Εικόνα άρθρου: Γύθειο
To καράβι έπιασε στο λιμάνι της Κυλλήνης και έριξε τον καταπέλτη για να ξεφορτώσει όλο αυτό τον κόσμο που ήταν στοιβαγμένος, άλλοι στα αυτοκίνητα τους άλλοι στα λεωφορεία και άλλοι με τα πόδια, φορτωμένοι με διάφορα μπαγκάζια. Ήταν οι τελευταίοι εκδρομείς του καλοκαιριού, αυτοί που προτιμούσαν πιο ήσυχες διακοπές και τον γλυκό καιρό του Σεπτεμβρίου. Άλλοι επέστρεφαν και άλλοι μόλις άρχιζαν τις διακοπές τους.
Κάθισα στη θέση του οδηγού, φόρεσα τη ζώνη ασφαλείας και αφού βεβαιώθηκα ότι η γυναίκα μου ακολούθησε και αυτή πιστά τις οδηγίες της ασφαλούς οδήγησης, πάτησα το γκάζι.
Το αυτοκίνητο όρμησε διψασμένο να καταπίνει τα χιλιόμετρα της ασφάλτου καθώς είχε περισσότερα από τρία χρόνια να ταξιδέψει, κάτι που αντιβαίνει τον λόγο για τον οποίο ήτανε φτιαγμένο. Θα έλεγε κανείς ότι η χαρά του υπερέβαινε την δική μας καθώς πριν ξεκινήσουμε του είχαν παρασχεθεί οι κατάλληλες επισκευές και το απαιτούμενο σέρβις για ένα τέτοιο ταξίδι και έτσι πέρα από την ελευθερία που ένιωθε καταπίνοντας τα χιλιόμετρα ένοιωθε και την ασφάλεια των καινούργιων ανταλλακτικών που αντικατέστησαν τα παλιά και φθαρμένα! Αυτά που θα στερούσαν στους επιβαίνοντες εκείνες τις σπατάλες που πολλές φορές είναι απαραίτητες για την ψυχική υγεία των καταπιεσμένων κατοίκων αυτής της χώρας, από το οικονομικό αλαλούμ, που οι φωστήρες της κυβέρνησης έχουν επιβάλει στις τσέπες, όχι τις δικές τους αλλά των …Άλλων!
Στόχος του ταξιδιού, η Πατρική Γή [ πατρός τε και μητρός και των άλλων προγόνων]. Η Λακωνική Μάνη.
Η Μάνη. Καί όπως λέει ένας περιηγητής [ ο περαστικός βλέπει την Μάνη σε τρείς μέρες, ο περπατητής σε τρείς μήνες και για να δεις την ψυχή της θέλεις τρείς ζωές.]
Ο αέρας ήταν γλυκός και η ζέστη τόση όσο χρειαζόταν για να κάνει το ταξίδι μας άνετο. Προορισμός το Γύθειο, εκεί που στα παιδικά μου χρόνια περνούσαμε όλα τα ξαδέρφια κάποιες από τις ανέμελες μέρες του Αυγούστου, όταν κάναμε ένα διάλειμμα από τις καλοκαιρινές μας διακοπές στον Μέγα Παρασυρό, μόλις δεκατρία χιλιόμετρα μακριά από το Γύθειο, την Πρωτεύουσα, που έλεγε η Βάσενα η γιαγιά μας.
Μεταφορικό μέσον ήταν η περιβόητη Διαμάντω του θείου Μητσάρα που έκανε τα δρομολόγια ανάμεσα στην πρωτεύουσα και τα χωριά της ανατολικής Μάνης. Η Διαμάντω, σήμα κατατεθέν του Γυθείου, ήταν ένα παλιό ξύλινο εγγλέζικο αυτοκίνητο μεταφοράς προσωπικού , που η θητεία του έληξε άδοξα, όταν για Χατίρι μερικών τσίπουρων και μερικών καλοψημένων χταποδιών ο Μητσάρας στο τσακίρ κέφι ξέχασε να βάλει χειρόφρενο στην Διαμάντω και αυτή συμμετέχοντας στο γενικότερο κέφι κατέληξε στο πάτο του λιμανιού κάνοντας τον Μητσάρα να σκάει στα γέλιο και να φωνάζει: [ Αυτοκίνητο και γυναίκα πρέπει να τα αλλάζεις κάθε δεκαπενταετία]. Μεγάλα λόγια, μια και όλοι ξέραμε ότι ο συναισθηματικός μας θείος λάτρευε την Μάρθα του, την γυναίκα του και που δεν την αποχωρίστηκε ποτέ παρά μόνο όταν έφυγε για το μακρινό ταξίδι πρώτος, γιατί όπως έλεγε η Μάρθα μου δεν θα πεθάνει ποτέ.
Ο δρόμος που ξεδιπλωνόταν μπροστά θα μας οδηγούσε στον προορισμό μας, αφού πρώτα θα περνούσαμε από την Αμαλιάδα, τον Πύργο, την Ζαχάρω και πριν την Κυπαρισσία στο καλό νερό θα στρίβαμε αριστερά για να βγούμε έξω από την Σπάρτη και στην συνέχεια στο Γύθειο στην Γή των Θεών, όπως είναι η ετοιμολογία της λέξης.
Το αυτοκίνητο χαρούμενο κατάπινε τα χιλιόμετρα χωρίς προβλήματα, το μόνο που το ενδιέφερε να είναι γεμάτο ρεζερβουάρ! Κάτι που με πόνο καρδιάς, φρόντιζα να το ικανοποιώ βρίζοντας τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες για την απροκάλυπτη εκμετάλλευση ανεβάζοντας τις τιμές της βενζίνης στον Θεό και μεν αυτός είχε κάνει τα κουμάντα του αλλά εγώ από την μία έπρεπε να πληρώνω και από την άλλη να ακούω όλες αυτές τις μαλακίες για δικαιολογίες από τους “αρμόδιους” χαραμοφάηδες, που δεν φτάνει που τους έχω στον σβέρκο μου αλλά πληρώνω και την βενζίνη τους κάθε φορά που ταξιδεύουν για δήθεν υπηρεσιακούς λόγους.
Με αυτά και με εκείνα και ενώ είχα εκνευριστεί έκανα λάθος και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στη Αρχαία Ολυμπία, εκεί να δεις καντήλια που άρχισα να κατεβάζω! Έβριζα την Ευρωπαϊκή ένωση, τον Πούτιν, τον Ζελένσκι, τον Μητσοτάκη, θεούς και δαίμονες! Σε σημείο που η γυναίκα μου απηυδισμένη μου έβαλε τις φωνές “σταμάτα παιδάκι μου δεν είναι και τόσο τρομερό ένα λάθος έκανες, δεν βρεθήκαμε και στον μπύθουλα , χαρά θεού είναι έξω δεν μας κυνηγάνε, σε διακοπές είμαστε ηρέμησε σε παρακαλώ”! Δεν ξέρω τι συνειρμοί γίνανε μέσα μου και κατάφερα να ηρεμήσω και να επαναφέρω το αυτοκίνητο στον σωστό δρόμο αλλά για να είμαι ειλικρινής σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή κράτησα μια απόσταση μαζί του γιατί νομίζω πολύ θάρρος του είχα δώσει.
Έτσι λοιπόν κατηφορίζοντας την δυτική Πελοπόννησο και αφού είχα περάσει όλα εκείνα τα χωριά και τις πόλεις που έλεγε ο χάρτης, έφτασα έξω από την Σπάρτη για να μπω στην τελική ευθεία για το Γύθειο. Τότε συνειδητοποίησα ότι το μεν αυτοκίνητο συμπεριφερόταν άψογα, η δε γυναίκα μου δεν είχε βγάλει τσιμουδιά σε όλη την διαδρομή από την αρχαία Ολυμπία και εδώ. Βλέπεις και οι Άγιοι θέλουν την φοβέρα τους! Παρ’ όλα αυτά θες η σιγουριά ότι τώρα δεν υπήρχε περίπτωση λάθους και η γνώριμη μυρουδιά του τοπίου, που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνιέται, με έκαναν χαρούμενο. Τι το ήθελα το γλεντάκι; Όταν γύρισα και είδα το υποτιμητικό βλέμμα της συζύγου μου αποφάσισα να ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου αλλά της το ξέκοψα. Το αυτοκίνητο το είχα ακόμα στην μπούκα και δεν υπήρχε πιθανότητα για κάτι παρόμοιο. Συνέχισα λοιπόν το δρόμο μου τραγουδώντας “στα άρματα στα άρματα εμπρός στον αγώνα για την πολυπόθητη την λευτεριά”… έτσι φτάσαμε στο Γύθειο!
Δε θέλω να γίνομαι μελοδραματικός αλλά ένιωσα σαν να ήμουν στον παράδεισο! Όλες οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων στροβιλίζονταν με απίστευτη ταχύτητα, εικόνες-περιστατικά-μυρουδιές-πρόσωπα–γλέντια–απώλειες, κυρίως αυτές, όλη η ζωή της οικογένειας… όλη αυτή η ύλη από την οποία είμαι φτιαγμένος. Αυτό σφραγίστηκε όταν ανέβηκα στον Παρασυρό, εκεί πια συνάντησα όλους όσους έχουν φύγει, τον Πατέρα μου την Μητέρα μου την Γιαγιά τους Θείους και όλους τους συγγενείς. Εκεί στο χωριό, στο έρημο, το σκεπτικό, στο θλιμμένο, το μοναχικό, ένα μικρό χωριό που όσο το θυμόμουν μακριά του το φανταζόμουν τεράστιο πλούσιο μεγαλοπρεπές και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά έτσι είναι και τώρα και το συνειδητοποίησα την επόμενη μέρα όταν βρεθήκαμε όλα τα ξαδέλφια μαζί, γιατί τον παρασυρό τον κουβαλάμε όλοι μέσα μας, γιατί όπως λέει και ο Καβάφης για την Ιθάκη, ο Παρασυρός μας έδωσε το ωραίο ταξίδι της ζωής μας.
Η Μάνη έχει μια άλλη ομορφιά δύσκολο να την περιγράψεις, έχει αυτή την απλότητα, την Δωρικότητα, αυτό που λέμε “μόνο τα απαραίτητα” και είναι ουσιαστική λιγομίλητη, αισθάνεσαι, μυρίζεις, αποκαλύπτεσαι και αισθάνεσαι δέσμιος του μεγαλείου της, είναι χώρα προσευχής και αναστοχασμού, χώρα ελεύθερη.
Οι πέντε μέρες που είχαμε στην διάθεση μας ήταν δεν ήταν αρκετές για να περιηγηθούμε την περιοχή της Ανατολικής Μάνης έτσι με βάση το Γύθειο άρχισαν οι εκδρομές, Μαυροβούνι, Λιμένι, Αρεόπολη, Πύργος Δυρού, Κοίτα, Γερολιμένας, Βάθεια, Πόρτο Κάγιο, Λάγια, Κότρωνας, Αλύπα, Σκουτάρι. Θα πίστευα ότι μεροληπτώ για το πόσο ωραία είναι η Μάνη αν δεν έβλεπα την ικανοποίηση στα μάτια της γυναίκας μου και στην εύρυθμη λειτουργία του αυτοκινήτου μου, παρά τις ιδεολογικές διαφορές που είχα μαζί του και από την στιγμή που σουλατσάριζε στα πατρικά εδάφη είχε συμμορφωθεί πλήρως.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή, δεν ξέρω πότε συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο, που σαν να ξαναδρομολογεί τις προτεραιότητες του σαν να κάνει μια ανακεφαλαίωση, ένα πώς το λένε οι σημερινοί νέοι ένα “reset” ένα νέο ξεκίνημα. Ε λοιπόν, αυτό έκανα με αυτό ταξίδι και το οφείλω στη γυναίκα μου, στην Μάνη και στο σαραβαλάκι μου!
