Μπορεί ο παπάς να είναι πολιτικοποιημένος; Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Επιβάλεται να είναι πολιτικοποιημενος. Πολιτικοποίηση σημαίνει Κοινωνική Πολιτικοποίηση. Σημαίνει εκπαίδευση στην γνώση των δομών της κοινωνίας, στην συμμετοχή στα πολιτικά δρωμενα στην ανάδειξη αλλά κι επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Πολιτικοποίηση σημαινει ανάπτυξη της κριτικής σκεψης σημαίνει <<ζω , σαν λογικός άνθρωπος και συνειδητοποιημένος πολίτης >>.

Ο καθε ενας οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος και ιδιαίτερα ο παπάς. Ο παπάς δεν μπορεί να είναι κομματικοποιημένος. Η Κομματικοποίηση προϋποθέτει την αποδοχή των θέσεων και των επιλογών του εκάστοτε πολιτικού κόμματος. Η κομματικοποίηση θέλει κομματική πειθαρχία και μοιραίως καταλήγει σε κομματικό φανατισμό. Ο παπάς δεν πρέπει ούτε καν να τίθεται υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Θα απογοητεύσει , εχθροποιήσει , στενοχωρήσει , <<κολάσει >> όπως εκκλησιαστικά λέμε τοτε τον <<άλλο>> . Και στα κόμματα συνήθως επικρατεί η λογική του Μπούς Τζούνιορ… Αν δεν εισαι μαζί μου, είσαι εχθρός μου.

Ο παπάς – ιδιαίτερα ο έγγαμος-έχει δύο ρόλους . Την Ιεροσύνη που υπηρετεί εντός της εκκλησίας και του συνειδητοποιημένου πολίτη έξω . Καλύτερα… του <<παραδείγματος πολίτη>>. Λέω ιδιαίτερα ο έγγαμος γιατί ο έγγαμος έχει παιδιά, εγγόνια, φίλους, κοινωνική ζωή παιδικά πάρτυ, ανησυχίες για τα παιδιά του, ενώ ο άγαμος είναι <<μοναχός >> και <<ασκητής >> κάτι που τους περισσότερους έγγαμους ιερείς όχι μόνο πέφτει βαρύ αλλά τρομάζει κι όλας. Και πανω από όλα …ΕΥΛΟΓΕΙ . Και ξέρεται πως ευλογει ο παπάς. Ευχόμενος <<Ειρηνη πάσι >>. Αλλά κι εννοίωτε <<Ειρηνη Υμήν>>.

Ο ρολος του πρέπει να είναι ειρηνικός, να μαλακωνει καρδιές κι αισθηματα, να ενωνει, να αμβλυνει διαφορές. Να αποδέχεται τον άλλο με τις όποιες κομματικές ιδεοληψίες και στερεότυπα κουβαλάει. Και θα κλεισω με μια ιστοριούλα. Παντα θα εχω μια ιστοριούλα αλληθινή πέρα για πέρα είτε από προσωπικο βίωμα είτε από επιβεβαιωμένη πηγή. Θελω αυτος που θα με τιμήσει με την ανάγνωση του κάθε πονήματος μου, όταν σβήνει την οθόνη, να του έχει μείνει κάτι στο πρόσωπο, είτε αυτό λέγεται χαμόγελο ικανοποίησης, ή μορφασμός απορίας ή ακόμα και γιατι όχι …αποδοκιμασίας.

Η ιστορία μας διαδραματηστηκε την χρονιά της έντασης της κρίσης, της αντίδρασης, των πολιτικών και πολιτειακών αλλαγών τοτε που η οργή επέτρεψε να ξεπηδήσουν φωνές ξεχασμενες…πεντε-εξι χρόνια πρίν. Βρέθηκα σε ένα φτωχικό σπιτάκι να κάνω έναν αγιασμό , ευλογημένοι άνθρωποι του μόχθου εργάτες της γης, τραχείς αλλά αυθεντικοί. Μπαίνοντας με υποδέχτηκε μια φωτογραφία σε χρυσή κορνίζα ενός νεαρού με πολλά παράσημα -σς…που τα κέρδισε άραγε;;;;- και η λεζάντα έγραφε <<ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ>>. Δίπλα μια φωτογραφία με ένα δύσμοιρο πουλί να καίγεται και στο κέντρο η σιλουέτα ενός φανταρου με εφ όπλου λόγχη… ΩΧ… σκέφτηκα από μέσα μου . Η γιαγιούλα μου είπε να περιμένω λίγο θα ρχόταν και τα παλληκάρια της και πράγματι σε λίγο δυο λεβέντες, αψηλοί, ντερέκια καλύτερα, με ξυρισμένο κεφάλι μαύρες μπλουζίτσες με λογότυπο (…), army look μπήκαν και ευλαβικά στάθηκαν δίπλα στην ηλικιωμένη γυναίκα.

Μου είχε φέρει θυμιατό, βασιλικό δεμένο προσεκτικά και ένα γυάλινο μπώλ με νερό . Ακούμπησα δίπλα το Ευχολόγιο, σταυρό και πετραχήλι και ζήτησα φωτιά να ανάψω το καρβουνάκι. Πουθενά φωτιά… Ψάχτηκαν όλοι , πάτερ δεν καπνίζουμε είπαν απολογητικά τα παλικάρια, η γιαγιά στα πρόθυρα νευρικής κρισης… -Κάνε παιδί μου ένα έτσι στην τσάντα που είναι δίπλα σου και δες, πρέπει να έχω ένα αναφτηράκι για τέτοιες περιπτώσεις – είπα στο νεαρό που στεκόταν ευλαβικά προσοχή και η τσάντα μου βρισκόταν δίπλα του. Το μαυροντυμένο παλληκάρι βάζει το χέρι του και ψαρεύει έναν αναπτήρα από μέσα.. Τον επεξεργάζεται…. Ξαφνικά τα μάτια του γουρλώνουν, γεμίζουν αηδία και με κοιτάζει με ένα …αυθάδικο;;; απειλητικό ;;;τρομακτικό ομολογουμένως βλέμμα. -ΤΙ ΕΙΝ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΤΕΡ;

Στα χέρια του κράταγε ένα αναπτηρακι μπίκ, μου είχε αρέσει και τον είχα αγοράσει καιρό πριν , και πάνω του φιγουράριζε η μορφή του comantante με τον μπερέ και το κόκκινο αστέρι στο κέντρο… Πήρα τον αναπτήρα απ το χέρι του – ομολογω ότι η ανάγκη να επισκεφτώ την τουαλέτα ήταν πλέον βασανιστική – και του αντιγύρισα το οργισμένο βλέμμα. Ο Αγιος Παππουλάκης ο Ιθακήσιος του είπα βλοσυρά, τρομάρα σου που είσαι και Επτανήσιος κι άναψα το καρβουνάκι. Του επέστρεψα τον αναπτήρα, τον πήρε, έκανε τον σταυρό του και τον φίλησε ευλαβικά και τον έδωσε στον διπλανό του που έκανε κι εκείνος τον σταυρό του, ασπάστηκε τον Τσε Γκουεβάρα κι έβαλε τον αναπτήρα στην τσάντα μου.

Δάγκωσα το χείλι μου να πνιξω το γέλιο μου…. Ευλογητός ο Θεός… ξεκίνησα την τελετή του Αγιασμού…