Έχει ενδιαφέρον στην απόφαση Jallow κατά Νορβηγίας της 02.12.2021 (αρ. προσφ. 36516/19) του ΕΔΔΑ ότι η μέσω skype συμμετοχή διαδίκου στην ακροαματική διαδικασία δεν παραβιάζει τη δίκαιη δίκη, ενώ η μη ανάθεση της γονικής μέριμνας σε πατέρα χωρίς κανένα δεσμό με το παιδί του δεν παραβιάζει το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή.

Ειδικότερα η παράσταση του  διαδίκου στο δικαστήριο έλαβε χώρα μέσω skype και το ΕΔΔΑ,  στην παρούσα υπόθεση αντιμετώπισε το ζήτημα της δίκαιης δίκης σχετικά με το δικαίωμα αυτοπρόσωπης παράστασης του διαδίκου. Ο προσφεύγων, υπήκοος Γκάμπιας, κατέθεσε αγωγή ανάθεσης γονικής μέριμνας του ανήλικου γιού του, που είχε αποκτήσει με την πρώην σύζυγο του, προτού η τελευταία απεβιώσει. Σύμφωνα με το ιστορικό, το ανήλικο παιδί με την μητέρα του ζούσαν στην Νορβηγία. Το καθ΄ου κράτος αρνήθηκε να χορηγήσει στον προσφεύγοντα βίζα λίγων ημερών προκειμένου να παρασταθεί στο δικαστήριο αυτοπροσώπως και έτσι  η ακροαματική διαδικασία εξελίχθηκε με την συμμετοχή του προσφεύγοντα μέσω skype, εκπροσωπούμενος και από δικηγόρο, με τον οποίο είχε δικαίωμα επικοινωνίας.

Όσον αφορά την απόρριψη του αιτήματος για ανάθεση της γονικής μέριμνας, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα εγχώρια δικαστήρια είχαν σταθμίσει το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, διαπίστωσαν μη επαρκή επαφή πατέρα με παιδί – το οποίο γνώριζε ελάχιστα –  και είχαν συστήσει την δημιουργία δεσμού μεταξύ του προσφεύγοντα και του Ο πατέρας του υπέβαλε ξανά αίτηση για βίζα Σένγκεν για να παρασταθεί αυτοπροσώπως στην ακροαματική διαδικασία και, όταν η αίτηση απορρίφθηκε πάλι, άσκησε έφεση κατά της απόφασης αυτής. Το Ανώτατο Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η συμμετοχή μέσω Skype δεν θα ήταν η βέλτιστη λύση, απέστειλε μια επιστολή στη Διεύθυνση  Μετανάστευσης, επιβεβαιώνοντας ότι ο προσφεύγων συμμετείχε σε μια υπόθεση ενώπιόν του και ότι ήταν σημαντικό για την ισότητα των όπλων μεταξύ των διαδίκων να είναι παρών σε όλη τη διάρκεια της διήμερης ακροαματικής διαδικασίας. Το Συμβούλιο Μετανάστευσης αποφάσισε ότι ο κίνδυνος να μην επιστρέψει στην πατρίδα του μετά την ακρόαση ήταν πολύ υψηλός και δεν του χορήγησε βίζα.

Το ερώτημα ενώπιον του Δικαστηρίου δεν ήταν αν έπρεπε να είχε χορηγηθεί βίζα για να εξασφαλιστεί δίκαιη ακρόαση στον προσφεύγοντα, αλλά αν η ακρόαση στο σύνολό της ήταν δίκαιη, δεδομένου ότι δεν του επετράπη να μεταβεί στη Νορβηγία προκειμένου να παραστεί αυτοπροσώπως  στην συζήτηση της υπόθεσης του.

Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η υπόθεση ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου περιοριζόταν στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη γονική μέριμνα, και  όχι την επιμέλεια του παιδιού. Το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αναφέρει ότι η κατάθεση μέσω βίντεο δεν θα ήταν η βέλτιστη λύση. Ωστόσο, αφού είχε γίνει σαφές ότι δεν θα επιτρέπονταν η είσοδος του προσφεύγοντος στη Νορβηγία, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι ήταν αποδεκτό να προχωρήσει με την προγραμματισμένη ακρόαση μέσω Skype και με φυσική παρουσία του δικηγόρου του στην ακροαματική διαδικασία για να τον εκπροσωπήσει. Έκρινε ότι η γρήγορη διευθέτηση του ζητήματος ήταν προς το καλύτερο συμφέρον του παιδιού, καθώς είχε ήδη περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από τότε που το Δημοτικό Δικαστήριο είχε εκδώσει την απόφασή του. Στην πράξη  το Ανώτατο Δικαστήριο είχε την επιλογή μεταξύ της αναβολής της υπόθεσης για αόριστο χρονικό διάστημα χωρίς να προβλεφθεί λύση ή να διευκολυνθεί η προσέλευσή του μέσω Skype.

Παρόλο που ο προσφεύγων διαφώνησε να προχωρήσει η υπόθεση χωρίς να είναι φυσικά παρών, ο ίδιος δεν παραπονέθηκε – μέσω του συνηγόρου του – για συγκεκριμένα προβλήματα κατά την ίδια την ακρόαση. Αν και κάποια  θέματα συνδεσιμότητας σημειώθηκαν στα δικαστικά πρακτικά, έδειχναν γενικά ότι ο δικηγόρος του δεν είχε φέρει αντιρρήσεις για την ακροαματική διαδικασία. Επιπλέον, δεν είχε παραπονεθεί ότι ο προσφεύγων  δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει κατ’ιδίαν  μαζί του κατά τη διάρκεια της ακρόασης.

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο προσφεύγων είχε την συνδρομή του δικηγόρου του, ο οποίος  ήταν παρών σε όλη την ακροαματική διαδικασία και, παρόλο που ήταν τεχνικά πιο περίπλοκο μερικές φορές από το αν ήταν στην ίδια την αίθουσα του δικαστηρίου, του είχαν δοθεί πολλές ευκαιρίες να παρουσιάσει την υπόθεσή του τόσο κατά την προετοιμασία της υπόθεσης όσο και στην ίδια την ακρόαση.

Συνεπώς, το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε ότι υπήρχε ένδειξη ότι η ακροαματική διαδικασία ήταν άδικη και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης (άρθρου 6 της ΕΣΔΑ).