… δεν γνωρίζω σε ποιαν, ποιον ανήκει, και μάλλον δεν έχει σημασία… γνωρίζω όμως πολύ καλά πως τις τελευταίες μέρες ομορφαίνει την γειτονιά μας!!!
Δεν μπορώ να ξέρω τη σημειολογία : το κόκκινο της φωτιάς διανθισμένο με καρδιές και έξω “να πυρώνει θείος Ιούλιος μήνας”, όπως γράφει ο μεγάλος Αλεξανδρινός.
Νέο απόκτημα; Έρωτας; Αγάπη; Εγώ πάντως διαισθάνομαι πως υπάρχουν, σίγουρα, τα δύο τελευταία. Παρατηρώ στα χαρτάκια τις καρδιές, το χέρι που τα έγραψε είναι σταθερό, βέβαιο, γεμάτο… είναι χέρι την αφή του οποίου λίγοι ή ελάχιστοι θα νιώσουν… έχω την διαίσθηση ότι είναι χέρι ακριβό…
Σε έναν κόσμο που σαπίζει μέσα στον παραλογισμό του και τρέφεται με αρνητικά συναισθήματα όπως, η ίαινα με το κρέας σε σήψη, έρχεται κάποια, κάποιος και κραυγάζει ελεύθερα και δυνατά τα θετικά συναισθήματα βγάζοντας τη γλώσσα στο γκρίζο τοπίο της κακομοιριάς, της μιζέριας, της υποκρισίας… έρχεται κάποια, κάποιος και λέει: εγώ φίλε μου θέλω κόκκινο στη ζωή μου, θέλω ζωντάνια, χαρά, θέλω έρωτα, θέλω αγάπη, θέλω να ονειρεύομαι, θέλω να αισιοδοξώ, εγώ λέω για τον κόσμο που μου επιβάλετε: απεταξάμην…
Φίλη, φίλε μου να χαίρεσαι το αυτοκινητάκι σου το οποίο δεν θα άλλαζα με καμία φεράρι του κόσμου και να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς, και να το φέρνεις πιο συχνά στη γειτονιά, και όσο για τον κόσμο σου που αυτό εκφράζει σου λέω: συνεταξάμην…
Δημήτρης Ραυτόπουλος
