Εικόνα: Φωτεινή Μαραβέγια
Το λάδι το ευλογημένο από Εκκλησία σε Αρτοκλασία και σε Ευχέλαιο. Λαδάκι το χιλιοτραγουδισμένο το απαραίτητο στην δική μας ( Μεσογειακή ) διατροφή και το απαραίτητο σε κάθε Δημόσια διαστροφή.
Λαδάκι που Δόξα το Θεό επιτέλους απόκτησε την αξία που του πρέπει… Δέκα Ευρώ το κιλό.
Πρώτη φορά που μάζεψα ελιές ήταν με έναν ηλικιωμένο ψάλτη της Λειβαθούς, νέος παπάς εγώ, αυτός με κάτασπρα μαλλιά, ένας ευγενής άνθρωπος, επίτροπος και ψάλτης σε Εκκλησιά ενός χαρισματικού Ιερέα, μακαριστού πλέον, με κάλεσε να μαζέψουμε τις ελίτσες της Εκκλησιάς. Κάτι θεόρατα ελιόδεντρα με σκόρπιες ελίτσες εδώ κι εκεί. Τις είδα κι απογοητεύτηκα… Δεν γνώριζα από μάζεμα, παιδί της πόλης εγώ, αλλά κατάλαβα ότι “δεν έχει ψωμί” η υπόθεση. Τουλάχιστον θα πάρουμε ξύλα, σκέφτηκα!
Έκοψα ένα ξερό κλωνάρι που ανέβαινε στον ουρανό για να με σταματήσει η φωνή του κυρ Δημήτρη “Μη!!! Θα μας κατηγορήσουν ότι παίρνουμε τα ξύλα”!!! Μετά ήρθε κι ο παπάς, αδύνατος, ξερακιανός, οσιακή μορφή…
“Κανόνισε Δημήτρη μου μην τις κουρουπώσετε!!! Λίγο πάρτες”!!!
Όλη μέρα μαζέψαμε δυό τελάρα ελιές κι ένα μικρό τρέηλερ ξύλα… Να με συγχωρέσει ο Θεός αλλά κιότεψα και δεν ξαναπήγα. Ο Ψάλτης, νά ‘ναι καλά μού ‘φερε ένα τετράλιτρο λαδάκι, “
“Ο κόπος σου” μου είπε. Αποκλείεται να έβγαλα τόσο, σίγουρα΄ αλλά κι έτσι νά ‘ταν, μια μέρα για τέσσερα λίτρα λάδι με 2.99 τότε στο Σούπερ Μάρκετ… Έτσι το σκέφτηκα, ποτέ δεν είχα εκτιμήσει το Ελαιόλαδο.
Στην πανδημία, ένας άλλος ψάλτης με κάλεσε να μαζέψουμε τις ελιές του. Δουλέψαμε είκοσι μέρες. Είκοσι ευλογημένες μέρες, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια του εγκλεισμού και της Καραντίνας. Λιοκομήσαμε και κάναμε υποβρύχιες παπάρες στο λιοτριβιό με ζεστο ψωμί… Τι γκουρμέ και πράσινα άλογα… Όποιος δεν έχει πλατσουρίσει αχνιστό ψωμί σε καταπράσινο αγουρέλαιο και ξεπλύνει το στόμα του με σπιτική Ρομπόλα, δεν έχει ιδέα από Ντελικατέσεν…
Είκοσι μέρες τέσσερις τενεκέδες λάδι… Με 70 ευρώ τον τενεκέ. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό είχα υπολογίσει (υπολογίζω μαθηματικά σημαίνει ΔΕΝ εκτιμώ άλλες παραμέτρους) ότι 4 τενεκέδες από 70 ευρώ κάνουν 280 Ευρώ δια των είκοσι ημερών εργασίας άρα 14 ευρώ την ημέρα… Τόσο πήγαινε μια εργατοημέρα.. Ποιός να πάρει εργάτες για το βιός του; Πώς να πληρωθεί ο κόπος; Ένα λάδι απόλυτα υποτιμημένο. Γιατί; Γιατί ΑΥΤΟ μόνο θέλει χέρια. Τα άλλα, φοινικέλαια, αραβοσιτέλαια, ηλιέλαια επεξεργάζονται χημικά και Βιομηχανικά και μοντάρονται στο τηγάνι μας. ΜΟΝΟ το ελαιόλαδο αξίζει να λέγεται “Λάδι”! Δεν μπορεί να μπεί στην ίδια κατηγορία με τα λοιπά βοηθητικά μαγειρέματος.
Κάθε κουταλιά λάδι κρύβει μέσα της μια ολάκερη ιστορία ζωής, από τον φαντάρο που πήρε άδεια για το μάζεμα, από τον παππού που σε κατσαδιάζει που άφηκες μια φούντα αμάζωγη από τον Δημόσιο Υπάλληλο που μαζεύει με αναρρωτική άδεια, από τον εργάτη που περιμένει να τελειώσει η μέρα.
Στα νοσοκομεία αυτές οι μέρες, ιδιαίτερα πιο παλιά ονομαζόντουσαν “Η εποχή της ελιάς” γιατί γεμίζαν οι Ορθοπεδικές με γιαγιάδες και παππούδες που πέφταν απ’ τις σκάλες. Τώρα ευτυχώς όλο και πιο λίγοι ανεβαίνουν στα δέντρα να μαζέψουν, κι όσοι ανεβαίνουν για να κλαδέψουν, προσέχουν γιατί φοβούνται το πριόνι παρά το ύψος.
Φέτος ξαναμάζεψα πάλι από φίλο. Πέντε μέρες είκοσι λίτρα. Πάλι η βλάσφημη υπολογιστική σκέψη. Είκοσι λίτρα με δέκα ευρώ το ελαιόλαδο; Σαράντα ευρώ η μέρα. Τουλάχιστον ένας αξιοπρεπής κόπος. Αλήθεια, είμαστε όλοι καταναλωτές, τα Σούπερ Μάρκετ και τα φαγάδικα είναι οι επιχειρήσεις που ποτέ δεν θα πληγούν από καμία κρίση, αλλά ξεχνάμε ότι για να ζήσει ο άνθρωπος θέλει ΤΡΟΦΗ. Κι όπως και να μας την σερβίρουν, σε όποια συσκευασία, αυτή κάποτε είχε μια μορφή, πρωτογενή μορφή. Πατάτα, ψάρι, κοτόπουλο. Κουνουπίδι. Μέλι… Αχ… άλλη πονεμένη ιστορία το μέλι. Και πάντα ο εργάτης της γης, ο αγρότης ο κτηνοτρόφος είναι οι πιο κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι του κόσμου. Οι παρέχοντες Υπηρεσίες (άχρηστες τις περισσότερες φορές) και οι πάσης φύσεως διαμεσολαβητές είναι και οι πιο καλοπληρωμένοι…
Αχ, ξεκίνησα για το λαδάκι και ξέφυγα. Το λαδάκι το απαραίτητο στη Μεσογειακή διατροφή και δυστυχώς σε κάθε πολιτική διαστροφή. Γιατί είναι διαστροφή και μάλιστα κτηνώδη η εκμετάλλευση του κόπο του άλλου και όντας πολιτικός ταγός ή Δημόσιος λειτουργός να θέλει κάποιος το… λαδωματάκι του. Έτσι ξεκίνησε αυτή λέξη, “Λάδωμα” στη σύγχρονη Ελλάδα. Από τον κάθε φουκαρά που για να δεί ένα “σημαίνων πρόσωπο” έπρεπε να φέρει τραμπούκο το πολύτιμο λάδι… Την Ελλάδα που τα σκουριασμένα γρανάζια για να γυρίσουν, το θέλουν το λαδάκι τους. Κι ο ραγιάς λαός που εξακολουθεί να λαδώνει αυτά τα γρανάζια. Καλη Λαδιά πατριώτη!!!
