Την κοινωνία δεν την ενοχλεί τίποτα. Της αρέσουν όλα και αν δεν αρέσουν τα αποδεχόμαστε. Μέσα και εγώ σε όλα αυτά. Όλα θυμώνουντον κάθε Έλληνα. Όλα όσα αντέχουμε για να μην χρειαστούμε ψυχιατρική περίθαλψη, και δυστυχώς ακούμε γιατρό και τρέχουμε, δίχως αυτός να φταίει. Σταυροκοπιόμαστε μην αρρωστήσουμε, μη μας τύχει και χτυπήσουμε την πόρτα τους και αν συμβεί με τι θα πληρώσουμε τις γνώσεις τους, την διάγνωσή τους και το κυριότερο ντρεπόμαστε που δεν έχουμε την δυνατότητα για το καλύτερο της υγείας μας και ξεματιαζόμαστε. 

   Δεν είμαστε χώρα απλά δύο ταχυτήτων, είμαστε τριών και βάλε κάτι ακόμα. Οι πάμπλουτοι, οι πλούσιοι, οι μικρομεσαίοι και οι  φτωχοί. Αντέχουμε μην μαλώσουμε με κάποιον που έχει πολλά στο μυαλό του και πιεστεί ένας εκ των δύο, ξεφύγει και γίνει μηνυτής ή κατηγορούμενος. Και τότε το γλέντι αρχίζει. Έχεις σαφέστατα υποχρέωση να πληρώσεις τις πολύτιμες υπηρεσίες του δικηγόρου σου. Αν πάλι δεν έχεις δικηγόρο, δικό σου το πρόβλημα ˙ πήγαινε αρνί για σφαγή. Ας πρόσεχες.

Αντέχουμε, Ελλαδάρα μου, να παίρνουμε κατώτατο μισθό που αντιστοιχεί στο ενοίκιο και αν εργάζεται το έτερον ήμισυ ή κάποιο άλλο μέλος της  οικογένειας, χαράς Ευαγγέλια που ο δικός του μισθός θα  φτάσει για την θρυλική και θηλυκή εταιρεία ρεύματος, που πίνει αίμα δεκαετίες στην χώρα μας και για το ίντερνετ. 

   Ω, ναι… ξεκινώ από το δεύτερο, το ίντερνετ, γιατί έχει και τα κακά του αλλά και τα καλά του. Αν δεν υπήρχε, δεν θα διαβάζετε τώρα τις σκέψεις μου, ούτε θα χαζολογούσαμε όλοι για να ξεχνάμε τους καημούς μας.

   Όσο για το πρώτο… αυτή η θηλυκή διαβολεμένη λέξη του ρεύματος που παραμιλά ολόκληρη η Ελλάδα… Σου έρχεται το πεσκέσι, ξέρετε, ο λογαριασμός και μαζί με τα υπογλώσσια παίρνεις τηλέφωνο.  “Δωρεάν”, λέει, γιατί τι αξία έχει, αν δεν μας χλευάσουν και δεν ακούσουμε και το “cry cry” όσο βρισκόμαστε σε αναμονή για να παρακαλέσουμε, ωσάν χριστιανοί και ζητιάνοι, κάποιον διακανονισμό από τον δύστυχο αρμόδιο υπάλληλο, που πρέπει να έχει γίνει πρύτανης στην προηγούμενη ζωή του ώστε να σου βρει ευέλικτο πρόγραμμα δόσεων. Εσύ, φουρκισμένος, θες να ουρλιάξεις, αλλά δεν φταίει ο μεροκαματιάρης. Άσε που όταν κλείσεις το τηλέφωνο σε καλεί πίσω ηχογραφημένη υπηρεσία βαθμολόγησης και σε ρωτά το σύστημα: θα συστήνατε  σε τρίτους τον θηλυκό διάβολο; Πατάς “ένα” δηλαδή “όχι” αφού ρίξεις λίγες “ευχές” και μετά βαθμολογήστε λέει τον υπάλληλο από το “ένα” ως το “πέντε και βάζεις πέντε φυσικά, καθώς λίγο μετά αξιολογείται.

Αν βγάλεις τον θυμό σου σε αυτόν, θα τον έχεις κάψει, γιατί και αυτός είναι ένας από εμάς παλεύει για τα τετρακόσια ευρώ τον μήνα, ποια είμαι εγώ που θα του στερήσω το γάλα του παιδιού του;

   Γάλα ε;  Λέω γάλα… βλέπεις τα παιδιά σαν εφταμηνίτικα  και ρωτάς: «γάλα πίνεις παιδί μου;» και ακούς με  φυσικότητα: «Όταν έχουμε χρήματα παίρνουμε ˙ δεν πίνουμε και κάθε μέρα». Να σας θυμίσω  ότι ακόμη λιποθυμούν στα σχολεία, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

   Φτάνεις στο σημείο να νιώθεις ότι θες να μην αφήσεις τίποτα όρθιο μπροστά σου. Αντέχουμε γιατί πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν περιμένουμε πια  τα παιδιά μας  να μας χαρίσουν εγγόνια. Στην πόρτα του ταμείου ανεργίας ένας στους δύο Έλληνες. Και δύο στους δώδεκα ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα… Ακούς ειδήσεις-ψευτιές για το πόσο καλά πάει η οικονομία στη χώρα, μα η φτωχοποίηση καλά κρατεί.

Μονάχα στα δικά μας αυτιά αντηχεί φονική η λέξη αυτή. “Οικονομία”. Θέλετε τους νέους αμόρφωτους, γιατί σας βολεύουν οι εργάτες και όχι οι πτυχιούχοι. Το έχουμε συνηθίσει, το ξέρουμε, το ζούμε, το εισπράττουμε στην καθημερινότητά μας. Ελλαδάρα, πρωταθλήτρια της πείνας, του ψεύδους, της παραφιλολογίας, της διαφθοράς.

Το μεσημέρι με έκπληξη άκουσα σε μεσημεριανή εκπομπή ότι η κυβέρνηση έχει κάνει θαύματα σε σχέση ακόμα και με τις παραλίες. Αφορμή, βίλα τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ γνωστού τραγουδιστή που την πούλησε δέκα εκατομμύρια ευρώ, αφού πρώτα έχει κτίσει και ένα αυθαιρετάκι, ωσάν καλός χριστιανός. Μα δεν είχε, βλέπετε, ο δύστυχος να πληρώσει φόρους και τα σχετικά… για το ξωκλήσι. Ο φτωχός Άραβας φυσικά αγόρασε την υπέροχη αυτή βιλάρα —να την χαίρεται— μα η συμφωνία ήταν να γκρεμιστεί το ξωκλήσι και μια που λογαριασμό δεν δίνουμε και μουσουλμάνος ο Άραβας, λέει, δεν το σκεπάζω το ξωκλήσι να το εξαφανίσω; Ε, και το σκέπασε! Δώσ’ του  χώμα, λάσπη και θημωνιές φύτρωσαν και εξαφανίστηκε το ξωκλήσι και τύφλα να έχει ο Χάρι Πότερ. 

Γνωστή δημοσιογράφος και παρουσιάστρια αναφέρθηκε στο ότι η κυβέρνηση κάνει τα πάντα για τις παραλίες της Ελλάδας ˙ τα”πάντα” είναι κάτι ασπρόμαυρα μικρά ζωάκια στην Κίνα, τα πάντα στην Ελλάδα δεν γίνονται…

Εδώ γελάω, γελάω γιατί λογικό είναι από το κότερο να έχεις στραβομάρα σε σχέση με τις παραλίες. Μα ξέχασα, εμείς εδώ δεν είμαστε Μύκονος. Αντέχουμε να καταπίνουμε τα όνειρα των παιδιών μας για τις δικές τους οικογένειες. Αυτές που αρνούνται πλέον να κάνουν και όντας ώριμοι δεν το επιχειρούν για να μην πεινάσουν τα δικά τους παιδιά.

Όχι δεν θα μιλήσω όσο θέλω για τους  συνταξιούχους. Θα πω πολύ λίγα γιατί ο θυμός μεγαλώνει. Τους παίζετε μπαλίτσα η κάθε κυβέρνηση, με γκολ και εισιτήρια διαρκείας. Στη  σέντρα οι γιαγιάδες και οι παππούδες που από τη δική τους περικοπή θα πληρώσει, η κυβέρνηση, λέει, για τους αλλοδαπούς ανέργους δώρο Πάσχα, δηλαδή κάνουν Πάσχα κι αυτοί… που δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Ελάτε όλοι εδώ, που η ζωή είναι απλή.

Φορολόγησε κι άλλο τους νέους επιχειρηματίες και παρ’ τους τα κεφάλια σαν την Σαλώμη αφού υποχρεωθούν να βάλουν λουκέτο. Απλά τα ερωτήματα, οι απορίες, οι σκέψεις, ο θυμός, η στενοχώρια.

Μα την κοινωνία δεν την ενοχλεί τίποτα, έχει συνηθίσει, έχει αντέξει, έχει πονέσει, έχει ματώσει. Μόνο που η κοινωνία βράζει σαν μια χύτρα. Μα να θυμάσαι Ελλαδάρα μου, πώς όταν εκραγεί ο Έλληνας, θα γίνεις στάχτη. Μια στάχτη δίχως όνομα, δίχως ιστορία, δίχως θρησκεία. _