Οκτώ η ώρα το πρωί. Μόλις είχα πετάξει τα σκουπίδια στον κάδο και την είδα να στέκεται γερμένη, τσαλακωμένη. Πλησίασα και ίσιωσα τη μικρή κόκκινη ταμπέλα με τα  άσπρα της γράμματα: Απαγορεύεται η ρίψη μπάζων και σκουπιδιών. Από το Δήμο Αργοστολίου. Κοίταζα και δεν ήξερα τι με πείραζε περισσότερο. Το χάλι που έβλεπα γύρω μου ή η παταγώδης αποτυχία μου; Μάλλον και τα δύο, αλλά ένα είναι σίγουρο. Η ταμπέλα είχε πάρει τη θέση της στο χωράφι με προσωπικό κόστος.

 Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα του 2018, όταν εργάτες άδειαζαν τα μπάζα κάποιου ασυνείδητου, και από κει άρχισαν όλα. Φωνές στους εργάτες, φωνές στους αστυνομικούς που, όταν τελικά έφθασαν στο τόπο του εγκλήματος, θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε δα και μεγάλο ζήτημα, ενώ κοιτούσαν με ολύμπια ψυχραιμία το βουνό από σκουπίδια, τσιμέντα και παλιοσίδερα μπροστά τους, ριγμένα ατάκτως στο πολύπαθο οικοπεδάκι… Και μετά τις φωνές, ήλθαν τα έγγραφα (έγγραφο στο Δήμο, έγγραφο στην υπηρεσία Περιβάλλοντος στην Περιφέρεια), ήλθαν οι εξηγήσεις στους υπαλλήλους και οι αριθμοί πρωτοκόλλου για να είμαι σίγουρη πως το κράτος με υπολογίζει! Και όταν με το καλό τέλειωσε η γραφειοκρατία, ήλθε η τρομοκρατία. Ο εκφοβισμός, επειδή τόλμησα να καταγγείλω. Γιατί εκτός από το απαίσιον του χαρακτήρος μου είμαι και γυναίκα! Και εμείς οι γυναίκες, όταν δεν πλένουμε καλά τα πιάτα μας, πλαγιάζουμε με όλους τους άντρες που κυκλοφορούν… Είχα αρχίσει να φοβάμαι… Ούτε αντίσταση στα χρόνια της κατοχής να είχα κάνει!

Το αποτέλεσμα; Ο Δήμος έβαλε την ταμπέλα… στο χώρο που σήμερα είναι γεμάτος με μπάζα, κλαδιά και την προίκα κάποιου αγαπημένου μου συμπολίτη, που με άνεση και χαλαρότητα άφησε εκεί τους καναπέδες και τα στρώματά του. Και είναι κόκκινη για να της δίνουν σημασία! Κόκκινη για να μας υπενθυμίζει το ερώτημα: Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε το βιασμό της ομορφιάς που μας περιβάλλει; Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τον κάθε ασυνείδητο εξυπνάκια, να καταστρέφει ατιμώρητος τον τόπο μας που ο ίδιος αργότερα θα υμνήσει και θα διαφημίσει την «Κεφαλονιά, το καθαρότερο νησί;»

Για πολύ ακόμα απ ’ότι φαίνεται! Γιατί υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται και κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς να καλούν την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου. Και πετάνε ό,τι τους περισσεύει επί τόπου, χύδην και δωρεάν, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας!

Γιατί υπάρχουν αυτοί οι «ψύχραιμοι και λογικοί», που  όχι μόνο δέχονται αδιαμαρτύρητα τις χωματερές δίπλα τους, αλλά σου πετάνε και στα μούτρα πως είσαι τουλάχιστον ουτοπιστής όταν ασχολείσαι ενεργά μ’ αυτά τα θέματα!

Γιατί υπάρχει ο Δήμος που παλεύει, και τρέχει να μαζεύει τα ασυμμάζευτα κάθε λίγο με μπουλντόζες, αλλά δεν έχει, εκτός από τα λόγια,  βρει τον τρόπο και την αποφασιστικότητα να ρίξει και ένα πρόστιμο!

Και μέσα σ όλα αυτά ο πολίτης, φυσικά μόνος, πρέπει να απαντήσει στα ερωτήματα που του θέτει ο ανηλεής εαυτός του. Τι θα κάνεις εσύ; Εμένα πάντως  η ταμπέλα μου, τραγικά μόνη και περιφρονημένη, αυτή που κατάντησε το στολίδι των σκουπιδιών, μου έδωσε νομίζω την απάντηση: «Συνέχισε να φωνάζεις. Μόνο ζύγιζε και  λίγο τα πράγματα! Κοίταζε ποιους έχεις απέναντί σου. Φώναζε μόνο εκεί που σε παίρνει. Μη φας και κανα γερό ξύλο!»

Ειρήνη Τζαννάτου