Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

Περάσαμε τις μέρες του Πάθους και της Αγάπης μέσα κι έξω από τους ναούς, αλλά με τη σκέψη μας στα περασμένα χρόνια που πλημμυρίζαμε  τις εκκλησιές και τις πλατείες με τις λαμπάδες και τις αγκαλιές, τις χαιρετούρες και τις χαρούμενες μαζώξεις των αγαπημένων μας προσώπων.

Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας πάντα μου φέρνουν στο νου τον αξιομνηνόνευτο Πάτερ Ευθύμιο Κουρκουμέλη από τα Θηράμονα, εφημέριο στα Μαυράτα, στον Κατελειό και στα Θηράμονα για 35 και πλέον χρόνια.

Ήταν ένας από τη φύση του σεμνός και ταπεινός άνθρωπος, χωρίς ίχνος έπαρσης τόσο στην πολιτική ζωή του, αλλά περισσότερο στην ιερατική.

Όταν λειτουργούσε ήταν τόσο προσηλωμένος στην προσευχή του που δεν έβλεπε το ακροατήριό του. Ποτέ τα μάτια του δεν κοιτούσαν το εκκλησίασμα-πάντα κοιτούσαν ψηλά τα υπερκόσμια ή χαμηλά λες κι έβλεπε μέσα στην ψυχή του, όταν ζητούσε συγχώρεση.

Οι κινήσεις του στην θεία λειτουργία ήταν αργές, σταθερές και απέπνεεαν πνευματικότητα. Δεν βιαζόταν ποτέ να τελειώσει, έλεγε όλους τους ψαλμούς που έπρεπε να πει, άσχετα αν το εκκλησίασμα ήταν διακόσιοι άνθρωποι ή πέντε… Μάλωνε τους ψάλτες αν “πηδούσαν” κανένα ψαλμό ή αν έκαναν λάθος πήγαινε ο ίδιος στο ψαλτήρι να τον ψάλλει με την καθαρή στεντόρεια φωνή του.

Δεν παρέλειπε λειτουργίες όπως τον εσπερινό και τον όρθρο, έστω κι αν ήταν μόνος του, αυστηρά τηρώντας το τελετουργικό πρωτόκολλο. Φαινόταν να ψέλνει για τον εαυτό του και το Θεό και όχι για τους παρευρισκόμενους, με τον ίδιο τρόπο πάντοτε χωρίς να συναγωνίζεται με άλλους ή να κάνει επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων.

Εκείνο που τον ξεχώριζε μακράν ήταν η σοβαρότητά του – δεν κουβέντιαζε ούτε συναγελαζόταν με τους συλλειτουργούς του – η ασκητική μορφή του με το χαμηλωμένο βλέμμα παρέπεμπε σε πνευματικό λειτουργό.

Ασφαλώς θα είχε κι άλλες αρετές και αξιέπαινες πράξεις π.χ. φιλανθρωπικό έργο,  τις οποίες δεν γνωρίζω, γιατί δεν θα τις διατυμπάνιζε. Ασφαλώς θα είχε και ελαττώματα τα οποία επίσης αγνοώ. Σημασία είχε ότι τιμούσε τη θέση που του εμπιστεύτηκαν και της έδινε κύρος, αίγλη και σεβασμό κι ας μην ήταν μορφωμένος κι ας μην έβγαζε πύρηνακυρήγματα από τον άμβωνα. Μιλούσε με τα λόγια του Ευαγγελίου στη ζωή του, τη στάση του, τη συμπεριφορά του.

Κάθε Μεγαλοβδομάδα όμως είναι συνδεδεμένη στο μυαλό μου με την εξιστόρηση  των Παθών από τον παπά-Φτύμη και την στωική φυσιογνωμια του που πίστευε όσα έλεγε και προέτρεπε κι εμάς με το παράδειγμά του να τα πιστέψουμε.

Στη σημερινή εποχή που όλοι οι ιερείς πάνε σε σχολές και εκπαιδεύονται και οι περισσότεροι μετεκπαιδεύονται σε Πανεπιστημιακές σχολές δεν βρίσκεις το ήθος και την ταπεινότητα του παπά-Φτύμη στην λειτουργική, ενώ αυτός  τα είχε έμφυτα και είναι ακριβώς αυτά τα ουσιώδη στοιχεία του καλού παππά που εμπνέει το ποίμνιό του.

Όλοι τον θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία μιας εποχής που χάθηκε…