Ημέρα μνήμης και περισυλλογής σήμερα για όσα χάσαμε και όσα κερδίσαμε ως λαός και ως άνθρωποι από την επτάχρονη δικτατορία και τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

Σε όλες τις εποχές και τις “πολιτείες” κάποιοι απαγορεύουν στο λαό να ενεργεί με συγκεκριμένους τρόπους. Οι απαγορεύσεις είναι μέρος της διοίκησης. Απ’ όλες τις ειρηνικές περιόδους μόνο στη δικτατορία συνέβη να απαγορεύεται στους πολίτες να κυκλοφορούν ελεύθερα. Μόλις ανέλαβε η Χούντα των συνταγματαρχών, την 21η Απριλίου 1967, ανάμεσα στ’ άλλα συμπεριέλαβε και αυτά:

«Απεφασίσαμεν και διατάσσομεν Απαγορεύομεν

• Τας εν υπαίθρω συγκεντρώσεις άνω των πέντε ατόμων.
• Τας εν κλειστώ χώρω συγκεντρώσεις πλην των δημοσίων θεαμάτων.
• Την καθ’ οιονδήποτε τρόπον άσκησιν αντεθνικής προπαγάνδας.
• Την προσωρινήν περίθαλψιν κατ’ οίκον προσώπων μην ενοικούντων μετά της οικογενείας ήτις παρέχει την περίθαλψιν, εάν τούτο δεν δηλωθή εντός δύο ωρών εις την οικείαν Αστυνομικήν Αρχήν.
• Την κατοχήν, εγκατάστασιν και λειτουργίαν ερασιτεχνικών ραδιοφωνικών σταθμών και παντός μέσου ανταποκρίσεων και διαβιβάσεων…

Οι παραβάται της παρούσης θα παραπέμπτωνται εις το Έκτακτον Στρατοδικείον. Αγγελής Οδυσσεύς Αντιστράτηγος – Αρχηγός ΓΕΣ»

(πηγή: pagenews.gr)

Θυμάμαι εκείνη την εποχή που ήμουν μαθήτρια Δημοτικού και είχαμε αυστηρές συστάσεις από το δάσκαλο να μη βγαίνουμε από το σπίτι μας το απόγευμα. Δεν μπορούσαμε να βγούμε στο δρόμο να παίξουμε κρυφτό κυνηγητό κ.τ.λ. – ειδικά εμείς που τα σπίτια μας ήταν στον δρόμο – γιατί  φοβόμασταν μην περάσει ο δάσκαλος και μας δει ή μήπως του το πει κανένας καλοθελητής. Είχαμε φτάσει σε σημείο που μας έστελναν οι γονείς μας σε κάποιο θέλημα και αρνούμασταν να πάμε από φόβο μήπως και συναντήσουμε το δάσκαλο και μας μαλώσει ή μας δείρει με το χάρακα την άλλη μέρα επειδή ήμασταν έξω. Αργότερα, ίσως κάποιο από τα επόμενα χρόνια, μας έλεγε ότι μπορούμε να πηγαίνουμε στα θελήματα των γονιών  μας το απόγευμα, αρκεί να φοράμε την ποδιά! Για να φαινόμαστε ότι είμαστε παιδιά του σχολείου!

Όλ’ αυτά έγιναν στα Μαυράτα! Φόβος παντού! Όσο για τους γονείς μας νομίζω ότι φοβόντουσαν πιο πολύ από μας. Οι δικοί μου γονείς τουλάχιστον κάτι ψιθύριζαν για το παράλογο των απαγορεύσεων του δασκάλου, αλλά υπάκουαν και μου έλεγαν να προσέχω το απόγευμα “να μη λερώσω την ποδιά” γιατί πώς θα την φόραγα πάλι την άλλη μέρα. Φοβόντουσαν πολύ, ειδικά όταν  άκουγαν το μηχανάκι του χωροφύλακα που περνούσε με κάτι τσάντες κρεμασμένες στο τιμόνι (με φιλέματα προφανώς) έμπαιναν μέσα να μην τον συναντήσουν.

Βέβαια είχε προηγηθεί και μια “περαντζάδα” του πατέρα μου με δυο-τρεις φίλους του στο σταθμό της Χωροφυλακής. Ο λόγος ήταν ότι καθόντουσαν και τα λέγανε καθισμένοι σ’ ένα πεζούλι και τους μάζεψε ο χωροφύλακας ότι … έκαναν συγκέντρωση!

Τόσο πολύ η Χούντα είχε απλώσει τα πλοκάμια της σε κάθε μορφή και έκφανση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής που είχε εγκαθιδρύσει το φόβο και την απειλή ως κυρίαρχα συναισθήματα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ειλικρινά θαυμάζω τους γονείς μας και όλους τους φτωχούς και στιγματισμένους Έλληνες εκείνης της εποχής που κατάφεραν να αντιπαλέψουν αυτά τα θεριά. Σαν να μην έφτανε η φτώχεια τους, η ανέχεια, οι κλειστές πόρτες, υπήρχε το στίγμα του “εχθρού” που αναιρούσε κάθε ελπίδα και όνειρό τους, μια τρικλοποδιά σε κάθε νέο βήμα.

Αυτές οι μνήμες και οι φόβοι της παιδικής μου ηλικίας (μοιραία;) επανέρχονται όταν ακούω και σήμερα ότι απαγορεύεται να πάω όπου θέλω όποτε θέλω, πάλι στα Μαυράτα…

Ναι, ο λόγος της καραντίνας είναι σεβαστός, αλλά πέρασαν 46 χρόνια δημοκρατίας. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια δεν μάθαμε να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες, να σεβόμαστε τους νόμους και τις ανακοινώσεις των ειδικών επιδημιολόγων;

 46 χρόνια δημοκρατίας! Κάποιοι δεν μάθαμε να σεβόμαστε τον, διπλανό μας, την δημόσια υγεία, ούτε καν τους οικείους μας!

Ήταν ανάγκη να βγουν στο δρόμο τα περιπολικά με τα πρόστιμα για να μας το δώσουν να το καταλάβουμε; Τρομάζω με την διαπίστωση ότι τελικά μας έχει εκπαιδεύσει η Χούντα με το βούρδουλα και μόνο μ’ αυτό υπακούμε.

Αλλά όχι φίλοι μου, ας δείξουμε τη δημοκρατία που κουβαλάμε μέσα μας σεβόμενοι τους συνανθρώπους μας και τηρώντας τα μέτρα! Ας δικαιώσουμε τη θυσία των παιδιών του Πολυτεχνείου που αγωνίστηκαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα! Αυτό μας ταιριάζει και μας αρέσει πολύ!

Υπομονή και αγώνας!