Αλήθεια υπάρχει κάποιος που δεν του αρέσει να του απευθύνονται με ευγενικό τρόπο;
Να του μιλούν όμορφα, να του χαμογελούν;
Να χρησιμοποιούν τον πληθυντικό ευγενείας όταν του απευθύνονται, να του λένε “ευχαριστώ” και “παρακαλώ”;
Νομίζω κανείς. Όλοι και ο καθένας χωριστά αξίζει την καλύτερη μορφή του προφορικού λόγου και την ωραιότερη έκφραση της μη λεκτικής επικοινωνίας.
Την έχουμε όμως; Την απολαμβάνουμε στην καθημερινή ζωή μας, στην οικογένειά μας, στην εργασία μας και κυρίως στους δημόσιους χώρους;
Και καλά στην ιδιωτική σφαίρα που ένα μεγάλο ή μικρό μέρος της επικοινωνίας καθορίζεται από εμάς – ως ένας σταθερός πόλος επικοινωνίας -, αλλά στην δημόσια η εμπλοκή μας είναι μηδαμινή. Εκεί συχνά γινόμαστε αποδέκτες της αγένειας διαφόρων εργαζομένων, οι οποίοι αντί να μας εξυπηρετούν με καλή διάθεση, μας δείχνουν… πόσο δύσκολη μέρα έχουν, πόσο δύσκολη ζωή… πόσο βάρος τους δίνουμε με την παρουσία μας…
Πολλές φορές και στο τηλέφωνο για να λάβουμε μια πληροφορία, μας απαντούν μ’ ένα… μουγκρητό, κάτι ανάμεσα σε “μπροοος” και “ποιοοος”.
Και άλλοτε πάλι, όταν πρόκειται για τηλεπωλήσεις, μας βγάζουν… την ψυχή με γλυκόλογα και επίμονες εκκλήσεις στις υποτιθέμενες ανάγκες μας.
Ο προφορικός λόγος κατακτάται πολύ εύκολα στην νηπιακή μας ηλικία, αλλά η ευγένεια και οι κοινωνικές δεξιότητες κατακτώνται με συστηματική διδασκαλία, βίωμα και παράδειγμα. Αν δεν υπάρχουν αυτά, μπορεί να μην γίνει ποτέ κτήμα μας. Και τι πιο δύσκολο για τις επαγγελματικές και κοινωνικές συναναστροφές μας είναι όταν δεν γνωρίζουμε ότι… μας λείπει!
*Η φωτογραφία του άρθρου είναι του Πάνου Σταθάτου
