το τίποτα, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής της.

Τα παιδικά της χρόνια και τα πρώτα της βιώματα στη ζωή ήταν κάτι παραπάνω από σκληρά και βάναυσα. Αξίζει κάποτε να αποτυπωθεί η προσωπική της ιστορία που προσομοιάζει σε κινηματογραφική παραγωγή του Χόλιγουντ! Εμείς εδώ δε θα επεκταθούμε όμως στο στυγερό πρόσωπο με το οποίο την υποδέχτηκε η ζωή μακριά από κάθε χάδι ή στοργή που δικαιωματικά της άνηκε και που ποτέ ως παιδί δεν πήρε, αλλά θα αναφερθούμε στο βαθύ μήνυμα που εκπέμπει όλη της η διαδρομή και η στάση ζωής που διατηρεί μέχρι σήμερα : ποτέ μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω!

Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες που μπορεί κάποιος να επικαλεστεί προκειμένου να τα παρατήσει. Να παρατήσει τη δουλειά του, την οικογένειά του, τις υποχρεώσεις του, τις φιλοδοξίες του ή ακόμη και τα όνειρά του! Για όλες αυτές τις δικαιολογίες όμως, υπάρχουν ισάριθμοι λόγοι για τους οποίους οφείλει κανείς να προστατεύει την αυτοσυντήρησή του και ποτέ μα ποτέ να μην το βάζει κάτω. Διότι η αισιοδοξία είναι επιλογή και όχι συνθήκη!

Η Αναστασία που τιμά απεριόριστα και αναδεικνύει τις δυνάμεις του ισχυρού φύλου, που δεν είναι άλλο απ’ το γυναικείο φυσικά, νίκησε τη φτώχια, νίκησε τη βία, νίκησε την εκμετάλλευση, νίκησε την αδικία, νίκησε την ατυχία και, τελικά, νίκησε τις φυσικές δυνάμεις! Διότι αυτή η γυναίκα που βλέπετε πάνω στο σανίδι και κάνει το δύσκολο να φαίνεται παιχνιδάκι, σύμφωνα με τη φυσική και την ιατρική δεν μπορεί να αθλείται με την ιστιοσανίδα της! Ο χτυπημένος της τένοντας αναγκάστηκε κι αυτός να υπακούσει στη Δύναμη Ζωής και την Θέλησή της να είναι αυτό που επιθυμεί να είναι : πρωταγωνίστρια της ζωής!

Η είσοδός της στο ρεκόρ Guiness, και με τη βούλα πλέον, είναι μία φυσική εξέλιξη στην αλληλουχία των νικών που κατακτούσε όλα αυτά τα χρόνια, και που έρχεται να πει σε ολόκληρο τον πλανήτη ότι η ζωή μας μπορεί να είναι αυτή που θέλουμε να είναι. Ότι η σκέψη μας καθορίζει την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε. Ότι, τελικά, η ηλικία μας είναι απλώς ένας ακόμη αριθμός!

Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει για ένα κατατρεγμένο κοριτσάκι που αναγκαζόταν να μεταναστεύσει όταν ήταν ακόμη ανήλικη και δίχως καμία οικονομική δύναμη ότι μια μέρα θα έμπαινε στο ρεκόρ Guiness; Ποιος θα μπορούσε να πει ότι μία γυναίκα που πέρασε απ’ τις πιο δύσκολες και επίπονες δουλειές θα μπορούσε μια μέρα να χτίσει με τα ίδια της τα χέρια το δικό της κτήμα; Ποιος θα μπορούσε να δει μία ευτυχισμένη και πολύτεκνη γιαγιά πίσω από μία γυναίκα που εκδιώχθηκε βάναυσα απ’ τη συζυγική της εστία; Ποιος θα μπορούσε να δει ένα αίσιο τέλος για ένα κοριτσάκι που οι πρώτες συλλαβές της ήταν το ξύλο και η βία;

Οι δυσκολίες στην αυγή της ζωής ενός ανθρώπου είτε τον καταστρέφουν ολοκληρωτικά είτε – αν έχει το κατάλληλο μέταλλο – τον κάνουν δυνατό και του προσφέρουν άμυνες για τις δυσκολίες της ζωής.

Σε αυτές όμως τις σπάνιες συγκεντρώσεις Ζωής, θετικής ενέργειας και αισιοδοξίας, το κράτος διά των εκφραστών του οφείλει να είναι κοντά. Να τις ενισχύει, να τις επιβραβεύει και να τις καθιστά παράδειγμα στο κοινωνικό σύνολο προς μίμιση και αξιοποίηση. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο που δεν μπορούμε να σκεφτούμε, οι τοπικοί εκφραστές της πολιτείας είναι εκκωφαντικά απόντες από το θαύμα της Αναστασίας…

Ήταν ήδη απόντες απ’ την 1^η φορά που τα φώτα της δημοσιότητας, στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, αναγκάστηκαν να στραφούν προς τα νησιά μας και να υποκλιθούν στο Διάπλου της Γλαρέντζας που έκανε η Αναστασία (Σκάλα-Κυλλήνη,18 μίλια) στις 25 Αυγούστου του 2019. Ήταν απόντες κατά το εκπληκτικό αυτό γεγονός, αλλά ήταν απόντες και από την επιστέγαση της διεθνούς επιτυχίας της στις 31 Αυγούστου οπότε και έγινε «το πάρτι της Αναστασίας» μπροστά από το Διοικητήριο στο Αργοστόλι…

• Για ποιο λόγο η πολιτεία, μέσω των εκφραστών της, γυρίζει την πλάτη σ’ αυτήν τη σπουδαία γυναίκα;
• Τη στιγμή που διάφορες οργανώσεις αλλά και Δήμοι απ’ όλη την Ελλάδα προσκαλούν την Αναστασία για να την τιμήσουν, γιατί οι τοπικές αρχές των νησιών μας σιωπούν και απέχουν;
• Ποιος είναι ο λόγος που Δήμος, Περιφέρεια και Βουλευτής δεν έχουν βρει ένα λόγο να πουν για ν’ αναγνωρίσουν το σπουδαίο αυτό άθλο της 82άχρονης Αναστασίας;

Ακόμη και το περασμένο Σάββατο, στο νέο πάρτι της Αναστασίας που αυτήν τη φορά ήταν για την είσοδό της στο ρεκόρ Guiness, έλαμψαν διά της απουσίας τους Βουλευτής, Αντιπεριφερειάρχης και Δήμαρχος… Γιατί αυτή η απαξίωση;

Θα μου πείτε : Τι να την κάνει την αναγνώριση απ’ τους αιρετούς η Αναστασία τη στιγμή που έχει κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση; Σωστά από τη μία, αλλά μπορείτε να φανταστείτε την πίκρα και την απογοήτευση ενός ανθρώπου που δέχεται από παντού συγχαρητήρια ενώ το «σπιτικό» του, του γυρίζει την πλάτη;

Για να κλείσουμε όμως με αισιοδοξία – έτσι όπως αρμόζει για την περίπτωση και έτσι όπως μας τη διδάσκει η Αναστασία – καταλήγουμε με μία πρόταση. Έστω και τώρα, προτείνουμε στις πολιτικές αρχές του τόπου την ίδρυση και καθιέρωση ενός διεθνούς αθλητικού δρώμενου που θα φέρει τιμητικά το όνομα : «Ο Διάπλους της Αναστασίας» και που θα απευθύνεται σε αθλητές της ιστιοσανίδας απ’ όλο τον κόσμο, προκειμένου να έρχονται στην Κεφαλονιά μας και να περνούν με τις ιστιοσανίδες τους από τη Σκάλα στην Κυλλήνη! Στο δρόμο που χάραξε η Αναστασία με τη μεγάλη της ψυχική δύναμη!

Είναι περιττό να αναφέρουμε τα πολλαπλά οφέλη και την προβολή σε ετήσια βάση του τόπου μας διεθνώς, καθώς και την οφειλόμενη αναγνώριση προς τη συμπατριώτισσά μας η οποία θα ευτυχεί στο εξής να γνωρίζει ότι για πάντα ο τόπος που τη γέννησε, και που τον αγάπησε όσο τίποτα άλλο, θα τιμά και θα αξιοποιεί την παρακαταθήκη της!

Γιάννης Βαρούχας