Στην τελευταία φυσική και κάθε άλλη καταστροφή που πλήττει το νησί μας οι οργανωμένοι εθελοντές είναι οι πρώτοι που αναλαμβάνουν δράση. Στις φωτιές κάθε καλοκαίρι, στον σεισμό του 2014, στις πλημμύρες, σε όλες τις “αναποδιές” και τις αντιξοότητες τοπικά ή περιφερειακά θα τρέξουν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας.
Τους αξίζουν πολλά ΜΠΡΑΒΟ και ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και τα εισέπραξαν από πολλούς συμπολίτες μας. Από εδώ θα ήθελα να πω την γνώμη μου για την προσφορά του εθελοντή στην κοινωνία και στον εαυτό του και για το πόσο αξιοσέβαστα άτομα είναι.
Ζούμε στην εποχή του ατομικισμού και του υλικού ευδαιμονισμού, περιχαρακωμένοι στο ΕΓΩ μας, και κυνηγώντας όσο γίνεται περισσότερα υλικά αγαθά. Η αδιαφορία για το περιβάλλον και τον συνάνθρωπό μας είναι εμφανής καθημερινά. (Ας δούμε τις πεταμένες μάσκες και τα γάντια στο δρόμο…)
Οι δομές του κράτους αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν αποτελεσματικά στα τόσο μεγάλα και διαρκώς μεταλασσόμενα περιβαλλοντικά προβλήματα και οι ανθρώπινες σχέσεις ολοένα και “φθίνουν”.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τρέχουν οι εθελοντές όπου υπάρχει ανάγκη να συνδράμουν την πολιτεία και κυρίως τους πολίτες με τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους και ειλικρινή αισθήματα συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που τους διακατέχουν!
Είναι εύκολο άραγε να είσαι οργανωμένος εθελοντής; Νομίζω όχι!
Οφείλεις να δίνεις από το χρόνο της καθημερινότητάς σου – που κανείς δεν έχει, γιατί όλοι τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Άρα πρέπει κάτι ν’ αφήσεις πίσω από τις επαγγελματικές ή τις οικογενειακές υποχρεώσεις ή ακόμη και τις προσωπικές ασχολίες, τα χόμπυ που έχει ο καθένας.
Οφείλεις να προσφέρεις τις σωματικές δυνάμεις σου: Να τρέξεις, να σβήσεις τη φωτιά, να κουβαλήσεις, να φορτοεκφορτώσεις, να οργανώσεις, να σταθείς πολλές ώρες όρθιος ανεξαρτήτων καιρικών συνθηκών, να βοηθήσεις σε όποια δουλειά χρειαστεί και άλλα πολλά…
Πρέπει όμως να καταθέσεις και ψυχικές δυνάμεις: Να συγκρατήσεις την λύπη σου, το θυμό σου, την απογοήτευσή σου, τα δάκρυά σου ενδεχομένως, να παλέψεις την κούραση και τις άλλες φυσικές ανάγκες σου και να συνεχίσεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να βοηθήσεις.
Και όλα αυτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα! Ή μήπως όχι;
Βεβαίως ο εθελοντής παίρνει ένα πολύ σπουδαίο αντάλλαγμα! Την ικανοποίηση της προσφοράς και της αλληλεγγύης, η ψυχή του πληρώνεται από την ευδαιμονία του κοινού καλού, της κοινωνικής συνείδησης. Αποκτά την ευχαρίστηση του ενεργού πολίτη που συμμετέχει στην διαμόρφωση της κοινωνικής και περιβαλλοντικής αρμονίας.
Γι’ αυτό δεν είναι εύκολο στον καθένα να είναι οργανωμένος εθελοντής.
Οι εθελοντές, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι όχι μόνο αλτρουϊστές, αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητοι άνθρωποι, οι οποίοι αξίζουν τον σεβασμό μας. Πρέπει να στηρίζουμε το έργο τους με κάθε τρόπο: ως Πολιτεία, ως ιδιώτες, ως επιχειρήσεις, ως φορείς.
Ακόμα και όταν δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές, πάντα βρίσκουν τρόπους να βοηθούν όπου υπάρχει ανάγκη… Δεν αναφέρω λεπτομέρειες, αλλά ο καθένας και η καθεμιά ξέρει τι γίνεται στο χωριό του/της.
Πέρα από τις ευχαριστίες λοιπόν, ας υποκλιθούμε στην αφεντιά τους!