Η Καμπάνα είναι σύμβολο. Είναι πράξη. Εχει φωνή κι αν βουβαθεί… τότε πονάει…
Η Καμπάνα βουβάθηκε για εννέα ολόκληρα χρόνια και πονάει. Μαζί της πονάμε κι εμείς. Έγκλημα η φίμωσή της και δολοφονημένα τα παιδιά της. Αυτά τα παιδιά που απο την στιγμή που τους δόθηκε το όνειρο έγιναν “ισότιμοι” άνθρωποι. Αυτό τους κλάπηκε. Και το όνειρο και η υπόσταση.
Φώναξα σαν νέος ιερέας τότε μαζί με άλλους. Μίλησα απο καρδιάς γι’ αυτά τα παιδιά που ήταν όλα τους παιδιά μου, όταν ξεκινήσαμε τα μαθήματα στο κτήριο του Κ.Ε.Κ. και μετα στις Εργατικές στο αυτοσχέδιο εργαστήριο που κάναμε την πρακτική μας εξάσκηση, αλλά και σε μαγαζιά, εστιατόρια, Ξενοδοχεία που μας υποδεχόντουσαν -ανοιχτή αγκαλιά – και δεν μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά γιατί φοβάμαι οτι θα ξεχάσω κάποιον.
Απλά τους χτύπαγα την πόρτα κι αυτοί μου την ανοίγανε, προσφέροντας τον χώρο, τις πρώτες ύλες, τα πάντα. Έτσι, “μπακαλίστικα” πορευτήκαμε εγώ – χρονια εργαζόμενος σε Τουριστικές Επιχειρήσεις αλλά και εκπαιδευτικός στα Ι.Ε.Κ. τα Κρατικά και τα Κ.Ε.Κ- και αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μου, τότε πίσω στο 1998 – 1999.
Μάθανε να φτιάχνουν καφέδες, σάντουιτς, γλυκά, σερβίρισμα, τρόπους μέχρι και τα απαραίτητα “Αγγλικά” της δουλειάς. Μάθαινα κι εγω μαζί τους. Κοντά τους. Κοντά στο Θεό. Και ανθίζανε, και με εκπλήσσανε συνεχώς με τον ζήλο τους, με την όρεξή τους για να κάνουν το “ΑΛΜΑ”, να κερδίσουν το δωθέν απλόχερα σε όλους αλλά οχι σε αυτά τα παιδιά. Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία.
Και τα κατάφεραν. Έγιναν εξαίρετοι εργαζόμενοι – επαγγελματίες, αγαπήθηκαν απο την τοπική κοινωνία και ένα κτήριο σύμβολο του νησιού έγινε στο Πανελλήνιο – και οχι μόνο- μια “καινοτόμα” δράση ζηλευτή. Και τώρα, που είχε δωθεί η ελπίδα να “ξαναχτυπήσει” η καμπάνα, διαφαίνεται ότι όχι απλά θα ξαναβουβαθεί, αλλά θα παραφωνήσει άλλοθι σε ξεχασμένες υποσχέσεις και εύκολες λύσεις.
Η Καμπάνα ΜΠΟΡΕΙ να ξαναλειτουργήσει σαν καφενείο και τίποτα δεν την εμποδίζει να είναι ταυτόχρονα και εκθετήριο του αξιόλογου Χαροκόπειου Εργαστηρίου. Υπάρχουν νέα παιδιά, δικά μας παιδιά, σε δομές και “Ιδρύματα” που με λίγη εκπαίδευση θα κερδίσουν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια που ΜΟΝΟ η εργασία προσφέρει. Ο χώρος είναι ιδανικός σαν “πέρασμα”, η ιστορία που τον περιβάλει και το κατατάσσει σε σημείο Τουριστικού Ενδιαφέροντος, ο χρόνος -τώρα- και η διάθεση που έδειξαν οι τοπικές αρχές με το ομόφωνο θέλημα της τοπικής κοινωνίας σηματοδοτούν -ή θα έπρεπε να σηματοδοτούν- μια νέα αρχή στο “καφενείο της Καμπάνας”. Δεν είναι ο χώρος -καμπάνα- που πρέπει να ξανανοίξει. Είναι ο “ήχος” που πρέπει να ξανακουστεί, κι αυτός είναι η ΕΡΓΑΣΙΑ -κοινωνική καταξίωση- που μπορεί να προσφέρει αυτός ο χώρος σε ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
