Μετά τους ασκούς του Αιόλου που άνοιξε η Μπεκατώρου και το κίνημα me too που φούντωσε, φαίνεται ότι περιορίστηκε ο στρουθοκαμηλισμός και ακούγεται ότι το Υπουργείο Παιδείας θα εισάγει την σεξουαλική αγωγή στα σχολεία…
Επ’ αυτού θα ήθελα να διατυπώσω ότι η γνώμη μου είναι να εκπαιδεύσει καλύτερα τους γονείς να μιλήσουν και να λύσουν τις απορίες των παιδιών τους σχετικά με την σεξουαλικότητά τους. Όπως λέει και ο Δρ. Θάνος Ασκητής, το παιδί ταυτίζεται με τον ομόφυλο γονέα του με τον οποίο πρέπει να αναπτύξει καλή σχέση, ουσιαστική επικοινωνία, να περνάνε χρόνο μαζί και σ’ αυτό το πλαίσιο αποδοχής και εμπιστοσύνης να μάθει όσα πρέπει για την ηλικία του και να εκπαιδευτεί ώστε να προσέχει το σώμα του.
Αν μιλάμε για την παιδική ηλικία, ως τα 12 χρόνια, ο καταλληλότερος δάσκαλος για να εμφυσήσει στο παιδί την αγάπη και την αξία για το σώμα του και τον τρόπο να το προστατεύει είναι ο γονιός. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και βρίσκεται σε διαφορετική φάση ανάπτυξης και σεξουαλικής αναζήτησης. Ακόμα και μερικοί μήνες διαφορά σε μαθητές/τριες της ίδιας τάξης δημιουργούν “ουσιαστικό ηλικιακό χάσμα”. Δεν μπορεί ένας εκπαιδευτικός ν’ απευθυνθεί σε όλους με τις ίδιες πληροφορίες. Εκτός βέβαια και αν πρόκειται για στεγνές απαγορεύσεις “μην” και “δεν πρέπει” , τα οποία δεν κατανοούν, αλλά τα καλούμε να υπακούσουν για την ασφάλειά τους. Αυτό το κάνουμε έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν είναι σεξουαλική αγωγή.
Αν θέλουμε να διδάξουμε στο σχολείο σεξουαλική αγωγή θα πρέπει να το εντάξουμε σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο life coaching και δεξιοτήτων ζωής του ατόμου: ψυχικής ενδυνάμωσης, ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης, αυτομέριμνας, στοχοθεσίας και επίτευξης, αναγνώρισης και διαχείρισης συναισθημάτων και κοινωνικών δεξιοτήτων. Αυτές και άλλες δεξιότητες που υποστηρίζονται μέσα από το πρόγραμμα “Εργαστήρια Δεξιοτήτων” που εφαρμόστηκε φέτος πιλοτικά σε ένα σχολείο ανά περιφέρεια. Όμως δεν μπορεί να είναι ένα αποσπασματικό πρόγραμμα 1-3 ωρών εβδομαδιαίως.
Για αποδώσει ως μαθημένη βιωματικά και γνωστικά μια στάση ζωής στο παιδί θα πρέπει να είναι ένα γενικευμένο πρόγραμμα σπουδών το οποίο να διαπερνά όλα τα διδακτικά αντικείμενα και συνακόλουθοι μέθοδοι διδασκαλίας να κατατείνουν σε αυτούς τους στόχους. Όχι μόνο στους μαθησιακούς, αλλά στους συναισθηματικούς, παιδαγωγικούς και κοινωνικούς στόχους που επιθυμούμε για τον σημερινό νέο άνθρωπο, ο οποίος θα κληθεί να ζήσει μετά από 20 χρόνια σε ένα περιβάλλον που εμείς σήμερα δεν μπορούμε -όχι μόνο να προβλέψουμε- αλλά ούτε καν να ονειρευτούμε…
Με το να εισάγουμε αποσπασματικά αντικείμενα διδασκαλίας στο ήδη “διασπαστικό” πρόγραμμα του Δημοτικού, δεν νομίζω ότι βοηθάμε ουσιαστικά τα παιδιά. Μπορεί να κομπάζουμε ότι καινοτομούμε, δίνοντας έμφαση, προτεραιότητες κ.τ.λ. όπως με την κυκλοφοριακή αγωγή, την αγωγή υγείας, τα δικαιώματα του παιδιού, το σχολικό εκφοβισμό και τόσα άλλα που κατά καιρούς μάς επισημαίνει το Υπουργείο να προωθήσουμε, όμως είναι α π ο σ π α σ μ α τ ι κ ά. Δεν υπάρχει ενιαία συνοχή με το υπόλοιπο ωρολόγιο πρόγραμμα και κυρίως δεν είναι ο τρόπος διδασκαλίας βιωματικός και ανακαλυπτικός, ώστε να ενδιαφέρει τα παιδιά να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Υπάρχει ακόμη τόση πολλή ύλη που γίνεται καθημερινός αγώνας να την “σφηνώσουμε” μέσα στα κεφάλια των παιδιών. Δεν μπορεί η σεξουαλική αγωγή να είναι ένα ακόμη τέτοιο μάθημα…
Στο σημερινό σχολείο κρίνω ότι το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Μόνο αν είναι ενιαίο και διαθεματικό, μπορούν να χωρέσουν πολλά αντικείμενα. Μόνο όταν έχουμε ξεκάθαρους στόχους για την εκπαίδευση των αυριανών πολιτών θα υπερβούμε τα πολιτισμικά, σεξιστικά και θρησκευτικά εμπόδια για να διδάξουμε σεξουαλική αγωγή.
Ως τότε όμως αγαπητοί γονείς πρέπει εσείς να διδάξετε τα παιδιά σας. Με την αγάπη σας και την καρδιά σας είναι σίγουρο ότι θα τα πάτε περίφημα!
