Ηταν μεσημέρι, ο ήλιος έκαιγε διαβολεμένα και η μυρωδιά από τα πεύκα σου γαργαλούσαν τα ρουθούνια, καθώς ενωνόταν μ’αυτή της θάλασσας.
Ηταν καλοκαίρι και ο περισσότερος κόσμος κοιμόταν στα ράτζα, έξω στις αυλές κάτω από τα πεύκα. Ο ύπνος τα μεσημέρια ηταν σαν μια μυσταγωγία που ακολουθούσαν σχεδόν ολες οι οικογένειες που νοίκιαζαν τις ξύλινες παράγκες ‘’ρεφενέ’’ για τις καλοκαιρινές διακοπές τον Αύγουστο.
Ήταν Σάββατο και εκτός από την συμφωνική των τζιτζικιών ακουγόντουσαν και τα αυτοκίνητα που πέρναγαν στριγκλίζωντας από την παραλιακή λεωφόρο στη μεγάλη κατηφόρα που πέρναγε από τον οικισμό.
Αν και ο μεσημεριανός ύπνος ήταν υποχρεωτικός και για μας τα παιδιά, εγώ μαζί με άλλα ανυπάκουα παιδιά, παίζαμε σε μια μικρή παιδική χαρά ‘’στα μουγκά’’, όταν ξαφνικά ένα μαύρο αυτοκίνητο σαν αυτά που στάθμευαν στην πλατεία συντάγματος, στρίβει με ταχύτητα από την παραλιακή και περνάει μπροστά από την παιδική χαρά και σταματάει σ’ ένα από τα ξύλινα σπίτια. Εκεί έμεναν δύο οικογένεις που ερχόντουσαν κάθε Αύγουστο από το Περιστέρι για μερικές μέρες για τις διακοπές τους, περίπου δεκαπέντε άτομα μαζί με τα παιδιά τους.
Μέσα από το αυτοκίνητο βγήκαν έξι άντρες σωματώδεις με ρόπαλα που κρατούσαν στα χέρια και όρμησαν στους ανθρώπους που κοιμόντουσαν ανυποψίαστοι.
Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται, όλη η γειτονιά στο πόδι, φωνές, βογγητά, βρισιές σπασμένα χέρια πόδια, κεφάλια γεμάτα αίματα, παιδιά που έκλαιγαν, ένας πανικός και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έγινε ακριβώς, οι τύποι με το μαύρο αυτοκίνητο μπαίνουν μέσα και εξαφανίζονται.
Ήταν περίπου τέλος της δεκαετίας του ‘’50’’.
Αυτή την ‘’παρέα’’ την ξανασυνάντησα, στις εκλογές της βίας και νοθείας το 1961, την περίοδο της δικτατορίας, σε πορείες για το πολυτεχνείο, σε επιθέσεις στα πανεπιστήμια, στα θυρωρεία των πολυκατοικιων των Υπουργείων, στις τάξεις της Αστυνομίας του Στρατού, στα περίπτερα, στις λαϊκες αγορές, στους διωγμούς μεταναστών. Ηταν αυτοί ή οι απόγονοι αυτών, των δοσίλογων των κουκουλοφόρων της κατοχής και των υποστηρικτών της 4ης Αυγούστου, και τελευταία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι υπάρχει ακόμα και σήμερα η μηχανή παραγωγής τους.
‘’Η άγνοια, ο καπιταλισμός και οι Δεξιές παρατάξεις’’
Ο φασισμός δε σταματάει Μόνο με Δίκες. Θέλει καθημερινο Αγώνα!!!
Ο Μπέρτολ Μπρέχτ έγραφε!!
Λες. Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν. Είτε φταίς είτε όχι. Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.
Λες. Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο να ελπίσεις. Έλπιζες τι; Πώς ο Αγώνας θα είναι ευκολος;
Δεν είναι έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες. Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα. Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει, θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε. Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση .
ΟΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΜΑΧΗ.
Αυτά έγραφε όταν είχε ανέβει ο φασισμός στη Γερμανία!!
