Εικόνα: Γεράσιμος Σταθάτος
Πώς μπορεί ο άνθρωπος από τη μία να επινοεί τόσο θαυμαστά πράγματα και από την άλλη να γίνεται ο δήμιος του εαυτού του;
Είμαστε καταδικασμένοι να καταστρέφουμε όποιον παράδεισο μας χαρίζεται;
Προχθές πήγα σε ένα κατάστημα και ζήτησα από την πωλήτρια να μη μου βάλει το προϊόν που αγόρασα σε πλαστικό σκεύος μιας χρήσης αλλά σε απλό χαρτί. Με κοίταξε σα να την είχα προσβάλει!
Απέναντι σε αυτήν τη δυσπιστία πόσες φορές να αντέξει κάποιος να πάει κόντρα; Κάποια στιγμή θα πει μέσα του “νισάφι πια και βάλε όσα πλαστικά τραβάει η όρεξή σου”!
Σε ένα άλλο κατάστημα πήγα προετοιμασμένος με το σακουλάκι ανά χείρας, προκειμένου να μη χρησιμοποιηθεί άλλο πλαστικό μιας χρήσης. Η πωλήτρια, φιλική αυτή τη φορά, μου είπε “1η φορά μου συμβαίνει αυτό”… Θα περνιέμαι, ως φαίνεται, για γραφικός με τη δυσανεξία μου στα πλαστικά μιας χρήσης!
Τα πλαστικά σακουλάκια, ταπεράκια, μπουκαλάκια και δε συμμαζεύεται όμως, αν δεν καταλήξουν στη θάλασσα και αν δεν τύχουν υπεύθυνης μεταχείρισης από τους χρήστες τους προκειμένου να οδηγηθούν στους κάδους ανακύκλωσης, τότε καταλήγουν συνήθως στη φύση ή στις χωματερές (άτυπες και τυπικές).
Σήμερα και χθες, διά της καύσης, κατέληξαν και μέσα στα πνευμόνια μας…
Φωνάζουν οι αντιπολιτευόμενοι.
Αγανακτούν οι πολίτες και οι συλλογικότητες.
Υπάρχει κανείς που να θέλει να αναπνέει αυτή την τοξικότητα;
Είμαστε, όμως, παραδομένοι και ευάλωτοι από έναν τρόπο ζωής που μας ορίζει και που η δύσκολη καθημερινότητα δε μας αφήνει καν να (ανα)θεωρήσουμε.
Τα σημαντικά μπαίνουν στο περιθώριο και τα ασήμαντα βρίσκονται στο προσκήνιο.
Χθες το βράδυ κλειστήκαμε μέσα σαν τα ποντίκια αφού ο ελαφρύς μαΐστρος έφερνε τον μολυσμένο αέρα μέσα στα σπίτια μας. Καλότυχος όποιος είχε νότια ανοίγματα για να παίρνει αέρα!
Καλή η ανακύκλωση, καλή η ορθή διαχείριση των απορριμμάτων και καλές όλες οι σχετικές πρωτοβουλίες.
Ακόμη καλύτερη είναι όμως η μη παραγωγή αχρείαστων σκουπιδιών!
Υπάρχουν ένα σωρό σκουπίδια που θα μπορούσαν πολύ απλά να μην υπάρχουν.
Όπως τα πάρα πολλά και κάθε είδους πλαστικά μιας χρήσης, όπως οι μπαταρίες που δεν πάνε στην ανακυκλωση μπαταριών (αν είναι δυνατόν!) και φυσικά οι συσκευές που επίσης μπορούν να κατευθύνονται προς τις σχετικές ανακυκλώσεις. Ρούχα που πετιούνται αντί να πηγαίνουν στους μωβ κάδους ή σε φιλόπτωχες οργανώσεις. Βιολογικά τρόφιμα που θα μπορούσαν να γίνονται κομπόστ. Πολλά τα παραδείγματα…
Δυστυχώς όμως η κατανάλωση είναι κοντά στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και όχι η οικολογική σκέψη. Διότι κατανάλωση σημαίνει κερδοφορία για τις μεγάλες εταιρείες και επειδή οι μεγάλες εταιρείες χρηματοδοτούν τα μεγάλα κόμματα, τα κράτη νομοθετούν αναλόγως.
Ο πλανητάρχης τα είπε όλα μέσα σε μία πρόταση: “Η κλιματική κρίση είναι μία φάρσα των κινέζων προκειμένου να πλήξουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα της Αμερικής”!
Επειδή όμως η εξάντληση των φυσικών πόρων, η ρύπανση του αέρα, της θάλασσας και της γης καθώς και η αποψίλωση των δασών δεν είναι καθόλου φάρσα αλλά αντικειμενική πραγματικότητα,
Επειδή το δίκαιο είναι αδίστακτα αυστηρό σε μεροκαματιάρηδες οφειλέτες αλλά απρόσμενα επιεικές σε εγκλήματα κατά της κοινωνίας και του περιβάλλοντος,
Επειδή η κερδοφορία προτιμάται της ίδιας της ζωής από τον άνθρωπο,
ας προσπαθήσουμε όσοι κατανοούμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα να ζήσουμε και λίγο διαφορετικά διεκδικώντας ένα νομοθετικό πλαίσιο υπέρ της ζωής και κατά της απληστίας. Απολαμβάνοντας τα μικρά κι ωραία, αφήνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες “κουτσουλιές” στο διάβα μας και με απέραντη ευγνωμοσύνη για τον παράδεισο στον οποίο ζούμε!
Γιάννης Βαρούχας
