Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024
20 C
Argostoli

kefaloniastatus@gmail.com

Εφημερεύοντα Φαρμακεία

spot_img

ΜΕΝΟΥ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Ο Καρσιλαμάς

Γράφει η Σοφία Αράβου - Παπαδάτου

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των αρθρογράφων τους και όχι κατά ανάγκη του kefaloniastatus.gr

Πάντα ακούγεται μια μουσική από κάπου, όταν γράφω, ακόμα και μέσα στο μυαλό μου. Απόψε ο καρσιλαμάς στην τηλεόραση, με πήγε στην Ακρόπολη, σ΄ένα δρομάκι, ίσως το ίδιο που μένει τώρα ο Μίκης, δεν θυμάμαι. Την επόμενη μέρα πέταγα για Λονδίνο, ένα μήνα, δώρο από τους γονείς μου για τη συμμετοχή μου στις Πανελλήνιες εξετάσεις, πρώτη επιλογή Οδοντιατρική της Αθήνας. Θα με φιλοξενούσε η Εγγλέζα φίλη μου, είχαμε γνωριστεί με τις ανταλλαγές του φροντιστηρίου ξένων γλωσσών στο Περιστέρι που έμενα. Είχε έρθει τρία καλοκαίρια σε μένα, ήταν η σειρά μου να πάω στο σπίτι της.

Η κόρη της οικογένειας που πηγαίναμε εκείνο το βράδυ, έφευγε με την ίδια πτήση και οι παππούδες μου, ο παππά Αντώνης και η γιαγιά Σοφία, πρόσφυγες του 22 από την Πόλη, με πήγαν να γνωριστώ με την κοπέλα. Ήταν φίλοι τους, το σπίτι του Μιχαηλίδη ήταν; Ίσως!

Την ταράτσα αυτού του διώροφου σπιτιού δεν θα την ξεχάσω ποτέ, φιλόξενοι, πρόσχαροι οι Μιχαηλίδηδες ας τους πούμε έτσι, είχαν στρώσει τραπέζι και έψηναν παϊδάκια. Λευκό κρασί, φεγγάρι πάνω απ΄την Ακρόπολη και η τσίκνα να πηγαίνει στους θεούς! Μια αύρα ηρεμίας αξέχαστη, πέρναγα καλά, ας τους έβλεπα πρώτη φορά! Ένα μπλέ χρώμα είναι στη μνήμη μου, πλαισίωνε το φεγγάρι; Ίσως!

Την άλλη μέρα βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο, μια ίσια αλογοουρά της κοπέλας θυμάμαι, ούτε πρόσωπο τίποτα. Λίγο φόβο για το αεροπλάνο τον είχα, 1970 η χρονιά, 14 Σεπτέμβρη! Ο φόβος φόβος, αλλά ταξίδι ήταν αυτό, δεν το έχανα by nothing, που λέμε ελληνιστί.

Ο πιλότος όμως ήταν της ΡΑΦ, όπως έμαθα αργότερα, μας ανέβασε κάθετα στο θεό, δεν κατάλαβα τι γινόταν, η κοπέλα δίπλα μου ατάραχη, πως μπορούσε; Δεν της ξεκόλλησαν τ΄άντερα; Άρχισα να μιλάω Αγγλικά από το φόβο, μόνη μου όχι στην κοπέλα που καθόταν δίπλα, ελπίζω χαμηλόφωνα, δε θυμάμαι! Το πρόσωπό μου γυρισμένο στο διάδρομο, αυτό το θυμάμαι! Order, o κ. Μολφέτας στα αυτιά μου, καθηγητής στο φροντιστήριο, στο Περιστέρι! Ο φόβος ελαττώθηκε πολύ, ηρέμησα!

Τι έγινε; Αναρωτιέμαι μετά από… άσε τα χρόνια, άλλο σκεφτόμαστε τώρα! Μιλώντας αγγλικά φοβόμουν λιγότερο, γιατί; Άστο! Άκου κι αυτό, σε μένα μιλάω;… Είναι τρέλα; Από το μπλε της Ακρόπολης, πώς λάτρεψα το πράσινο-μπλε του Ιονίου; Ήμουν πάντα πράσινη, βέβαια. Οι αλλαγές στα χρώματα, στα πειράματα, δείχνουν δική μας αλλαγή, άστο κι αυτό!

Τόσο πολύ … τόσο πολύ μου άρεσε ο τόπος; Είναι και λόρδοι! Ή μήπως, όσο και να αποχαυνωθώ στη Λαπούτα, μπαάμ-τρώω-κατακέφαλους από κοπανητή, με σακκουλάκι γεμάτο πέτρες δεμένο σε ραβδάκι, όπως κρατούσαν οι συνοδοί των διανοητών στα ταξίδια τουΓκιούλιβερ; Δεν έχουν και λίγες πέτρες στην Κεφαλονιά! Πίσω μου σ΄έχω,  δε φεύγει ο βιολιστής από τη Στέγη, άλλη μουσική!

Στο κόκκινο, φτάνουμε αργότερα. Μια ζωή ανάποδη! Λες το Big Bang να ήταν στο τέλος;

You don’t own me… άντε πάλι η μουσική, αυτό θα γίνεται; Ξεκίνησε για πίσω το Νιλουφέρ, το πλοίο που έφερε τους πρόσφυγες το 22 από την Πόλη; Είναι μεγάλη η θάλασσα, όλο νερό κι αλάτι, από ιδρώτες, δάκρυα, κρυφά και φανερά ….όλα είναι αλμυρά…..

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ