Εικόνα: Ο Εσπερινός των Αρχαγγέλων στα Βαλσαμάτα. © Φωτεινή Μαραβέγια

Ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου | part 2

Σήμερον κρεμάται επι ξύλου… η Δημοκρατία… Γιώργο μου…
Σήμερα το πρωϊ μετά τη Θ. Λειτουργία στην χάρη ενός ταπεινού Αγίου της Εκκλησίας μας του Ανθίμου της Χίου που διακονούσε τους λεπρούς, ο ψάλτης μου αναφώνησε… Σήμερα μπαίνει ταφόπλακα στον Θεσμό της Οικογένειας… Όχι καλέ μου… Σήμερα μπαίνει Ταφόπλακα στην Δημοκρατία.

Σύμφωνα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία “αφού η διαβίωση όλων των πολιτών (από τη γέννηση ως το θάνατο τους), διέπεται από νόμους, οι πολίτες είναι οι μόνοι υπεύθυνοι, ώστε να διαμορφώσουν τους νόμους που τους αξίζουν, σύμφωνα με τις κοινές τους πεποιθήσεις (δόξες), τα κοινά τους συμφέροντα και οφείλουν να τους τηρούν”.

Έτσι λοιπόν πλέον έχουμε την εκλεγμένη Βουλή των Τριακοσίων. Αυτή νομοθετεί για εμάς. Εμείς… Το πόπολο, ψηφίζουμε, οι λίγοι που το κάνουμε αυτό, ελπίζοντας να ψηφίζουμε την φωνή που μας εκφράζει. Χμμμμ… Οι λίγοι που ψηφίζουμε… Αλήθεια, εμείς μεγαλώσαμε με το γεγονός οτι η ψήφος ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ και τρέχαμε να πάρουμε απαλλαγή όταν είμαστε μακριά από τον τόπο κατοικίας και δεν μπορούσαμε να ψηφήσουμε… Αλήθεια, στην εποχή των προστίμων, μια απειλή για 100 ευρώ πρόστιμο σε όσους ΔΕΝ ψηφίσουν τι αποτέλεσμα θα είχε; Γιατί ο κόσμος ΔΕΝ ψηφίζει;

Απαντώ. Γιατί, Άρχοντες μου, μας προδίδεται συνεχώς. Γιατί αντί να έχουμε τη Βουλή των Τριακοσίων έχουμε την “Αρχή των Τ(ε)τρακοσίων”! Να θυμίσω το αθηναϊκό πραξικόπημα του 411 π.Χ. ήταν το αποτέλεσμα μιας επανάστασης που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Το πραξικόπημα ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση της αρχαίας Αθήνας και την αντικατέστησε με μια βραχύβια ολιγαρχία, γνωστή ως Αρχή των Τετρακοσίων… Αυτό είσαστε; Μια καλοπληρωμένη (βραχύβια 4 χρόνια) ολιγαρχία που μπαίνει στην Βουλή με περιουσία τρία σπίτια και φεύγει με τριάντα ή τριακόσια; Που έχει μόνο να λαβαίνει και να λάμπει δια της απουσίας του από τα έδρανα της Βουλής; Να έχει κάνει επάγγελμα (οικογενειακό πλέον) το ανώτερο των (ανθρωπίνων) λειτουργημάτων, τη “δίκαιη” διακυβέρνηση ολοκλήρου του λαού;

Γνώμονας έπρεπε να είναι ο ίδιος ο Λαός και η θέλησή του. Και που φυσικά την συμφέρει να ψηφίζει το 40 τοις εκατό των ψηφοφόρων της χώρας. Άρχοντές μου. Νομοθετήσατε ενάντια στις ίδιες σας τις αξίες που λίγα χρόνια πριν είχατε προβάλει. Προδώσατε τον λαό που σας ψήφισε και τις τοπικές μικροκοινωνίες σας για να μη βγείτε απ’ τη “γραμμή” (Αλήθεια, τι θύμησες η γραμμή…). Για να μην κινδυνεύσει η καρέκλα… Όχι, δεν πέθανε η οικογένεια. Η φωνή ενός ανήμπορου Λαού πέθανε που φοβάται όλα αυτά που γίνονται γι’ αυτόν χωρίς αυτόν. Η Δημοκρατία μου, η Πολιτεία μου, οφείλει να προστατέψει τον Άνθρωπο.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ψυχές. Η Πολιτεία με πρόσχημα εσένα Γιώργο μου Νομοθέτησε. Κι εγώ ανήμπορος ως γονιός κλείνω τα μάτια και βλέπω το πλασματάκι να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον. Δε σχολιάζω το περιβάλλον, αν έχει δυο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες… Βλέπω ένα μωράκι, γιατί μωράκι θα θέλεις Γιώργο μου όπως και ο κάθε άνθρωπος που ονειρεύεται να υιοθετήσει. Μόνο που εσύ θα έχεις προτεραιότητα, γιατί έτσι είναι το σύστημα. Θα είσαι πάντα μια αδικημένη μειονότητα με προτεραιότητες. Κι αν έχεις και λεφτά Γιώργο μου τότε θα βρίσκεις ό,τι θέλεις… Η αγορά να είναι καλά… Η Κερκόπορτα άνοιξε.

Κλείνω τα μάτια και σε (σας) βλέπω με το μωράκι σου (σας). Βλέπω ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο και ΑγιοΒασίληδες… Βλέπω παντού δωράκια. Βλέπω πράγματα που κάναμε όλοι όσοι μεγαλώσαμε παιδιά, φουφουλίτσες και τραγουδάκια και ζουζουνίσματα… Αλλά, Γιωργο μου, τα γλυκά μωράκια μεγαλώνουν. Και μετά, εκεί στο βάθος, βλέπω μια οργισμένη εφηβεία, μια φουρτουνιασμένη αμφισβήτηση, μια αναζήτηση ένα τεράστιο γιατί… Αλήθεια Γιώργο μου… Θα το αντέξεις;