Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos
Από μικρός που είχα διαβάσει το παραμύθι του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν “Το Κορίτσι με τα σπίρτα” τον είχα, σας ομολογώ, ένα άχτι, δε λέγεται! Ήμουν έξω φρενών μαζί του που άφησε χρονιάρες μέρες το μικρό κοριτσάκι να πεθάνει. Από τότε ήθελα να αλλάξω αυτή την καταθλιπτική ιστορία!
Έτσι με αυτές τις σκέψεις άρχισα να γράφω την παρακάτω ιστορία!
Η νύχτα ήταν προχωρημένη και οι λιγοστοί διαβάτες βιαζόντουσαν να γυρίσουν σπίτι τους κουβαλώντας τα λιγοστά ψώνια που είχαν αγοράσει για την παραμονή της πρωτοχρονιάς, τόσα όσα τους επέτρεπε ο κουτσουρεμένος τους μισθός. Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι στροβιλιζόταν σα να ήταν αναποφάσιστο που θα στρογγυλοκαθόταν με τον αέρα να φυσομανάει δυσκολεύοντας ακόμα και το περπάτημα.
Με αυτά και με εκείνα ο Κυρ Χαρίτος με τα ψώνια υπό μάλης, περνώντας από τον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο της πόλης, το μάτι του έπεσε σ’ ένα κοριτσάκι που στην γωνιά του δρόμου είχε αραδιάσει την πραμάτεια του. Κουτιά από σπίρτα σε διάφορα μεγέθη, άλλα για να ανάβεις το τσιγάρο σου και άλλα για το τζάκι. Καθόταν εκεί και τουρτούριζε από το κρύο. Έβαλε το χέρι στην τσέπη του για να αγοράσει μερικά κουτιά και τότε συνειδητοποίησε ότι τα τελευταία του χρήματα τα είχε καταθέσει στον λογαριασμό για τα ξύλα του τζακιού που είχε αγοράσει και τα χρώσταγε από την προηγούμενη εβδομάδα. Έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και προσπέρασε το μικρό κορίτσι γεμάτος ενοχές. Αυτός και η οικογένεια του θα ζεσταινόταν σήμερα μπροστά στο τζάκι ενώ η μικρή θα ήταν εκτεθειμένη στο κρύο. Με βιαστικά βήματα έφτασε στο σπίτι του και χώθηκε στην αγκαλιά της γυναίκας του και της μικρής κόρης του, αλλά το μυαλό του είχε σταματήσει σε εκείνο το κοριτσάκι!
Το τζάκι τριζοβολώντας έκαιγε σκορπίζοντας θαλπωρή στην οικογένεια μέχρι αργά, όταν η γυναίκα του και η κόρη του τον εγκατέλειψαν για να πάνε να ξαπλώσουν. Αυτός, καθισμένος στην πολυθρόνα του δίπλα στο τζάκι, χάζευε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα στολίδια του αλλά κυρίως τον μολυβένιο στρατιώτη που στεκόταν αγέρωχος στην βάση του δέντρου. Ήταν ένα δώρο από τον συγχωρεμένο τον πατέρα του, από την εποχή που ήταν και αυτός μικρός και που κάθε Χριστούγεννα τον έβγαζε από το κουτί του σε ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας. Ξαφνικά το δωμάτιο γέμισε με εκθαμβωτικό φώς! Το παράθυρο άνοιξε και μια τρελή μουσική ηχούσε στα αυτιά του. Τότε όλα άρχισαν να στροβιλίζονται! Σε αυτό τον χορό πρωτοστατούσε ο μολυβένιος στρατιώτης που τον άρπαξε από το χέρι και μαζί με τα παιχνίδια του δέντρου, που εν τω μεταξύ είχαν πάρει μεγάλες διαστάσεις, άρχισαν να χορεύουν και να πετάνε! Αφού πέρασαν το παράθυρο κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της πόλης. Εκεί στον πεζόδρομο ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το πρόλαβαν πριν ανάψει το τελευταίο σπίρτο. Ο μολυβένιος στρατιώτης την άρπαξε από την μέση και, αφού την τύλιξε με την χλαίνη του, την αγκάλιασε. Χορεύοντας με όλη την παρέα γυρίσανε πίσω στο σπίτι και στην θαλπωρή του τζακιού, το παράθυρο έκλεισε, τα στολίδια μπήκαν στην θέση τους και ο κυρ Χαρίτος κοιμόταν στην πολυθρόνα του σκεπασμένος με την κουβέρτα του.
Την άλλη μέρα, την πρώτη του καινούργιου χρόνου, το ρολόι του τοίχου σήμανε επτά το πρωί και ο κυρ Χαρίτος πετάχτηκε από την πολυθρόνα που τον είχε πάρει ο ύπνος το προηγούμενο βράδυ. Έκπληκτος παρατήρησε ότι κάτω από το δέντρο, μαζί με τον μολυβένιο στρατιώτη, στεκόταν δίπλα του μια πανέμορφη μπαλαρίνα που τον κράταγε από το χέρι και σα να χόρευαν χαμογελώντας ο ένας στον άλλο!
Από τότε κάθε χρόνο όλες τις κρύες μέρες του χρόνου το τζάκι του κυρ Χαρίτου ήταν πάντα αναμμένο και τις γιορτές! Κάθε γιορτές, στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, τριγυρίζουν πάντα αγκαλιασμένοι ένα νεαρό ζευγάρι – ένας στρατιώτης και μια μπαλαρίνα – τραγουδώντας και χορεύοντας σκορπώντας τη χαρά στους περαστικούς που τρέχουν για τα τελευταία ψώνια και για να πληρώσουν τους λογαριασμούς για να ζεστάνουν τα σπίτια τους.
