Παρατηρώ, διαβάζοντας τα ΜΜΕ, τοπικά και πανελλαδικά, την εύκολη και αβίαστη διάθεση των πολλών να προχωρούν σε βαριές κουβέντες, αντί σε δομημένη επιχειρηματολογία, καθώς και σε πολύ εύκολα συμπεράσματα νομίζοντας ότι κρατούν την απόλυτη αλήθεια. Αυτό το αρνητικό για τη δημόσια συζήτηση φαινόμενο, παρατηρείται από το πιο μικρό χωριό της Ελληνικής Επικράτειας μέχρι την Εθνική Αντιπροσωπεία.

Η αλήθεια αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι είναι ότι κανένας από εμάς δε γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. Κι αυτό θα πρέπει να είναι η μόνη και απαραίτητη προϋπόθεση για την όποια συζήτηση και την όποια ενέργεια. Είναι αυτό που φέρεται να είπε με λίγα λόγια ο Σωκράτης: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Ότι δηλαδή ένα γνωρίζουμε ότι τίποτα δε γνωρίζουμε.

Όποιος απομακρυνθεί από αυτήν τη βασική αρχή, είναι ανασφαλής. Η ανασφάλειά του να γνωρίζει, να είναι σίγουρος για κάτι και όχι να ταλαντεύεται στη δίνη της προσπάθειας για ισορροπία, τον κάνει στο τέλος δογματικό.

Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, αυτή η σπουδαία γυναίκα, είπε κάποτε μία κουβέντα που με χάραξε: “Ποτέ δε γίνομαι δούλος μιας ιδέας από το φόβο της σύγχυσης στην οποία θα έπεφτα δίχως αυτήν”!

Είχε απόλυτο δίκιο. Ο άνθρωπος γίνεται δογματικός από την αγωνία και το φόβο του γι’ αυτήν τη σύγχυση. Έχει ανάγκη τις σταθερές. Έχει ανάγκη τη ρουτίνα. Έχει ανάγκη τη σιγουριά. Μόνο που σε ένα κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο δεν υπάρχουν σταθερές και ασφάλειες! Γι’ αυτό οι ανασφαλείς φίλοι μας εύκολα θα μας κατακρίνουν, εύκολα θα κατηγορήσουν την άλλη άποψη, εύκολα θα χρησιμοποιήσουν τα πάντα για να συνεχίσει να επιπλέει στην επιφάνεια της ύπαρξής τους εκείνη η ιδέα για την οποία είναι σίγουροι ή εκείνη η επιδιώξη πάνω στην οποία έχουν δομήσει τις ζωές τους. Ας έχουν υπόψη πως οι περισσότεροι αφιερώνουμε τις ζωές μας τρέχοντας πίσω από μία κουταμάρα…

Στον αντίποδα αυτής της επιθετικότητας, υπάρχουν οι άνθρωποι της πραότητας και της γαλήνης. Συνήθως είναι καλοσυνάτοι. Η ματιά τους μεγάλη. Μέσα στο βλέμμα τους βρίσκεις ηρεμία και όχι υστεροβουλία. Μιλούν σιγανά, χωρίς πάθος, γιατί γνωρίζουν ότι κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Ενώ έχουν ερευνήσει για δεκαετίες ένα αντικείμενο, τοποθετούνται φειδωλά και με αμφιβολία… Διότι έχουν “παλέψει” με τους εαυτούς τους και μπορούν να καταλάβουν ότι στο ταξίδι της ζωής δεν υπάρχει αρχή και τέρμα, σωστό ή λάθος με οριστικό τρόπο. Υπάρχει μονάχα μία συνεχής εσωτερική και εξωτερική ανηλεής πάλη για την πολυπόθητη ισορροπία. Αυτή η πάλη χρειάζεται κότσια και δεν υπάρχουν παράδρομοι για να την κερδίσεις!

Γιάννης Βαρούχας

Αφιερωμένο στον αγαπητό φίλο Γεράσιμο που σήμερα το πρωί είχα τη χαρά και τη θετική ενέργεια της φυσικής παρουσίας του!