Εικόνα άρθρου: Jerry Apostolatos

Ιστορίες από τον ελληνικό καύσωνα – Νο 2.*

Η ιστορία, αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει ένα πράγμα, ότι δεν μπορεί κανείς να λειτουργεί αναχρονιστικά. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να ζούμε στον καιρό μας. Αυτό το ζήτημα έμελλε να απασχολήσει σοβαρά τρεις νεαρούς φοιτητές που αποφάσισαν, σε κάποιες απ’ τις καλοκαιρινές διακοπές τους, να ταξιδέψουν εις τη νήσο Μύκονο!

Ο Μάκης, ο Λάκης και ο Σάκης ταξίδευαν με σκοπό ξεφαντώσουν και να γνωρίσουν κορίτσια της ηλικίας τους, ήγουν των 20 Μάηδων. Απέπλευσαν από τη Ραφήνα με όνειρα και φιλοδοξίες… «Καλά μιλάμε θα γίνει χαμός!», «Παιδιά, ό,τι γίνει στη Μύκονο, θα μείνει στη Μύκονο (μωρέ λες;)…», «Θα μας γράψουν οι εφημερίδες!», «Όποιος πάει με τις περισσότερες είναι ο πιο μάγκας!», «Θα μας φτάσουν οι τρεις μπουκάλες τζόνι που πήραμε μαζί;», «Χόρτο θα έχουν οι χωριάτες ή θα τη βγάλουμε μόνο με ξύδια;», «Έπρεπε να πάρουμε αυτοκίνητο μαζί… γύρευε τι χρέπια θα νοικιάζουν…», «Εγώ σας το λέω, δε θα κοιμηθούμε για τρεις μέρες!»… Αυτά τα ωραία συζήταγαν στο σαλόνι του καταμαράν που τους μετέφερε, ενώ απολάμβαναν τη φυσικότατη δροσιά του κλιματισμού!

Η άφιξη στο νησί συνοδεύτηκε απ’ την πρώτη δυσκολία. Το λιμάνι απείχε αρκετό δρόμο απ’ τη χώρα και επειδή ο Λάκης ήταν κομμάτι «δεκαροχάφτης», ανάγκασε τους φίλους του να το πάρουν με τα πόδια! Όταν έφτασαν στο ξενοδοχείο «Ο πελεκάνος», ο Μάκης ήταν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ενώ ο Σάκης έθετε ένα νέο πρωτόκολλο για τη διαδικασία λήψης κοινών αποφάσεων…

Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να πετάξουν τις αποσκευές τους πάνω στα κρεβάτια που θα κοιμόντουσαν (άγνωστο γιατί οι βαλίτσες έπρεπε να φιγουράρουν πάνω στα πρώην λευκά σεντόνια), και να φύγουν για την παραλία.

Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν ελαφρώς συγκρατημένες : «Εντάξει, πρώτη μέρα είναι… μην τα θέλετε και όλα δικά σας», «Είμαστε και λίγο κομμένοι από το ταξίδι… χρειαζόμαστε ύπνο (ο ίδιος δήλωνε νωρίτερα ότι δε θα κοιμόντουσαν επί τρεις μέρες!)», «Εγώ νομίζω ότι η παραλία είναι μούφα… δεν έχουμε μπει ακόμη στα κόλπα». Όπως και να ‘χε, η σίγουρη λύση της επιστροφής στο ξενοδοχείο προτιμήθηκε έναντι των υπολοίπων σεναρίων.

Όταν ο Λάκης μπήκε πρώτος στην τουαλέτα για να κάνει μπάνιο (διότι εκτός από τσιγγούνης ήταν και σιχασιάρης οπότε έτρεξε να προλάβει!), ο Μάκης έκανε τη μοιραία ανακάλυψη : το αιρ-κοντίσιον του δωματίου ήταν εκτός λειτουργίας λόγω βλάβης!

«Μα τι είναι αυτά τα πράγματα; (έλα ντε, τι είναι;)», «Θα αφήσουμε τα κόκαλά μας εδώ μέσα (Ουφ! Υπερβολές…)», «Πρέπει να πάρουμε τη ρεσεψιόν να το φτιάξουν (άμα το φτιάξουν εγώ θα σταματήσω να γράφω!)». «Τι έγινε ρε παιδιά;» ρωτάει και ο Λάκης βγαίνοντας απ’ το μπάνιο, και σαν μαθαίνει την κατάσταση συμπεραίνει αποφθεγματικά : «Γι’ αυτό κάνετε έτσι; Δεν πειράζει, καλύτερα! Να γλιτώσουμε και τη μόλυνση»! «Ρε ποια μόλυνση και αηδίες; Ξέρεις πόσους βαθμούς έχει έξω (Που να ξέρει ο άνθρωπος; Έχεις δει κανένα γνωστικό να κυκλοφοράει με το θερμόμετρο παραμάσχαλα; Ας είμαστε και λογικοί…)». Ο Σάκης που μέχρι στιγμής σιωπούσε, θέλησε να χαράξει τη μέση οδό : «Παιδιά, ας κάνουμε μπάνιο να βγούμε, και μέχρι να γυρίσουμε μπορεί να έχει δροσίσει. Στο Αιγαίο δε μας έλεγαν ότι φυσάει; Άσε που μπορεί να έχουμε καβατζωθεί με τίποτα γκομενάκια οπότε θα κοιμηθούμε στο δικό τους ξενοδοχείο… Γι’ αυτό σας λέω, ετοιμαστείτε να βγούμε!».

Μόλις άκουσαν για γκομενάκια οι άλλοι οι λιγούρηδες, έκαναν νέο πανελλήνιο ρεκόρ στο συγχρονισμένο πλύσιμο-ντύσιμο! Έβαλαν τα παρδαλά τους, ψεκάστηκαν σαν πτώματα με κάτι κολόνιες από την ευρωπαϊκή ένωση, πέταξαν κάτι γλίδες (άγνωστης προέλευσης) πάνω στα μαλλιά τους και έκαναν τη μεγάλη έξοδο!

Τα πράγματα ωστόσο, δεν κύλησαν όπως τα περίμεναν… Τα γκομενάκια δε σχημάτισαν σειρά αναμονής (η επετηρίδα έχει καταργηθεί από χρόνια), τα κλαμπ δεν ήταν όπως τα περίμεναν (δηλαδή σε ποιο μέρος του κόσμου τα κλαμπ διαφέρουν από αυτά που ξέρουμε;) και αυτή η αναθεματισμένη η ζέστη δεν έλεγε να κοπάσει (άκυρες οι πληροφορίες περί ανέμων…)!

«Παιδιά, η πρώτη μέρα δε μας πήγε (ο πεσιμιστής)». «Εγώ νομίζω ότι έπρεπε να πάμε στη Σαντορίνη τελικά (ο αιθερβάμων)». «Ποια Σαντορίνη μωρέ, πως κοιμούνται τώρα μες το καμίνι μου λες;(ο πεζός)»…

Όταν γύρισαν στο ξενοδοχείο, η ρεσεψιόν ήταν κατηγορηματική: «Αυτήν την ώρα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε. Αύριο θα φωνάξουμε τον τεχνικό (ο οποίος μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα μας ξανάρθετε με το καλό, ίσως και να έχει έρθει!)». Τι να κάνει το «Τρίο Στούτζες», έβαλε την ουρά στα σκέλια και πήγε προς το δωμάτιο.

Στο διπλό κρεβάτι ξάπλωσαν ο Λάκης και ο Σάκης, που ήταν πιο καλοπέσουλοι, ενώ στο μονό ξάπλωσε ο Μάκης που ήταν πιο ιδιότροπος και απαιτητικός. Αφού έκαναν τα του μπάνιου, έσβησαν τα φώτα να κοιμηθούν.

«Πωωωω, δεν παλεύεται αυτή η ζέστη»… «Ρε φίλε θα σκάσουμε! Άνοιξε το παράθυρο!»… «Τέρμα ανοιχτό είναι! Τι θες να κάνω; Να το σπάσω;». Η κατάσταση ήταν από μόνη της βαριά όταν ένας νέος εχθρός της γαλήνης ήρθε να διαταράξει τους σκληραγωγημένους αυτούς νέους. «Ρε ‘σείς! Έχει και κουνούπια το μπ*******! Τα νιώσατε;». «Αν είναι δυνατόν! Που ήρθαμε ρε γ@μώτο; Η κατάσταση είναι τριτοκοσμική (Έτσι λες; Για πήγαινε στον τρίτο κόσμο και έλα μετά να τα ξαναπούμε…)». «Αν δούλευε το αιρ-κοντίσιον δε θα είχαμε κουνούπια (ήθελα να ‘ξερα ποιος τα βγάζει αυτά τα νόστιμα!)». Τι τό ‘θελε ο Λάκης να δείξει την τεχνογνωσία του, ο Μάκης ευθύς αμέσως άναψε το φως και έσυρε μια καρέκλα προς τη μεριά του κλιματιστικού. «Τι κάνεις εκεί;» τον ρωτάει ο Σάκης. «Νομίζω ότι μπορώ να το φτιάξω» ήταν η απάντηση από το νέο Κύρο-γρανάζη!

Με επιδέξιους χειρισμούς και χειρουργική ακρίβεια, ο Μάκης κατάφερε, σε πρώτη φάση, να αποσπάσει την πλαστική πρόσοψη του κλιματιστικού. Γεγονός που έφερε στα χείλη του ένα θριαμβικό αλλά χαμηλών τόνων χαμόγελο… «Ρε Μάκη, μήπως πρέπει να κλείσουμε το ρεύμα;» απορεί ο Λάκης. «Όχι ρε, μην είσαι παλαβός, δεν έχει ανάγκη». «Μήπως να το αφήναμε και να κοιμόμασταν;» είπε με κάποιον εκνευρισμό ο Σάκης. «Εγώ με τέτοια ζέστη δεν μπορώ να κοιμηθώ!» δηλώνει κοφτά ο Μάκης, «Δε βλέπεις που στάζω ολόκληρος; (ίσως άμα παλουκωνόταν σε καμία μεριά να μην έσταζε τόσο!)»…

Οι διαπραγματεύσεις είχαν εξαντληθεί και άρα ο κύβος είχε ριφθεί. Τις επόμενες στιγμές ακολούθησε μία ανατριχιαστική σιωπή σαν αυτές που προηγούνται ή έπονται μιας μεγάλης θεομηνίας. Ο Σάκης έγειρε προς τα πίσω προσπαθώντας να κοιμηθεί και ο Λάκης άφησε τα μάτια του αδιάφορα να παρακολουθούν τις προσπάθειες του Μάκη. Εκείνες τις στιγμές, κανείς δε σκέφτηκε ότι η πλαστική καρέκλα θα μπορούσε να σπάσει! Όταν αυτό έγινε, οι εξελίξεις ήσαν καταιγιστικές.

Με έναν παχύ γδούπο που τον συνόδευσε ο πάταγος του σπασμένου πλαστικού που χτυπούσε στα πλακάκια, ο Μάκης έπεσε σαν ένα σακί τσιμέντο στο πάτωμα κατορθώνοντας να σπάσει το δεξιό του χέρι στο οποίο κρατούσε μέχρι τελευταία στιγμή την πρόσοψη του κλιματιστικού! Οι φίλοι του πετάχτηκαν σαν ελατήρια απ’ το κρεβάτι. Ο ένας κάλεσε τη ρεσεψιόν η οποία αμέσως μετά κάλεσε το ασθενοφόρο. Μετά από μερικές ανούσιες και ευκαταφρόνητες στιγμές, οι τρεις φίλοι βρισκόντουσαν μέσα σ’ ένα ασθενοφόρο με κατεύθυνση το κέντρο υγείας. Εκεί τοποθετήθηκε γύψος γύρω απ’ το σπασμένο χέρι του Μάκη, ενώ ο Σάκης και ο Λάκης ξεροστάλιαζαν κοιτάζοντας τις νοσοκόμες που φρόντιζαν το φίλο τους. Τουλάχιστον οι θάλαμοι του κέντρου υγείας, ήταν κλιματιζόμενοι…!!!

Δε χρειάζεται να περιγράψουμε το υπόλοιπο των διακοπών των τριών φίλων, τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι ευκολονόητα. Στο καράβι της επιστροφής ο Μάκης διέθετε ένα μεγάλο κομμάτι γύψο στο χέρι του για σουβενίρ, ο Λάκης γκρίνιαζε για την ακρίβεια που παρουσίαζε το νησί και ο Σάκης (αυτός που δεν ήθελε τον ύπνο) ροχάλιζε με το στόμα ανοικτό γεμίζοντας με σάλια την μπλούζα του…

Γιάννης Βαρούχας

*Το διήγημα περιλαμβάνεται στην ανέκδοτη ανθολογία διηγημάτων “Ιστορίες Κρίσης” και γράφτηκε το 2012.