Απ’ όταν ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη γη, αγωνίστηκε να δαμάσει τη φύση, πάλεψε να τη διαμορφώσει με σκοπό να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Ο πολυτιμότερος βοηθός του ήταν η φωτιά.
Αληθινή ευλογία η ανακάλυψή της για τον άνθρωπο. Η ζωή του έγινε πιο εύκολη, πιο απλή. Το σπουδαιότερο γεγονός ήταν ότι του χάρισε το φως, διαλύοντας τα σκοτάδια. Οι νύχτες έπαψαν να είναι μαύρες, να δημιουργούν φόβους, αναστάτωση, άγχος, γεννώντας λιγότερη απελπισία, περισσότερο κουράγιο και ελπίδα.
Μέσω της φωτιάς ξεκίνησε να ψήνει την τροφή του. Έτσι βελτιώθηκε ακόμη και η γεύση του. Η φωτιά έγινε το πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής. Φωτιά, φωτιά, φωτιά παντού και πάντα, χρήσιμη. Λιώσιμο μετάλλων για κατασκευή όπλων, εργαλείων, μεταλλικών σκευών και άλλων αντικείμενων.
Αναμενόμενα ήρθε η εξέλιξη. Δαμάζοντας την ενέργειά της και δίνοντάς την σε εργοστάσια, κατασκευάζοντας μηχανήματα και προϊόντα.
Άνθρωπος και φωτιά, πλάστης, δημιουργός, ενίοτε καταστροφέας. Ξέροντας ότι με την εξάπλωση της προκαλούμε ανυπολόγιστες καταστροφές, χάνουμε δάση, πόλεις, αφανίζονται άνθρωποι.
Η ιστορία μας δίδαξε, πόσους αξιόλογους πολιτισμούς έχει καταστρέψει αλλά και πόσες ανυπολόγιστες ζημιές έχει προξενήσει στον άνθρωπο. Ο ίδιος με τη φωτιά πολέμησε και κατάστρεψε τη ζωή σε πολλά σημεία του πλανήτη μας. Θυμόμαστε την εποχή της πέτρας και χαμογελάμε με πικρία. Πηγή θερμότητας για τους ανθρώπους!
Το χρέος, τόσο το δικό μας, όσο και των επόμενων γενεών θα έπρεπε να είναι μόνο ένα: να γίνεται σωστή και ορθή χρήση του θείου αυτού δώρου, που από ευεργετικό εργαλείο κατάντησε φονικό όργανο, στο βωμό της σκοπιμότητας, στο βωμό των εμπρηστών. Καταστροφές δεκαετιών που δεν σταμάτησαν ποτέ οι πολιτικές της χώρας.
Κι εσύ, άνθρωπε, παραδίδεις με μένος τα δάση στη μανία της φωτιάς, στερείς το οξυγόνο στους συνανθρώπους σου, μου στερείς τη ζωή των παιδιών μου, για ποιο λόγο; Για δασικές εκτάσεις, που εντελώς “συμπτωματικά” γίνονται σπουδαία έργα τα επόμενα χρόνια. Τεχνοκρατούμενες, νέες εποχές, που επιβάλλουν τα πολυτελή ξενοδοχεία, εργοστάσια, γιατί όχι και ανεμογεννήτριες. Προγραμματισμένες φωτιές, υπερεκμετάλλευση της εθνικής οικονομίας.
Πείτε μου, ποιος τα διαφυλάττει; Οι λιγοστοί αλλά “τεμπέληδες” πυροσβέστες, που παίζουν τάβλι τον χειμώνα; Γιατί Έλληνα-Νεοέλληνα, Αθάνατε Πανούση, αυτοί δίνουν τη ζωή τους για όλους μας.
Όχι όταν ρίχνουν εξάρες και περιμένουν να σ’ απεγκλωβίσουν, από ατυχήματα, από πλημμύρες, από ασανσέρ, από καιρικά φαινόμενα. Δεν θα δείξω τον έναν, που έτυχε να είναι τέρας. Αλλιώς θα χρειαζόταν να δείξω έναν από κάθε εργασιακό χώρο, για ανέντιμη και ανήθικη συμπεριφορά. Αν δεν ήταν αυτός, κάποιος άλλος θα είχε πάρει τη «θέση» του. Δε μένω στα πρόσωπα, μα στις πράξεις. Ας αγωνιστούμε να διαφυλάξουμε τη ζωή μας, τα δώρα της φύσης.
Ο εμπρησμός έχει όνομα, έχει στάχτη, έχει αποκαΐδια ανθρώπινων ψυχών, διαφόρων εθνικοτήτων, μα τι μας νοιάζει; Δεν είναι Έλληνες, αλλά λέγονται κι αυτοί άνθρωποι. Είστε τριακόσιοι, όχι του Λεωνίδα, αλλά της βουλής, και απλά κοιτάτε και υποδέχεστε στα παλάτια σας, ετέρους καππαδόκες. Μα το μόνο που έχετε χρέος είναι ν’ αναλάβετε τις ευθύνες που σας αναλογούν. Κι αν μπορείτε ρίξτε και εξάρες!
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Συγγραφέας-Ποιήτρια-Αρθρογράφος
Μόνιμη συνεργάτης του anamniseis.net, ομογενειακού ιστότοπου της Νέας Υόρκης.
Συντάκτης Λογοτεχνικού Περιοδικού του Συλλόγου “Θρυαλλίδα”.
Μέλος του Φ.Ο.Ε.
Μέλος του Πανελλήνιου Σωματείου Λογοτεχνών PEN GREECE.
Η Ποιητική της Συλλογή “Παγίδα Ονείρων” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “ΑΠΟΣΤΑΚΤΗΡΙΟ”.
Προσωπικό ιστολόγιο: alivizatou-creative-writing.blogspot.com
