Φωτογραφία άρθρου: ΟΑΚΑ, του Γεράσιμου Αποστολάτου (Jerry Apostolatos)

Η πανελλήνια κοινή γνώμη, αν υπάρχει ακόμη κάτι που να ορίζεται έτσι, απασχολήθηκε τις τελευταίες ημέρες με τη στυγερή δολοφονία του Αλκιβιάδη Καμπανού. Η ωμότητα του εγκλήματος κινητοποίησε κοινωνικά αντανακλαστικά σε πολλά επίπεδα. Ειπώθηκαν πολλά, γράφτηκαν άλλα τόσα και σε λίγες μέρες το θέμα θα έχει, αλίμονο, ξεχαστεί. Διαβάζοντας την αποτρόπαια είδηση, έπιασα τον εαυτό μου να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Στο μακρινό, πλέον, 2005 οπότε ο Άλκης ήταν δύο ετών κι εγώ βρισκόμουν στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο της Αθήνας…

Με όποιο τρόπο κι αν επιλέξεις να προσεγγίσεις το ΟΑΚΑ, σε πιάνει ένα δέος. Οι ουρανομήκεις αψίδες του Καλατράβα, ο επιβλητικός όγκος των διαζωμάτων του γηπέδου και ο τεράστιος περιβάλλοντας χώρος σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι βαδίζεις προς ένα σημαντικό τόπο. Με λίγη τύχη θα αποφύγεις τα δακρυγόνα, σε περίπτωση που διεξάγεται κάποιο κρίσιμο παιχνίδι, και θα βρεις τη θέση σου σχετικά εύκολα στο αχανές στάδιο. Όσοι θεατές κι αν βρίσκονται στο ΟΑΚΑ, είναι λίγοι για να του επιβληθούν! Είναι όμως εύκολο, ακόμη κι αν είναι λίγοι, να το κακοποιήσουν…

Στις 27 του Σεπτέμβρη λοιπόν, πίσω στο 2005, βρέθηκα στο ΟΑΚΑ για ένα ευρωπαικό ματς ποδοσφαίρου μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Βέρντερ Βρέμης. «Εκμεταλλευόμουν» εκείνη την εποχή το Τριφύλλι, για να παρακολουθώ μεγάλους διεθνείς αθλητές και να ταξιδεύω σε όμορφους ευρωπαϊκούς προορισμούς. Λόγω αυτών των ταξιδιών, είχα αποκτήσει μία μπλούζα του ΠΑΟ με το χάρτη της Ευρώπης στο πίσω μέρος και τους ποδοσφαιρικούς σταθμούς της ομάδας. Αυτήν την μπλούζα φορούσα εκείνη τη μέρα, κάτω απ’ τη ζακέτα μου, όταν η ομάδα της Αθήνας πέτυχε σημαντική νίκη επί της ομάδας της Βρέμης με δύο τέρματα έναντι ενός για τους φιλοξενούμενους. Για την ιστορία, τα «πράσινα γκολ» τα σημείωσαν οι Γκονζάλεζ και Μάντζιος, αφού όμως πρώτα τα είχε δημιουργήσει ο Ούγγρος Τόργκελε.

Ήταν ένα όμορφο βράδυ κάτω από τον Αττικό ουρανό και ένα εξίσου ωραίο παιχνίδι το οποίο μας αποζημίωσε για τον κόπο μας να ανηφορίσουμε μέχρι το Μαρούσι. Μετά τον αγώνα, εγώ και ο φίλος που με συντρόφευε πήραμε τον ηλεκτρικό για να κατέβουμε αυτός στην Αθήνα κι εγώ στον Πειραιά. Ήταν ένα απ’ τα τελευταία τρένα, αν όχι κάποιο έκτακτο δρομολόγιο που είχε οριστεί εκτάκτως για την εξυπηρέτηση των φιλάθλων, το οποίο σταδιακά άδειαζε καθώς διέτρεχε τις συνοικίες της πρωτεύουσας. Στη διαδρομή του συζητούσαμε τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού και σχεδιάζαμε το επόμενο ταξίδι μας στο εξωτερικό!

Απ’ την Αθήνα και μετά συνέχισα μόνος ως το σταθμό όπου θα κατέβαινα, το Φάληρο. Όταν κατέβηκα δίπλα απ’ το άνδρο του ΟΣΦΠ, άφησα πίσω μου το σταθμό και άρχισα να περπατάω προς το σπίτι μου όταν ένας νέος, περίπου στην ηλικία μου τότε, μου είπε «Φίλε να σε ρωτήσω κάτι;» κι εγώ αυθόρμητα και εντελώς μα εντελώς ανυποψίαστα του απάντησα «Ναι, παρακαλώ». Γράφω τη στιχομυθία στο επακριβώς, διότι ενδεχομένως σε αυτή να οφείλεται το γεγονός ότι μπορώ σήμερα και γράφω αυτό το κείμενο…

«Ήσουν στο ματς;» με ρωτάει αμέσως μετά… Μέσα από μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, στα οποία ήταν ικανές αυτές οι 3 μόλις λέξεις να σχηματίσουν στο μυαλό μου τη σύνδεση του ερωτήματος με την τρέχουσα συγκυρία, «πήρα γραμμή» περί τίνος πρόκειται και έκανα να προσπεράσω τον απρόσκλητο συνομιλητή μου. Την ίδια ώρα όμως, με περικύκλωσαν οκτώ άτομα μην αφήνοντας περιθώριο να συνεχίσω και επιτρέποντας στον «επικεφαλής» του γκρουπ να μου συνεχίσει τον ανεπιθύμητο διάλογο.

Σαν έτοιμος από καιρό και με εμφανή εμπειρία σε ανάλογες περιστάσεις, μπήκε απευθείας στο ψητό κάνοντάς μου το επόμενο ερώτημα «Τι φοράς κάτω από τη ζακέτα σου;». Δεν υπήρχαν περιθώρια υπεκφυγών ούτε λεονταρισμών. Σχεδόν ασυνείδητα τους είπα «Δηλαδή θα με χτυπήσετε όλοι εσείς επειδή είμαι άλλη ομάδα;». «Τι φοράς κάτω απ’ τη ζακέτα!» επανέλαβε με αυξανόμενη ένταση ο αδιάκριτος φίλος μας… «Φοράω το τριφύλλι» του απάντησα κατεβάζοντας το φερμουάρ και φέρνοντας σε κοινή θέα το ανομολόγητο, τρισκατάρατο και μισητό έμβλημα για τα περίχωρα του μεγάλου λιμανιού…

Μπορούσες πια να κόψεις την ατμόσφαιρα με το μαχαίρι. Η αδρεναλίνη πιο κόκκινη κι απ’ τα ικριώματα του γηπέδου Καραϊσκάκη ενώ το μέλλον αόρατο και μάλλον ζοφερό… Με πολύ σίγουρο πλέον τόνο, ο αυθαίρετος συνομιλητής μου συνέχισε με μία λιτή αλλά συνάμα απόλυτα σαφή δήλωση: «Αν δε βγάλεις τη μπλούζα, δε θα φύγεις από εδώ.»… Αν υπήρχε παρένθεση στην προφορική ομιλία, θα συμπλήρωνε «τουλάχιστον όχι ζωντανός ή σε κάθε περίπτωση όχι όρθιος»… Όπως καταλαβαίνετε, για να είμαι εγώ εδώ σήμερα και να σας γράφω αυτές τις γραμμές, αφαίρεσα τη ζακέτα μου, έβγαλα την μπλούζα μου και τους την παρέδωσα.

Καθώς αφαιρούσα τη ζακέτα μου, την ώρα που φανερώθηκε ο ευρωπαϊκός χάρτης με την πορεία του ΠΑΟ, ένας εκ των πολλά υποσχόμενων νέων με κατακόκκινα μάτια, ράστα στα μαλλιά και στριφτό στο χέρι αφηνίασε! Είπε κάτι απ’ αυτά τα “νόστιμα” που ακούγονται στις οπαδικές θύρες αλλά τότε, ω του θαύματος, απλώνει τα χέρια ο «οπλαρχηγός» που συντόνιζε την έφοδο φωνάζοντας «Μην τον αγγίξει κανείς! Θα έχει να κάνει μαζί μου!!» (οποία τιμή…!!!).

Η τελευταία λέξη που άκουσα πριν αποχωρήσω από εκείνη τη θλιβερή από κάθε άποψη συνάθροιση, ήταν «περπάτα»… Και καθώς περπατούσα σκεφτόμουν: ήταν εκείνο το «παρακαλώ» της αρχικής μου απόκρισης που μου έσωσε κυριολεκτικά το τομάρι; Ήταν που είμαι Σαββατογεννημένος; Ήταν που τα άστρα έφεγγαν λίγο πιο δυνατά εκείνο το βράδυ ή ήταν που ενδεχομένως ο οπλαρχηγός να είχε φάει καλά εκείνη τη μέρα; Θα προτιμήσω να μείνω με την περιέργεια και τη σωματική μου ακεραιότητα, παρά να μάθω!

Την επόμενη μέρα το πρωί στον ηλεκτρικό, καθώς πήγαινα στη δουλειά μου, διάβαζα στην εφημερίδα (υπήρχαν και τέτοιες τότε) ότι στη στάση Ταύρος του ΗΣΑΠ είχαν γίνει ανάλογες συμπλοκές χωρίς την προνομιακή έκβαση που είχε η δική μου ιστορία. Παιδιά μεταφέρθηκαν στο ΚΑΤ από χτυπήματα εκείνο το βράδυ και κάποιες μανάδες δέχτηκαν εκείνο το τηλεφώνημα που όλοι ευχόμαστε να μη λάβουμε ποτέ… Το βράδυ που ακολούθησε ο Ολυμπιακός γνώρισε την ήττα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου με 2-1 από τη Ρεάλ. Δε χάρηκα για την ήττα των ερυθρόλευκων. Αν χαιρόμουν θα ήμουν ίδιος με αυτούς, έστω σε μικρότερη αναλογία.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, δύο φίλοι μου ολυμπιακοί, έχασαν με τον ίδιο περίπου τρόπο τα κόκκινα μπλουζάκια τους στην Κυψέλη. Ανάμεσα στα αμέτρητα φώτα και τα ανοικτά μαγαζιά χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί να τους προστατέψει. Οι χούλιγκανς είναι παντού. Σε κάθε ομάδα. Σε κάθε γειτονιά. Σε κάθε ιδεολογία. Σε κάθε κόμμα. Σε κάθε μέρος. Λέγονται κι αλλιώς φανατικοί. Έχουν απεμπολήσει την ικανότητα σκέψης και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν, για τον «ιερό τους σκοπό», την οικογένειά τους, τους «εχθρούς» τους, τους αγαπημένους τους αλλά ακόμη και τις ίδιες τους τις ζωές.

Σε μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, τον κύκλο των χαμένων ποιητών, ο επίσης αγαπημένος μου ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς είχε πει απ’ το ρόλο του ρηξικέλευθου καθηγητή, Τζων Κήτινγκ, ότι «ο αθλητισμός είναι μία ευκαιρία προκειμένου να έχουμε άλλους ανθρώπους να μας σπρώχνουν στην υπεροχή»! Η ομορφιά και οι προεκτάσεις της τελευταίας πρότασης καταρρίπτονται με πάταγο στην ελληνική πραγματικότητα των στημένων μα ατιμώρητων παιχνιδιών, των οργανωμένων οπαδών-στρατών, των περιβόητων ιδιοκτητών των ΠΑΕ και της ενεργής παρέμβασης των ομαδαρχών σε όλα τα πολιτικά επίπεδα της χώρας. Οι ΠΑΕ εκλέγουν Δημάρχους, βουλευτές, ενδεχομένως και κυβερνήσεις!

Γι’ αυτό το κατάντημα του ελληνικού αθλητισμού δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Το κράτος συμπορεύεται με αυτήν την τρομοκρατία, οι ελληνικές κυβερνήσεις σκύβουν το κεφάλι και σκοπίμως δεν την αντιμάχονται. Αν υπήρχε έστω μία ελληνική κυβέρνηση που να ήθελε να τερματίσει το κακό, θα το είχε πετύχει. Δυστυχώς, πολύ απλά, ακόμη δεν έχει υπάρξει. Οπότε βρισκόμαστε όλοι εν αναμονή του επόμενου Άλκη, της επόμενης Ιφιγένειας και αλίμονο στη μάνα και τον πατέρα που θα χτυπήσει το τηλέφωνό του μέσα στη νύχτα…

Γιάννης Βαρούχας

ΥΓ: Αφιερωμένο στη Χριστίνα η οποία πρόσφατα μου έδωσε μεγάλη χαρά και πολύ δύναμη για τη συνέχεια.
ΓΒ