Η αίθουσα ήταν σκοτεινή, μόλις και με τη βία διέκρινες τις άκρες των καθισμάτων και στους τοίχους της αίθουσας τρεμόσβηναν οι ενδείξεις εξόδου κινδύνου. Μέσα στο σκοτάδι ακόμα αντιχούν τα μουρμουρητά του κοινού, τα χειροκροτήματα, τα γέλια, τα σχόλια για τη θεατρική παράσταση, τη θεατρική παράσταση που δεν έγινε!!!

Όλοι οι ήρωες των θεατρικών έργων σε αναστολή, σε μουγκαμάρα, είναι ενοχλητικές οι ηθικές τους αξίες σε ένα κόσμο που η αξία του κουστουμιού είναι πιο σημαντική από την προσωπική αξία αυτού που το φοράει.

Σε μια πόλη, σε μια χώρα, όπου ο πολιτισμός έχει μετατραπεί σε διασκέδαση, όπου ο Κρέωντας καλά έκανε και τιμώρησε την Αντιγόνη και οι αμφιβολίες του Πρίγκιπα της Δανίας “να ζει κανείς ή να μη ζεί” έχει γίνει καθημερινό ερώτημα για τους ανθρώπους του πολιτισμού. Σ’ αυτήν την πόλη σ’ αυτήν τη χώρα που εχει ξαπλώσει φαρδιά πλατιά σε καθισμένους από τα χρόνια καναπέδες και που όλο και απομακρύνεται από το “Αρχαίο πνεύμα αθανατο”. Σ’ αυτήν τη χώρα ο χρόνος έχει μια άλλη διάσταση, αυτή της αφασίας. Όλοι έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σ’ αυτήν του “ώριμου φρούτου”, χωρίς να υπολογίζουμε ότι μαζί μ’ αυτό θα πέσουμε κι εμείς.

Η αίθουσα παραμένει σκοτεινή και “Η μεγάλη των τρελών σκηνή” παραμένη βουβή. Όλα τα πάθη αυτής της πανδιμίας τα σηκώνουν και οι καλλιτέχνες σε μεγάλο βαθμό, βλέπεις ήταν πάντα τα κακά παιδιά για την εκάστοτε συντηρητική εξουσία.

Ο καθένας μόνος του, ο καθένας με τους δαίμονες του, ο καθένας με τις ανασφάλειές του, έτσι λέει το σύστημα, γιατί έτσι είσαι πιο χειραγωγήσιμος και πιο αναλώσιμος .

Οι τέχνες και ειδικότερα το θέατρο είναι περισσότερο αναγαίο από κάθε άλλη εποχή, αν η υγεία του σώματος απαιτεί την ιατρική περίθαλψη, η υγεία του πνεύματος και της ψυχής απαιτεί τις τέχνες, γιατι οι τέχνες είναι παιδεία και γιατί χωρίς παιδεία έρχεται ο φασισμός.