Εικόνα: Ελένη Ροδοθεάτου
Στην καταγραφή των προβλημάτων της πόλης του Αργοστολίου κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στη δημόσια συζήτηση τα προβλήματα του κυκλοφοριακού, της καθαριότητας, της προσβασιμότητας, της σχολικής παραγκούπολης και της αποκατάστασης κρίσιμων υποδομών που παραμένουν σε αχρησία (Αρχαιολογικό Μουσείο, κτίριο Αστυνομίας, κτίριο θηλέων κτλ). Σε αυτόν τον οδυνηρό κατάλογο έρχεται με φόρα(!) να προστεθεί και να εγκατασταθεί, ίσως, για την επόμενη δεκαετία το τεράστιο πρόβλημα του στεγαστικού.
Η έμπνευση του Αντώνη Τρίτση για την Επιχείρηση Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης έδωσε ορισμένα πολύ σημαντικά και ευεργετικά αποτελέσματα για το Αργοστόλι, όπως για παράδειγμα η μεταφορά των επαγγελματιών στη ΒΙΠΕ. Σκεφτείτε πώς θα ήταν το Αργοστόλι σήμερα αν εξακολουθούσε να περιλαμβάνει στον αστικό ιστό του ξυλουργεία, συνεργεία & εκθέσεις αυτοκινήτων, βουλκανιζατέρ κτλ… Έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν ότι η Πολεοδόμηση οφείλει και πρέπει να προηγείται της δόμησης και όχι να συμβαίνει το αντίθετο όπως δυστυχώς βλέπουμε να γίνεται στην πατρίδα μας.
Σήμερα το Αργοστόλι είναι αφημένο στην τύχη του. Δεν υπάρχει όχι σχέδιο για μία νέα Επιχείρηση Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης, αλλά ούτε καν κάποια σχετική δημόσια συζήτηση που να αγγίζει το θέμα! Το στεγαστικό πρόβλημα του Αργοστολίου μοιάζει σαν ένα ακόμη τρένο των Τεμπών που τροχοδρομεί σε πεπαλαιωμένες ράγες, χωρίς να βλέπει που πηγαίνει, χωρίς να έχει κάποιο σταθμάρχη να σχεδιάζει το δρομολόγιό του και, κυρίως, χωρίς να γνωρίζει που θα οδηγηθεί…
Η επικρατούσα αντίληψη των κυβερνώντων, που πρόσφατα ανανέωσαν την θητεία τους με εμφατική έγκριση απ’ το εκλογικό σώμα, είναι ότι η ελεύθερη αγορά έρχεται με το “αόρατο χέρι” της, σα να ήταν η Θεία Πρόνοια, και μας ρυθμίζει τις ζωές προς το καλύτερο. Στον αντίποδα, η κοινωνική και προοδευτική αντίληψη ζητά κρατικές παρεμβάσεις εκεί που οι αδύναμοι αφήνονται στη βορά των μεγάλων συμφερόντων και χρειάζονται προστασία με κανονιστικά πλαίσια που να αποδίδουν δικαιοσύνη για όλους.
Εν προκειμένω και στο θέμα μας, πού είναι αυτό το “αόρατο χέρι” να ανακουφίσει τις εκατοντάδες των πολιτών του Αργοστολίου που χάνουν ένα τεράστιο μέρος του εισοδήματός τους κάθε μήνα στα πανάκριβα ενοίκια; Πού είναι η ο-Θεός-να-την-κάνει-“ελεύθερη αγορά” να ρυθμίσει την απόγνωση εκατοντάδων οικογενειών που αδυνατούν να βρουν σπίτι στο Αργοστόλι; Ποιές είναι οι ενέργειες του κ. Παναγή Καππάτου, ως Βουλευτή Κεφαλληνίας, προκειμένου να νομοθετήσει υπέρ της εξομάλυνσης και κατά της αναρχίας και της αισχροκέρδειας στο στεγαστικό πρόβλημα του Αργοστολίου και, κατ’ επέκταση, σε όλο τον τόπο;
Πιο συγκεκριμένα:
– Στο Αργοστόλι σήμερα ενοικιάζονται γκαρσονιέρες με τριακόσια και τετρακόσια ευρώ το μήνα! Παρουσιάζεται το φαινόμενο τα μικρά σπίτια (μέχρι 2άρια) να είναι πανάκριβα καθώς αξιοποιούνται απ’ τους ιδιοκτήτες τους στη βραχυχρόνια μίσθωση και δεν προτιμούνται οι μόνιμοι κάτοικοι ή οι φοιτητές που κι αυτοί είναι σε απόγνωση (όσοι απ’ αυτούς καταφέρουν και βρουν σπίτι στο Αργοστόλι και δεν εγκαταλείψουν το νησί πριν καν έρθουν).
–Μεγαλύτερα σπίτια, όπως 3άρια και 4άρια, είναι υπό εξαφάνιση και αποτελούν πια συλλεκτικές περιπτώσεις ενώ όταν κάποιος καταφέρει και βρει ένα απ’ αυτά, το κόστος που θα πρέπει να καταβάλλει ανέρχεται στο ύψος ενός ολόκληρου μισθού! Εντοπίσαμε σπιτάκια της αρωγής να ενοικιάζονται με 600€/μήνα! Διαμερίσματα 70 και 80 τμ με 500€/μήνα!
–Οι περιπτώσεις ενοικίασης στα γύρω από το Αργοστόλι χωριά ενδεχομένως να είναι πιο οικονομικές αλλά η όποια διαφορά εξανεμίζεται, ίσως και υπερσκελίζεται, από τα πανάκριβα καύσιμα. Ειδικά για τις οικογένειες που έχουν παιδιά σε ηλικίες με εξωσχολικές δραστηριότητες, το κόστος της μετακίνησης μπορεί να ανέλθει σε ένα ακόμη ενοίκιο… και δε λέμε τίποτα για το “τρίτο ενοίκιο” που ακούει στο όνομα “λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος”!
Είναι προφανές ότι το στεγαστικό πρόβλημα ήρθε για να μείνει. Περίπτωση αυτορύθμισης δεν υπάρχει όπως ευαγγελίζονται οι πολιτευτές της ΝΔ και οι συν αυτώ. Αυτοί άλλωστε είναι, πλην εξαιρέσων, απ’ τη μεριά εκείνων που καρπώνονται αυτήν την προκλητική ακρίβεια οπότε δε δαπανούν ιδιαίτερη ενέργεια για να δουν πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα… Αναμφίβολα προκύπτει η ανάγκη κρατικής παρέμβασης, ρυθμιστικού πλαισίου και σχεδίου για την ανακούφιση του μέσου πολίτη.
Μερικές προτάσεις θα μπορούσαν να ήταν οι εξής:
-Ανέγερση απ’ το κράτος οργανωμένων και σύγχρονων κατοικιών στις οποίες να έχουν πρόσβαση και δικαίωμα οι ευάλωτοι και οικονομικά αδύναμοι συμπολίτες μας.
-Δημιουργία στέγης μέσα απ’ την αξιοποίηση κτιρίων του ελληνικού δημοσίου ή και ιδιωτών που παραμένουν κλειστά σε αχρησία.
–Τέλος, το κράτος οφείλει (όπως έχει γίνει σε άλλα κράτη της ΕΕ) να ορίσει ένα πλαίσιο υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής συνοχής όσο αφορά τη βραχυχρόνια μίσθωση. Δε λέμε σε καμία περίπτωση να τιμωρήσει ή να απαγορεύσει, αλλά να εξορθολογίσει και να θεραπεύσει. Άλλο για παράδειγμα ο μικροϊδιοκτήτης του ενός, δύο ή τριών ακινήτων που δημιουργεί ένα εισόδημα μέσω της βραχυχρόνιας μίσθωσης, κι άλλο αυτός των δεκάδων ακινήτων. Σε κάθε περίπτωση το θέμα πρέπει να συζητηθεί και να γίνει αντικείμενο συνεπεξεργασίας μεταξύ του κράτους, των σχετικών φορέων και των τοπικών κοινωνιών.
Το στεγαστικό πρόβλημα είναι ένα εθνικό πρόβλημα. Κάθε περιοχή, όμως, έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Δυστυχώς τόσο η Δημοτική Αρχή Μιχαλάτου όσο και ο Βουλευτής Κεφαλληνίας κ. Καππάτος, που πήγαν χέρι-χέρι στις πρόσφατες εκλογές, δεν έχουν κάνει την παραμικρή παρέμβαση, αναφορά ή έστω συζήτηση γι’ αυτόν τον αληθινό εφιάλτη που ταλαιπωρεί εκατοντάδες συμπολίτες μας. Το πιο απαισιόδοξο είναι ότι δεν έχει γίνει και καμία προεκλογική ή προγραμματική αναφορά για το Αργοστόλι προκειμένου να έχουμε σε κάτι να ελπίζουμε…
Αν θέλουμε να έχουμε ένα σοβαρό σχεδιασμό για την πόλη μας και να προλαβαίνουμε τυχόν αδιέξοδα, θα πρέπει να βλέπουμε μπροστά από την εποχή μας και να σχεδιάζουμε το αύριο. Οι πολιτικές δυνάμεις, οι φορείς αλλά και η κοινωνία μας στο σύνολό της οφείλουν να βάλουν αυτό το τεράστιο πρόβλημα επί τάπητος. Να αναζητηθούν λύσεις και προτάσεις. Εμείς καταθέσαμε τις δικές μας προς συζήτηση. Αυτό που δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να κάνουμε, είναι να βάλουμε, για μία ακόμη φορά, τα “σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί” (στο σπίτι που δε βρίσκεται) !
Γιάννης Βαρούχας
Όντως Γιάννη έπιασες ενα πολύ καυτό θέμα.
Και σαφώς είναι ένα θέμα που αφορά σχεδόν όλη την Ελλάδα, δεν έχουμε εμείς μόνοι αυτό το “προνόμοιο”.
Εξ αυτού λοιπόν θα προσπαθήσω να συμβάλλω σε κάποιες και όσο το δυνατόν ορθολογικότερες προτάσεις, αφού συμφωνίσω με το ότι χρήζει στοχευμένων ενεργειών και της Κεντρικής Διοίκησης (αποφεύγω την λέξη Κυβέρνηση….γιατί οι Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται).
1. Σχεδιασμός και άμεση Εκτέλεση συγκροτημάτων στέγης για οικογένειες κάτω του ορίου της φτώχειας, που τα εξακριβωμένα εισοδήματά τους το φωτογραφίζουν ψυχρά. Εδώ όμως…υπάρχει και σαφέστατο πρόβλημα από τους μονίμους-θασιώτες του μαύρου εισοδήματος που ως συμβαίνει με οικονομικές ενισχύσεις ή επιδόματα πρώτοι και καλύτεροι τα καρπώνονται αυτοί, σε βάρος των πραγματικά φτωχών συμπολιτών τους….
Αν δεν βρεθεί λύση επι αυτού του προβλήματος, τα όποια κρατικά σχέδια για περεταίρω κάλυψη κι άλλων ομάδων πληθυσμού χωλαίνουν και η αδικία θα ζει και θα βασιλεύει.
2. Αξιοποίηση δημόσιων κτιρίων ή κληροδοτημάτων για άμεση δημιουργία στέγασης φοιτητών.
3. Η Βραχυχρόνια Μίσθωση, έχοντας ρυθμιστεί από την Κεντρική Διοίκηση με πολλά νομικά “σκευάσματα”, ναι μεν θα υπάρχει ως πρόβλημα στην διαθεσιμότητα στέγης, αλλά η συνεισφορά της στην οικονομική πνοή του τόπου είναι τεράστια. Σαφώς, θα βελτιωθεί η “εικόνα” όταν ολοκληρωθεί η Ψηφιακή Βάση Δεδομένων (on line διασύνδεση πλατφόρμες Βραχυχρόνιων Μισθώσεων με την ΑΑΔΕ και ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ Ιδιωτών Μισθωτών/”ακινήτων”.
Το ίσχύον νομικό πλαίσιο επιτρέπει για κάθε ιδιώτη μόνον έως δύο (2) “ακίνητα” για ενοικίαση και σαφώς στον ορισμού του “Διαμοιρασμού” που σημαίνει όχι ένα ή δύο ακίνητα παντελώς αυτόνομα.
4. Η Κεντρική Διοίκηση θα πρέπει να βρεί και άλλα “βοηθήματα” για την στέγη. πχ γεναίες περικοπές από τον φόρο περί Μισθώσεων ακινήτων, όταν μια Μίσθωση στεγάζει οικογένειες κάτω του ορίου της φτώχειας κλπ έτσι ώστε να γίνει τρόπο τινά “ανταγωνιστική” μια ολοχρόνια μίσθωση εν σχέση με μια βραχυχρόνια.
Με δεδομένο ότι οποιοδήποτε πρόγραμμα δημιουργίας νέων συγκροτημάτων στέγης, απαιτεί κεφάλαια από τον κρατικό κουρβανά που είναι πολύ “φτωχός”, τα (2), (3) και (4) που αναφέρω θα πρέπει να προωθηθούν ΑΜΕΣΑ καθώς το οικονομικό κόστος βρίσκεται εντός των περιθωρίων του κρατικού μας κουρβανα και το (1) να αρχίσει σταδιακά να υλοποιείται μακροπρόθεσμα.
Κύριε Βαλσαμή σας ευχαριστώ θερμά για το μελετημένο σας σχόλιο.
Συμφωνώ με τα γραφόμενά σας.
Γεια και χαρά,
Γιάννης Βαρούχας