Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
18 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Η γιορτή του Αγίου μας στην χρονιά του Covid…

Γράφει ο Πατέρας Ξενοφώντας Ζαρκάδας

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των αρθρογράφων τους και όχι κατά ανάγκη του kefaloniastatus.gr

Προσκυνητές, προσκυνημένοι κι απροσκύνητοι… Έφτασε λοιπόν η μέρα της Κεφαλονιάς… Ημέρα της γιορτής του πολιούχου της νήσου, του δικού μας Αγίου, του Κεφαλληνίας Γερασίμου… Τίποτα δεν ήταν το ίδιο…

Τίποτα δε θύμιζε κάτι απ’ όσα ξέραμε. Λιτάνευση δεν έγινε παρά μόνο η μεταφορά του σκηνώματος απ’ τη «μικρή» εκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου – που ο Άγιος υπηρετούσε σε όλη του την ζωή – στη «μεγάλη» εκκλησιά που είναι στη χάρη Του, κι επιστροφή.

Ο κόσμος τόσος όσος επιτρεπόταν μέσα στο ναό κι αυτός… μασκοφόρος… Όλες οι ιερές ακολουθίες έγιναν όπως κάθε χρόνο κι όσοι τις παρακολούθησαν και βίωσαν την κατάνυξη ανάκατη με τη μεγαλοπρέπεια που τόσο ιδιαίτερα χαρακτηρίζει τη μέρα αύτη, συμφώνησαν ότι ήταν ο καλύτερος εορτασμός που έζησαν. Πράγματι, χωρίς τις ατέλειωτες ουρές των αμαξιών, χωρίς τους πάγκους των μικροπωλητών, με λιγότερο από το δέκατο του κόσμου και των προσκυνητών, με τα πρόσωπα «μισά» αλλά με κυρίαρχο συναίσθημα αυτό της ευλάβειας…

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας έγινε και μια «μετακίνηση» του Ιερού Σκηνώματος εντός του ναού μέχρι την κεντρική θύρα για να «προσκυνήσουν» κι όσοι ήταν έξω όλη αυτή την ώρα. Δεν προσκύνησαν μόνο όσοι ήταν έξω αλλά όλοι, ξανά, κλήρος και λαός… Όλοι;;;; Όχι… Υπήρξαν κι οι… «Απροσκύνητοι»…

Τελειώσαμε και καθίσαμε να πάρουμε τον καφέ και το κερασματάκι, παπάδες, ψαλτάδες, κάποιοι απ’ τον κόσμο.
-Ακούς να μην προσκυνήσουν τον Αγιο!!! Οι απροσκύνητοι!!!
Στενοχώρια ανάκατη με οργή από έναν ευλαβή ιεροψάλτη, πάντα παρών στην γιορτή του Αγίου, να τρέχει, να διακονεί να βοηθά…
-Οι πολιτικοί άρχοντες – ταδε τάδε και τάδε – δεν προσκύνησαν, τους έβλεπα!!!
Είπε φουρκισμένος. Απόρησα, κι εγώ κι ο παπά Γιάννης δίπλα μου, κάποιοι από αυτούς τους «απροσκύνητους» ήξερα ότι ήταν ιδιαίτερα ένθεοι, ένας μάλιστα που σα λαϊκός εγώ – καθηγητής σε Δημόσιο ΙΕΚ της Κεφαλονιάς – είχε πολλές φορές παραχωρήσει τον χώρο του, το χρόνο του αλλά και την πλούσια φιλοξενία του σε εμένα και τους μαθητές μου, με είχε εκπλήξει όταν σε κάποιο μνημόσυνο έψαλε και μάλιστα ιδιαίτερα καλλίφωνα.

Δεν αμφισβήτησα τον καλό μου φίλο κι ευλαβή ιεροψάλτη. Για να το έλεγε, ήξερα ότι έτσι έγινε. Ήταν το τίμημα ψυχής, η παραχώρηση που κάνει κάποιος όταν πολιτεύεται και πράττει φοβούμενος την εικόνα του. Ιδιαίτερα στον «προοδευτικό» χώρο η λέξη «προσκυνώ» είναι ταμπού. Και τους δικαιολόγησα κι όλας. Αφού ένας πολιτικός Ο,ΤΙ και να κάνει θα έχει υποστηρικτές και πολέμιους άρα Ο,ΤΙ και να κάνει θα είναι και επαινέσημο αλλά και κατακριτέο… Αν προσκυνούσαν θα ‘λέγαν κάποιοι «κοίτα!!! μας το παίζουν ευλαβείς, τρομάρα τους!!!». Αν δεν προσκυνούσαν «σιγά μην προσκυνήσουν οι αλιβάνιστοι»

Προσκυνητής κι απροσκύνητος… Η σκέψη μου πάει σ’ ένα βράδυ του 1987, χειμώνας, είχα γυρίσει από τις σπουδές μου για τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, όταν ο πατέρας μου πρότεινε να πάμε να παρακολουθήσουμε μια ομιλία ενός «παπά». Τα ‘χασα. Ο πατέρας μου, ο λόγιος επαναστάτης και συνδικαλιστής σε ομιλία ιερέα;;;;
-Ήταν ένας «αφορισμένος» παπάς μου είχε πεί.
Και τον είχα ξανακούσει σε ομιλία του – δεν το θυμόμουν – μικρό παιδάκι είχαμε πάει οικογενειακώς να τον ακούσουμε γιατί ήταν κομουνιστής, παπά Πυρουνάκη τον λέγαν. Τωρα πηγαίναν και τον ακούγαν για συμπαράσταση κάθε φορά που μίλαγε, «είναι δικός μας» έλεγε περήφανα ο μπαμπάς μου.

Φτάσαμε κάπου στην Νέα Ιωνία σε μια εκδήλωση κλωστοϋφαντουργών και μας υποδέχτηκαν τα γνώριμα τραγούδια του Μίκη. Πιστεύω ότι ήταν από τις σπάνιες ομιλίες ιερέα που το μουσικό πρελούδιο αντί για ύμνους και τροπάρια περιελάμβανε «παγωμένες τσιμινιέρες» και είμαστε δυό, είμαστε τρείς… αλλά και γεμάτες πλατείες του Σαββόπουλου… Η αίθουσα κατάμεστη από νέο κόσμο. Ενθουσιασμός και χειροκροτήματα. Οι όρθιοι γύρω γύρω και μπροστά, σ’ ένα απλό γραφειάκι που πάταγε σε μια προχειροφτιαγμένη εξέδρα από μαδέρια ένας παπάς που μάγευε με το λόγο του. Είπε κάτι που μου άρεσε πολύ. Έγινε ολόκληρη συζήτηση μετά πάνω σε αυτήν την φράση.

Όταν τελικά γυρίσαμε με τη μηχανή του πατέρα μου σπίτι, την έγραψα να μην την ξεχάσω. Αργότερα σαν ιερέας κι εγώ την μετέφερα στην μέσα σελίδα του πρώτου μου Ιερατικού βιβλίου, και τη μεταφέρω εδώ, μνημόσυνο σ’ εκείνο το λεβέντη παπά, τον παπά Γιώργη Πυρουνάκη. «Ο ελεύθερος άνθρωπος που ποθεί την ελευθερία δεν καταδέχεται να ντροπιάζει τον εαυτό του με τυραννία ή με υποδούλωση. Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού. Κι αυτός που προσκυνά το Θεό δε δέχεται αλλά δεν μπορεί και κανείς να τον κάνει να προσκυνήσει κανέναν αφέντη. Αυτός που προσκυνά το Θεό είναι ο αληθινά λεύτερος. Αυτός που δηλώνει δούλος του Θεού δεν μπορεί ποτέ να γίνει δούλος κανενός»…

Σημείωση. Ο παπά Πυρουνακης το 1987 είχε τιμωρηθεί με το «μικρό αφορισμό», διετή, αλλά μετά από εξίμιση μήνες και λόγω των έντονων αντιδράσεων του λαού η Δ.Ι.Σ. απέσυρε τον αφορισμό και τον αποκατέστησε ως Πρωτοπρεσβύτερο.
ΣτΣ : βλέπε Βικιπαίδεια…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ