«Ο άνθρωπος…», είχε πει ο Αριστοτέλης, «είναι κοινωνικό ον». Είναι άραγε, γιατί η έννοια της κοινωνίας είναι συνυφασμένη με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η έννοια της κοινωνικότητας υπάρχει όταν η ζωή υπακούει σε νόμους και κανόνες. Η έλλειψη αυτών των αρχών λέγεται αναρχία.
Στη δική μου πατρίδα η αναρχία ζει και βασιλεύει. Είναι ομάδες ανθρώπων που κάθε άλλο παρά σέβονται τη δημοκρατία και τους νόμους. Πλήρης ελευθερία, χωρίς βούληση, χωρίς έλεγχο, χωρίς περιορισμούς. Ολοκληρωτική διάλυση κάθε αρχής, δυσάρεστες συνέπειες με αντίκτυπο, τι; Δολοφονίες, τραυματισμούς, ζημιές υλικές, ψυχικές.
Αδιαφορείς για μένα, άναρχε άνθρωπε. Αδιαφορείς για το παιδί μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου. Μας διώχνεις απ’ ότι αγαπάμε, για τη δική σου ιδεολογία, χωρίς φραγμούς. Εκβιάζεις τη ζωή μου. Διαφθείρεις και διαφθείρεσαι. Δεν είσαι άνθρωπος, άναρχε. Είσαι ψεύτης, βίαιος, άδικος. Εξαιτίας σου χάνονται αθώες ψυχές. Αλλοτριώνεσαι και μου χαλάς τα όνειρα. Δεν πιστεύεις το καλό στην αξία των ιδανικών. Χάνεις την ανθρωπιά σου άνθρωπε.
Δεν είσαι μόνος βέβαια σε αυτό. Δεν είσαι υπεύθυνος μόνο εσύ.
Έχεις για παρέα σου την ακυβερνησία. Αυτή είναι η καλύτερη φίλη σου. Λέει σε όλα «ναι», σε ακολουθεί πιστά, σου τονώνει το σάπιο ηθικό. Σου καλλιεργεί το μίσος.
Φυσικά, κάποιοι, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, παλεύουν για την οργάνωση, για την ευτυχία, για την ζωή .
Γι’ αυτό άναρχε άνθρωπε:
Να αφήσεις την κοινωνία ήσυχη .
Να αφήσεις ήσυχη και εμένα να περπατώ χωρίς τον φόβο.
Να μη με υποχρεώνεις να καθίσω μπροστά στο κουτί το πληρωμένο και να περιμένω τις διαφημίσεις για να χαμογελάσω.
Θέλω να χορεύω στο δρόμο με τα παιδιά μου και να σουλατσάρω με τα εγγόνια μου κλοτσώντας μία μπάλα. Μη νομίζεις ότι φοβάμαι την μπάλα επειδή κυκλοφορείς. Την αγαπώ δύστυχε.
Έχεις τη βία στο πετσί σου. Για τη ζωή όλων φοβάμαι, ακόμα και τη δική σου. Για όσα δεν νοιάζεσαι εσύ, νοιάζομαι εγώ, άναρχε.
Έχουμε μαζευτεί πολλές ψυχές. Χρόνια τώρα, έχουμε τη δική μας ομάδα εδώ ψηλά. Μια μεγάλη παρέα, κανονικοί φίλοι σαν ένα μεγάλο χωριό. Νόμιμοι είμαστε στον ουρανό. Στα χέρια μας κρατάμε τις ψυχές μας.
Στα δικά μας ντέρμπι καλούμε τους αγγέλους, σιγοτραγουδούν και στις ήττες και στις νίκες, πάλι αγαπημένοι είμαστε. Αγκαλιασμένοι, περιμένουμε τον κάθε αγώνα να θυμηθούμε τα παλιά. Μία γλυκιά νοσταλγία μας κυριεύει. Μα εδώ είμαστε ασφαλείς.
̶Μάνα, πατέρα ακούτε; Φτιάξτε καλύτερα τον κόσμο σας.
Πατέρα, χθες νίκησα. Το είδες το αστέρι; Ήμουν εγώ, φώναζα γκολ.
-Σε είδα πεφταστέρι μου.
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Συγγραφέας-Ποιήτρια-Αρθρογράφος
Μόνιμη συνεργάτης του anamniseis.net, ομογενειακού ιστότοπου της Νέας Υόρκης.
Συντάκτης Λογοτεχνικού Περιοδικού του Συλλόγου “Θρυαλλίδα”.
Μέλος του Φ.Ο.Ε.
Μέλος του Πανελλήνιου Σωματείου Λογοτεχνών PEN GREECE.
Η Ποιητική της Συλλογή “Παγίδα Ονείρων” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “ΑΠΟΣΤΑΚΤΗΡΙΟ”.
Προσωπικό ιστολόγιο: alivizatou-creative-writing.blogspot.com
