Εικόνα άρθρου: (EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ)
Αυτές τις μέρες κορυφήθηκαν οι εκδηλώσεις του Pride σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το Pride είναι μία πολύχρωμη παρέλαση υπερηφάνειας υπέρ των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Αυτή η δημόσια και ανοικτή παρέμβαση προκαλεί αντιδράσεις, αντιπαραθέσεις και προβληματισμό στη δημόσια σφαίρα συζήτησης. Το Pride πρέπει να γίνεται; Γιατί; Τι κοινωνικό όφελος κομίζει και γιατί πρέπει κάποιος να διαδηλώνει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό;
Αρχικά ας σκεφτούμε πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο παιδί που αισθάνεται διαφορετικά από τα κυρίαρχα στερεότυπα να «βγει προς τα έξω», να φανερώσει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Μέσα στην τελευταία πρόταση, κρύβονται αμέτρητες και απίστευτες ιστορίες φόβου, καταπίεσης, απογοήτευσης, στεναχώριας και υποκρισίας. Γιατί όμως πρέπει να γίνεται ένα μανιφέστο των ερωτικών προτιμήσεων που έχει κάποιος; Με την ίδια λογική θα έπρεπε όλοι να το κάνουν. Δεν το κάνουν όλοι όμως διότι απ’ την κοινωνία μας κάποιοι θεωρούνται ως φυσιολογικοί(sic) και κάποιοι ως μη φυσιολογικοί! Τι ορίζεται όμως ως φυσιολογικό;
Ανατρέχοντας πρόχειρα την ιστορία της δικής μας γεωγραφικής θέσης, θα δούμε με ευκολία ότι το στερεότυπο του σεξουαλικού προσανατολισμού έχει αλλάξει αρκετές φορές. Τα παραδείγματα είναι πολλά μα ας δούμε μερικά.
Διαβάζοντας το Συμπόσιο του Πλάτωνα, μπορεί να διαπιστώσει κανείς τη γλαφυρή περιγραφή των ερωτοτροπιών του πανέμορφου νεαρού Αλκιβιάδη με τον δύσμορφο ηλικιωμένο Σωκράτη! Αργότερα, την εποχή της Μακεδονίας, ο Φίλιππος ατίμασε ένα αγόρι (το βίασε στη διάρκεια ενός γλεντιού με εξευτελιστικό τρόπο) που αργότερα συνωμότησε με τον γιο του τον Αλέξανδρο, ο οποίος δεν ήθελε να χάσει το θρόνο από ένα νεότερο αδελφό του από άλλη μάνα, και δολοφόνησε το Φίλιππο! Είναι γνωστή επίσης η μεγάλη αγάπη του Αλέξανδρου για τον Ηφαιστίωνα καθώς και το ότι όταν μπήκε στη Βαβυλώνα και βρήκε τα πλούσια χαρέμια του Σάχη, επέλεξε ένα απ’ τα διαθέσιμα αγόρια και όχι απ’ τα κορίτσια (το χαρέμι είχε και τα δύο φύλα όπως πολύ αργότερα και το χαρέμι του Αλή Πασά στα Γιάννενα).
Υπάρχουν επίσης πολλές γνωστές ιστορίες τα χρόνια της Pax Romana! Ξεχωρίζει η αγάπη του Ανδριανού, ήταν ο τρίτος από τους λεγόμενους «πέντε καλούς αυτοκράτορες», για τον Αντίνοο που έφτασε στο σημείο (όταν ο όμορφος νέος πνίγηκε μυστηριωδώς στο Νείλο…) να χτίσει μία πόλη με το όνομά του, την Αντινοόπολις, και να τον ανακηρύξει ως νέα θεότητα!
Ο ιδρυτής της δυναστείας των Μακεδόνων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, ήταν ένα φτωχό αγόρι στην Πάτρα όταν το ερωτεύτηκε ένας Δεσπότης και μέσα από μία κινηματογραφική αλληλουχία γεγονότων έφτασε μέχρι την πορφύρα!
Κοντολογίς και για να μην μακρυγορούμε, μέσα απ’ τα αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα τεκμηριώνεται ότι αυτό που σήμερα φαίνεται ως «μη φυσιολογικό» ήταν κάποτε το στερεότυπο.
Στο βιβλίο «Διαταραχές της σεξουαλικής συμπεριφοράς», του Άντονυ Στορ από τις εκδόσεις θυμάρι, αναφέρεται η εξής ενδιαφέρουσα θεώρηση: Οι σεξουαλικές προτιμήσεις υπάγονται σε μία κλίμακα όπου στα δύο άκρα της υπάρχουν οι αμιγώς ετεροφυλόφιλοι και οι αμιγώς ομοφυλόφιλοι, ενώ στο μέσον αυτής βρίσκονται οι αμφιφυλόφιλοι. Μεταξύ των τριών αυτών σημείων υπάρχουν ενδιάμεσα σκαλοπάτια. Κάποιος ομοφυλόφιλος δηλαδή, θα μπορούσε να μην είναι ακριβώς στο άκρο αλλά να ρέπει προς το μέσον, όπου βρίσκονται οι αμφιφυλόφιλοι, ή κάποιος ετεροφυλόφιλος το αντίστοιχο και πάει λέγοντας. Εξ ου και οι «σεξουαλικές δοκιμές» που καταγράφονται απ’ τις στατιστικές έρευνες σε υψηλά ποσοστά κατά τη διάρκεια της φοιτητικής ζωής.
Οι μεγάλοι καρδιοκατακτητές, όπως ο Δον Ζουάν της Σεβίλλης, μετά την εξάντληση του άλλου φύλου άρχισαν να επιχειρούν και στα λημέρια του ίδιου φύλου… Φαίνεται λοιπόν, τόσο απ’ τη ζωή όσο κι απ’ την έκθεση της παραπάνω κλίμακας του καθηγητή της Οξφόρδης και ιατρού Άντονυ Στορ, ότι υπάρχει μία δυναμική στον σεξουαλικό προσανατολισμό που είτε, δεδομένων των συνθηκών, προσαρμόζεται είτε, δεδομένων των στερεότυπων, υποτάσσεται.
Τα στερεότυπα όμως είναι τόσο ισχυρά που ακόμη και οι γνώστες των επιστημονικών και ιστορικών δεδομένων τα υπηρετούν υπάκουα, τρέμοντας στο ενδεχόμενο να φανούν παράταιροι με την κοινή συνισταμένη!
Το Pride μπορεί να φαίνεται ως προκλητικό ακόμη και σε μερικούς φίλους της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας-ακριβώς διότι τα στερεότυπα είναι, όπως είπαμε, πανίσχυρα. Για όσο καιρό όμως υπάρχουν άτομα που υποφέρουν απ’ αυτά τα στερεότυπα και τρέμουν να αντικρίσουν το βλέμμα των γονιών τους ή των συμμαθητών τους της στιγμή που η σεξουαλική τους ταυτότητα αποκαλυφτεί, οι διαδηλώσεις όπως το Pride κρίνονται αναγκαίες. Γιατί δεν μπορεί ένα εφεύρημα της ανθρώπινης σκέψης, όπως είναι το στερεότυπο, να προκαλεί τόσο πόνο και τόσες ιστορίες εξαθλίωσης.
Απ’ την άλλη, κάθε δράση έχει και αντίδραση. Τα άτομα που καταπιέζονται αναγκάζονται να δουλέψουν περισσότερο με τους εαυτούς τους, οξύνουν το πνεύμα τους και, όταν αντιλαμβάνονται συμπάσχοντες, να γίνονται αλληλέγγυα. Έτσι εξηγείται η επέλαση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην τέχνη, την πολιτική, τις επιστήμες και τον κινηματογράφο.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας του 2022, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε τροπολογία για την αναγνώριση του δικαιώματος ατόμων του ίδιου φύλου στο γάμο και στην τεκνοθεσία. Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχαν γίνει νόμοι του κράτους το σύμφωνο συμβίωσης (2015) και η ταυτότητα φύλου(2017) με την περίφημη θεωρία Μητσοτάκη για τον εξωγήινο στον Υμηττό! Η συνήθως σεξιστική και βαθιά συντηρητική Δεξιά αντιδρά ενώ κάποια άλλα κόμματα σφυρίζουν αδιάφορα παρατηρώντας τον καιρό! Ωστόσο, η σύγχυση ή η πολιτική εκμετάλλευση είναι προφανής, καθώς ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, είναι ο πρώτος Υπουργός που δηλώνει ανοικτά ότι είναι γκέι!
Εν κατακλείδι, η αλήθεια είναι ότι όταν υπάρχει μία ανάγκη, αν την καταπιέζεις, θα είναι σα να της δίνεις χίλιες φορές μεγαλύτερη δύναμη! Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσει το δρόμο των υπολοίπων 16 κρατών της Ευρώπης και, κάποτε, θα «ενηλικιωθεί». Μακάρι το Pride να ήταν μία περιττή κιτσαρία χωρίς λόγο ύπαρξης, μα δυστυχώς δεν είναι.
Γιάννης Βαρούχας
